Page 35 - "Xəzər"
P. 35
– Otur. Sənə dembel mahnısı çek alırdı. Üç rubl... Onlar qurdlamış, 35
oxuyacağam. – Oxuyub-oxuyub yatır. iylənmiş balıq yeyirdilər... Hamımız 2015
Ayılır: – Evə! Evə! Anamın yanına... sinqa olmuşduq, mənim qabaq dişlərim
Burda mənə istidi... Həmişə xahiş tökülmüşdü. Onlar adyal satıb nəşə, Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
etmişəm, məni evə buraxsınlar. şirin bir şey, oyun-oyuncaq alırdılar...
Orda zəngin dükanlar var idi, nə desən
Çoxları çəkirdi. Nəşə, marixuana... satılırdı. Bizdə... Sovetlər birliyində
Kim nə tapsa... belə şeylər yoxdu, onlar belə şeylər
görməmişdilər. Onlar silah, güllə
Deyirdilər ki, hər şeydən azad, satırdılar ki, sonra bu silah və güllə ilə
güclü olursan. İlk növbədə, öz onları vurub öldürsünlər. Həmin pula
bədənindən azad olursan. Elə bil şokolad, piroq alırdılar... Bütün bun-
barmağının ucunda yeriyirsən, hər lardan sonra, öz ölkəmi başqa gözlə
hüceyrəni, hər əzələni hiss eləyirsən. gördüm... Gözlərimin bəbəyi böyümüş-
Uçmaq istəyirsən. Sanki uçursan! dü... Bura qayıtmaq adamı qorxudurdu.
Qarşısıalınmaz sevinc duyursan. Hamı Nəsə qəribə idi. Elə bil dərini
xoşuna gəlir, boş şeylərə gülürsən. soymuşdular. Hər gün ağlayırdım.
Yaxşı eşidirsən, yaxşı görürsən. Daha Ordakılardan başqa heç kimi görmək
çox qoxu, daha çox səs ayırd edirsən. istəmirdim. Gecəmi, gündüzümü on-
Bu vəziyyətdə öldürmək asandı – sən larla keçirərdim. Başqalarıyla söhbət
ağrı hiss eləmirsən. Rəhm yoxdu. mənə maraqsız görünür. Yarım il belə
Ölmək asandı – qorxu yoxa çıxır. Sanki keçdi. Ancaq indi özüm ət növbəsində
əynində zirehli geyim var, sanki zirehlə söyüş söyürəm. “Ora” gedənə qədərki
örtülmüsən. Onlara qulaq asmağı normal həyatını yaşamaq istəyirsən.
bacarırdım... İki dəfə özüm də Ancaq alınmır. Özümə, həyatıma
çəkmişəm... Әsəbim dözməyəndə, biganə olmuşam. Həyat qurtarıb, bun-
gücüm tükənəndə. Yoluxucu xəstəliklər dan sonra heç nə olmayacaq. Kişilər
şöbəsində işləyirdim. Otuz çarpayı var, daha çox əzab çəkirlər. Qadınlar yenə
ancaq üç yüz xəstə yatır. Yatalaq, uşaqdansa yapışırlar, kişilərin isə əl
qızdırma. Onlara mələfə, adyal atıb tutmağa bir yeri yoxdu. Qayıdırlar,
verirdilər, onlar isə bircə trusikdə öz sevirlər, uşaqları olur, ancaq Әfqanistan
şinellərinin üstündə, quru yerdə yenə onlar üçün hər şeydi. Bunun
yatırdılar. Başları keçəl qırxılıb, niyə belə olduğunu özüm də anlamaq
üstlərindən isə bit tökülür... Bu qədər istəyirəm. Niyə bütün bunlar baş verdi?
biti təsəvvürümə də gətirməzdim... Niyə mənə bu qədər təsir eləyir? Orda
Yaxınlıqdakı qışlaqda isə əfqanlar hər şeyi içimə salmışdım, burda üzə
bizim xəstəxana pijamasında və çıxdı. Orda olanların hamısına gərək
başlarında çalma əvəzinə bizim mələfə yazığımız gələ. Mən nisbətən böyüyəm,
ilə gəzirdilər. Hə, bizim uşaqlar hər mənim otuz yaşım var idi, ancaq
şeyi satırdılar. Mən onları ittiham sındım. Onlar isə balacadılar, onlar
eləmirəm... Yox... Onlar ayı üç rubla
ölürdülər – bizim əsgər ayda səkkiz
oxuyacağam. – Oxuyub-oxuyub yatır. iylənmiş balıq yeyirdilər... Hamımız 2015
Ayılır: – Evə! Evə! Anamın yanına... sinqa olmuşduq, mənim qabaq dişlərim
Burda mənə istidi... Həmişə xahiş tökülmüşdü. Onlar adyal satıb nəşə, Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
etmişəm, məni evə buraxsınlar. şirin bir şey, oyun-oyuncaq alırdılar...
Orda zəngin dükanlar var idi, nə desən
Çoxları çəkirdi. Nəşə, marixuana... satılırdı. Bizdə... Sovetlər birliyində
Kim nə tapsa... belə şeylər yoxdu, onlar belə şeylər
görməmişdilər. Onlar silah, güllə
Deyirdilər ki, hər şeydən azad, satırdılar ki, sonra bu silah və güllə ilə
güclü olursan. İlk növbədə, öz onları vurub öldürsünlər. Həmin pula
bədənindən azad olursan. Elə bil şokolad, piroq alırdılar... Bütün bun-
barmağının ucunda yeriyirsən, hər lardan sonra, öz ölkəmi başqa gözlə
hüceyrəni, hər əzələni hiss eləyirsən. gördüm... Gözlərimin bəbəyi böyümüş-
Uçmaq istəyirsən. Sanki uçursan! dü... Bura qayıtmaq adamı qorxudurdu.
Qarşısıalınmaz sevinc duyursan. Hamı Nəsə qəribə idi. Elə bil dərini
xoşuna gəlir, boş şeylərə gülürsən. soymuşdular. Hər gün ağlayırdım.
Yaxşı eşidirsən, yaxşı görürsən. Daha Ordakılardan başqa heç kimi görmək
çox qoxu, daha çox səs ayırd edirsən. istəmirdim. Gecəmi, gündüzümü on-
Bu vəziyyətdə öldürmək asandı – sən larla keçirərdim. Başqalarıyla söhbət
ağrı hiss eləmirsən. Rəhm yoxdu. mənə maraqsız görünür. Yarım il belə
Ölmək asandı – qorxu yoxa çıxır. Sanki keçdi. Ancaq indi özüm ət növbəsində
əynində zirehli geyim var, sanki zirehlə söyüş söyürəm. “Ora” gedənə qədərki
örtülmüsən. Onlara qulaq asmağı normal həyatını yaşamaq istəyirsən.
bacarırdım... İki dəfə özüm də Ancaq alınmır. Özümə, həyatıma
çəkmişəm... Әsəbim dözməyəndə, biganə olmuşam. Həyat qurtarıb, bun-
gücüm tükənəndə. Yoluxucu xəstəliklər dan sonra heç nə olmayacaq. Kişilər
şöbəsində işləyirdim. Otuz çarpayı var, daha çox əzab çəkirlər. Qadınlar yenə
ancaq üç yüz xəstə yatır. Yatalaq, uşaqdansa yapışırlar, kişilərin isə əl
qızdırma. Onlara mələfə, adyal atıb tutmağa bir yeri yoxdu. Qayıdırlar,
verirdilər, onlar isə bircə trusikdə öz sevirlər, uşaqları olur, ancaq Әfqanistan
şinellərinin üstündə, quru yerdə yenə onlar üçün hər şeydi. Bunun
yatırdılar. Başları keçəl qırxılıb, niyə belə olduğunu özüm də anlamaq
üstlərindən isə bit tökülür... Bu qədər istəyirəm. Niyə bütün bunlar baş verdi?
biti təsəvvürümə də gətirməzdim... Niyə mənə bu qədər təsir eləyir? Orda
Yaxınlıqdakı qışlaqda isə əfqanlar hər şeyi içimə salmışdım, burda üzə
bizim xəstəxana pijamasında və çıxdı. Orda olanların hamısına gərək
başlarında çalma əvəzinə bizim mələfə yazığımız gələ. Mən nisbətən böyüyəm,
ilə gəzirdilər. Hə, bizim uşaqlar hər mənim otuz yaşım var idi, ancaq
şeyi satırdılar. Mən onları ittiham sındım. Onlar isə balacadılar, onlar
eləmirəm... Yox... Onlar ayı üç rubla
ölürdülər – bizim əsgər ayda səkkiz
