Page 39 - "Xəzər"

al sayılmır, fanatikdi, çünki normal Onu özüm ora yolladım. Özüm! 39
adam buna qadir deyil. Ağlımı ...Yad adamlar evə gəldilər; 2015
itirmişdim: ağlayırdım, yalvarırdım. üzlərindən pis xəbər gətirdiklərini
Özümə etiraf eləməyə qorxduqlarımı sezdim. Otağa keçdim. Sonuncu
ona etiraf elədim... Ancaq bu haqda dəhşətli ümid qalır: Gena?! Onlar
artıq danışırdılar... Orda-burda sakitcə gözlərini qaçırırlar. Birini xilas etmək
pıçıldaşırdılar. Ondan xahiş elədim: üçün, o biri oğlumu qurban verməyə
hazıram.
– Yura, həyat heç də səni öyrətdiyim – Gena?!
kimi deyil. Әgər bilsəm ki, Әfqanıstan- Onlardan hansısa astadan dedi:
dasan, meydana çıxacağam... Üstümə – Yox. Yura...
benzin töküb yandıracağam. Orda Daha bacarmıram... Daha
vətən uğrunda ölməyəcəksən, məlum bacarmıram... İki ildi ölürəm... Heç bir
deyil, nəyə görə öləcəksən... Məgər xəstəliyim yoxdu, ancaq ölürəm.
Vətən ən yaxşı oğullarını heç nədən Özümü meydanda yandırmadım, ərim
ölümə göndərərmi? partiya biletini aparıb onların üzünə
çirpmadı. Biz yəqin artıq ölmüşük...
O məni aldatdı ki, Monqolustana Ancaq heç kim bunu bilmir...
gedir. Ancaq bilirdim: o mənim Bunu heç özümüz də bilmirik...
oğlumdu, o, Әfqanistana gedəcək.
Həmin vaxt kiçik oğlum Gena da or- Ana
duya getdi. Onun sarıdan ürəyim
rahatdı, o başqa cür böyümüşdü. Yura Svetlana Aleksiyeviç. Tabut oğlanlar
ilə həmişə mübahisə eləyirdilər.

Yura:
– Gena, sən az oxuyursan. Dizinin
üstündə kitab görməzsən, həmişə
gitaradı.
Gena:
– Mən sənin kimi olmaq istəmirəm.
Mən hamı kimi olmaq istəyirəm.
Onlar getdilər, mən onların uşaq
otağına köçdüm. Hər şeyə marağım
itmişdi, onların kitabları, əşyaları,
məktublarıyla başımı qatırdım. Yura
Monqolustandan yazırdı, ancaq özünü
elə dolaşdırırdı ki, artıq onun harda
olduğuna şübhəm yox idi. Gecə-
gündüz öz həyatımı ələk-vələk
eləyirdim... Hər anı süzgəcdən
keçirirdim... Bu ağrını sözlə ifadə etmək
mümkün deyil...