Page 11 - "Xəzər" 2017

O yazmışdı: «Mən səni düşünürəm.
Bir az da gözləyə bilərsənmi?»
Bəs əgər «daha gözləyə bilmirəm»
cavabını versəydim, onda, səncə,
Portağal Qızın cavabı necə olmalıydı?
Yox, bunlardan baş çıxara bilmirdim. on ikiyəcən qayıtmalıyam, çünki sonra
Olduqca maraqlı tərəf idim və mənə
yalnız onu tapmaq qalırdı.
Sevilyada, ümumiyyətlə, İspaniya-
da heç vaxt olmamışdım. Ancaq turist
axınına qoşulub, tezliklə şəhərin köhnə
yəhudi məhəlləsində – adına Santa
Cruz deyilən, portağal ağaclarının əha-
təsindəki iri məbədin ərazisində peyda
oldum. Portağal Qızın axtarışıyla mey-
danları dolaşa-dolaşa, axırda açıq ha-
vadakı kafelərin birində, qollu-budaqlı
portağal ağacının kölgəsində özümə
boş yer tapdım. Santa Cruzdakı bütün
meydanları gəzmişdim, bura ən gözəli
idi, adı da – Plaza de la Alianza.
Oturub fikirləşirdim: əgər böyük
şəhərdə kimisə axtarırsansa və onun
harada ola biləcəyi barədə dəqiq təsəv-
vürün yoxdursa, onda şəhərdə veyil-
lənməkdənsə, yaxşısı budur, mərkəzdə
oturub, axtardığın adamın gec-tez peyda
olacağını, öz ayağıyla birbaşa gəlib
üstünə çıxacağını gözləyəsən.
Georq, sən bu barədə şəxsi rəyini
quraşdırmazdan qabaq axırıncı ifadəni
iki dəfə oxu. Mən belə düşünürdüm:
Sevilyanın dilbər guşəsi Santa Cruz,
onun da ən gözəl meydanı Plaza de la
Alianza adlanır. Әgər Portağal Qızın
mənə azacıq oxşarlığı varsa, gec-tez
mütləq bura, oturduğum yerə gələcəkdi.
Biz bir dəfə Oslodakı kafedə görüş-
müşdük, bir dəfə də kilsədə. Təsadüfi
qarşılaşmalar bizə daha tez-tez qismət
olurdu.
Odur ki, ta zəfər qazananacan kafedə
oturmağa qərar verdim. Hələ saat üçü
keçməmişdi; mən Plaza de la Alianza 11
meydanında azından səkkiz saat otura 2017
bilərdim. Bu müddət heç də uzun
görsənmirdi. Yaxınlıqdakı kiçik bir pan- Yusteyn Qorder. Portağal Qız
sionda özümə otaq tutmuşdum (bunu
hələ Osloda olarkən sifariş etmişdim),
orda mənə bildirmişdilər ki, gecə saat
qapı bağlanır. (Hətta ispan pansionla-
rında da özlərinin əməl etdiyi qaydalar
var!) Qərara aldım ki, əgər Portağal
Qız saat ona kimi gəlib çıxmasa, saba-
hısı gün səhər açılandan axşam düşə-
nəcən bütün günü burada oturacam.
Oturub gözləyirdim; gəlib-gedənə
tamaşa edirdim – həm yerlilərə, həm
turistlərə. Fikirləşirdim ki, bizim dün-
yamız – gözəl məkandır. Әhatə olun-
duğum hər şeyin doğurduğu eyforiya
yenə məni ağuşuna almışdı. Bu dünya-
da yaşayan bizlər kimik? Bu meydan-
dakı hər adam düşüncə və xatirələrlə,
arzu və cəhdlərlə dolu bir xəzinə, bir
dəryadır. Mən öz dünyəvi həyatımın
mərkəzində idim, ancaq bu, meydan-
dakı bütün adamlara da aid idi. Məsə-
lən, ofisianta. O, kafeyə gələn hər
müştəriyə qulluq göstərməliydi və mə-
nim sifarişim vur-tut bir fincan qəhvə-
dən ibarət olduğu üçün, onun fikrincə,
masanı qədərindən artıq məşğul edir-
dim, axı burada oturmağım üç-dörd
saat çəkmişdi. Yarım saatdan sonra
qəhvə fincanım dördüncü dəfə boşa-
landa, o, tələsik masama yaxınlaşdı və
nəzakətlə soruşdu ki, qəhvənin haqqı-
nı ödəmək istəyirəmmi. Amma mən ge-
də bilməzdim, axı Portağal Qızı gözlə-
yirdim. Ona görə də yüngül ispan qəl-
yanaltısı sifariş etdim, bir də kola. Fi-
kirləşdim ki, Portağal Qız gələnəcən
nə pivə içəcəm, nə çaxır; gələndə isə