Page 14 - "Xəzər" 2017
P. 14
Elə özüm də, ilk növbədə, onu öy- Hümleveyen. Mən Hümleveyendə
rənmək istəyirdim ki, Portağal Qız vali- doğulub-böyümüşəm, bütün ömrüm
deynlərimin ünvanını (bu, Sevilyadan orada keçib. Adamstyuendə son yarım
göndərilən açıqçaya aiddir) haradan ildə yaşayırdım.
tapıb və ümumiyyətlə, bunlar hamısı «Ya da İrisveyen», – dedi.
necə baş verib. Oturub sual dolu baxış- İrisveyen də orada idi. Hümleveyen
larımı ona zilləmişəm. Birdən qız meh- İrisveyendən başlayırdı.
ribancasına soruşur: «Yan Ulav… Yəni «Onda Klyöverveyen!»
doğrudanmı məni xatırlamırsan?» Bu da qonşuluqda idi. Klyöver-
Heyrətə gəldim. Qabaqlar heç vaxt veyendəki villaların arasındakı hündür
görməmiş kimi zənlə üzünə baxmağa təpədə uşaq vaxtı tez-tez oynayırdım.
çalışdım. Qara gözlər, sifətin aldadıcı Təpəni ağaclıq və kolluq basmışdı.
ifadəsi. Baxışlarım çılpaq çiyinlərinə Deyəsən, orada qumqabı və yelləncək-
doğru sürüşdü, – buna etiraz eləmədi, – lər vardı. Təzəlikcə ora bir neçə skamya
sonra da hava kimi yüngül paltarına. da qoyublar.
O, mənə çətin bir tapmaca vermişdi, Başımı qaldırıb yenə onun üzünə
14 mənsə qışdakı nadir görüşlərimizə baxdım. Və bədənim əsdi. Adətən adam
əsasən, yalnız Portağal Qızı xatırlaya dərin hipnozdan ayılıb özünə gələndə
2017 bilirdim. Әgər onu başqa haradasa belə olur. Qızın əllərini bərk-bərk sıxdım.
görmüşdümsə də, qəti yadıma gəlmirdi Az qala ağlayacaqdım.
və indi yalnız onu düşünürdüm ki, bu «Verunika!» – nəhayət, dilimdən
qeyri-adi dərəcədə gözəl məxluqu ya çıxdı.
Tanrı yaradıb, ya Piqmalion.1 Həmin o Qız məmnuncasına gülümsədi. An-
Piqmalion ki, məhəbbət ilahəsi halına caq mənə elə gəldi ki, gözlərində yaş
acıyıb, surətini mərmərə həkk elədiyi parladı.
xəyali sevgilisinə can vermişdi. İndi yalnız və yalnız gözlərinə ba-
Portağal Qızı axırıncı dəfə görəndə xırdım. Utancaqlığım yerli-dibli yoxa
əynində qara qış paltosu vardı. İndi çıxmışdı. Özümü büsbütün onun ixti-
isə elə yüngül geyinmişdi ki, özümü yarına vermişdim və xeyli də rahat
Yusteyn Qorder. Portağal Qız saxlaya bilməyib həyəcandan titrəyir- idim.
dim; mənə elə gəlirdi ki, ona çox yaxın- Yəqin, dünyada heç bir yaxınlıq,
laşmışam. Amma onda tanış heç nə bir-birinə qaynayıb-qarışan iki baxışla
görmürdüm, bəlkə, məni çaşdıran da müqayisəyə gəlməz.
elə bu idi? Qonurgözlü qız İrisveyendə yaşa-
«Çalış məni yadına salasan, – dedi. – yırdı. Ayaq açıb yeriməyə, dil açıb
Bunu elə istəyirəm ki…» danışmağa başladığımız vaxtdan, hər
«Onda, heç olmasa, nəsə bir ipucu gün bir yerdə oynamışdıq. Birlikdə bi-
ver, tanış bir söz de», – xahiş elədim. rinci sinfə getmişdik, amma Milad bay-
«Hümleveyen, ay səfeh! Hümleve- ramından sonra Verunika ailəsi ilə birgə
yen!» Oslodan köçmüşdü. Onda bizim yeddi
1Piqmalion – əfsanəvi yunan heykəltaraşı
rənmək istəyirdim ki, Portağal Qız vali- doğulub-böyümüşəm, bütün ömrüm
deynlərimin ünvanını (bu, Sevilyadan orada keçib. Adamstyuendə son yarım
göndərilən açıqçaya aiddir) haradan ildə yaşayırdım.
tapıb və ümumiyyətlə, bunlar hamısı «Ya da İrisveyen», – dedi.
necə baş verib. Oturub sual dolu baxış- İrisveyen də orada idi. Hümleveyen
larımı ona zilləmişəm. Birdən qız meh- İrisveyendən başlayırdı.
ribancasına soruşur: «Yan Ulav… Yəni «Onda Klyöverveyen!»
doğrudanmı məni xatırlamırsan?» Bu da qonşuluqda idi. Klyöver-
Heyrətə gəldim. Qabaqlar heç vaxt veyendəki villaların arasındakı hündür
görməmiş kimi zənlə üzünə baxmağa təpədə uşaq vaxtı tez-tez oynayırdım.
çalışdım. Qara gözlər, sifətin aldadıcı Təpəni ağaclıq və kolluq basmışdı.
ifadəsi. Baxışlarım çılpaq çiyinlərinə Deyəsən, orada qumqabı və yelləncək-
doğru sürüşdü, – buna etiraz eləmədi, – lər vardı. Təzəlikcə ora bir neçə skamya
sonra da hava kimi yüngül paltarına. da qoyublar.
O, mənə çətin bir tapmaca vermişdi, Başımı qaldırıb yenə onun üzünə
14 mənsə qışdakı nadir görüşlərimizə baxdım. Və bədənim əsdi. Adətən adam
əsasən, yalnız Portağal Qızı xatırlaya dərin hipnozdan ayılıb özünə gələndə
2017 bilirdim. Әgər onu başqa haradasa belə olur. Qızın əllərini bərk-bərk sıxdım.
görmüşdümsə də, qəti yadıma gəlmirdi Az qala ağlayacaqdım.
və indi yalnız onu düşünürdüm ki, bu «Verunika!» – nəhayət, dilimdən
qeyri-adi dərəcədə gözəl məxluqu ya çıxdı.
Tanrı yaradıb, ya Piqmalion.1 Həmin o Qız məmnuncasına gülümsədi. An-
Piqmalion ki, məhəbbət ilahəsi halına caq mənə elə gəldi ki, gözlərində yaş
acıyıb, surətini mərmərə həkk elədiyi parladı.
xəyali sevgilisinə can vermişdi. İndi yalnız və yalnız gözlərinə ba-
Portağal Qızı axırıncı dəfə görəndə xırdım. Utancaqlığım yerli-dibli yoxa
əynində qara qış paltosu vardı. İndi çıxmışdı. Özümü büsbütün onun ixti-
isə elə yüngül geyinmişdi ki, özümü yarına vermişdim və xeyli də rahat
Yusteyn Qorder. Portağal Qız saxlaya bilməyib həyəcandan titrəyir- idim.
dim; mənə elə gəlirdi ki, ona çox yaxın- Yəqin, dünyada heç bir yaxınlıq,
laşmışam. Amma onda tanış heç nə bir-birinə qaynayıb-qarışan iki baxışla
görmürdüm, bəlkə, məni çaşdıran da müqayisəyə gəlməz.
elə bu idi? Qonurgözlü qız İrisveyendə yaşa-
«Çalış məni yadına salasan, – dedi. – yırdı. Ayaq açıb yeriməyə, dil açıb
Bunu elə istəyirəm ki…» danışmağa başladığımız vaxtdan, hər
«Onda, heç olmasa, nəsə bir ipucu gün bir yerdə oynamışdıq. Birlikdə bi-
ver, tanış bir söz de», – xahiş elədim. rinci sinfə getmişdik, amma Milad bay-
«Hümleveyen, ay səfeh! Hümleve- ramından sonra Verunika ailəsi ilə birgə
yen!» Oslodan köçmüşdü. Onda bizim yeddi
1Piqmalion – əfsanəvi yunan heykəltaraşı
