Page 168 - "Xəzər"

ki, get dilən, qabaqdan qalanları yığ atlı Krasimiriçi çulun içərisində mitro-

gətir. Hansı cəhənnəmə gedirsən get. politin otlarla müalicə edən həkiminin

Olub ki, torba dolusu gətirib masanın yanına gətirdilər. Naxoşlayıb, deyirlər,

üstünə tökmüşəm. Yemək qalıqları, qalanın tikintisində uzun zaman işləmək

çörək qırıqları, axşamdan qalma kələyini kəsib. Bütün tərini tikintidə

qarğıdalı-çovdar tikələri, srağagünkü töküb, tərsiz adamsa, elə kölgəsiz kimi

kömbələr, boyat plov, soyuq buğda bir şeydi. Bugün-sabahlıqdı, bir ayağı

sıyığı, noxudlu fəsəli, piroq tikələri, gordadı. Amma qocalığını yaxşı keçirdi;

qarabaşaq, turş kömbə, balıq tozundan eynən hamilə qadın bətnindəki dölü

bişən kömbə, qarabaşaq sıyığı, qürurla gəzdirdiyi kimi. Hayıf, hələ bir

qarğıdalı kökəsi, yarıbişmiş şirniyyat, az da yaşaya bilərdi, xalqa, şəhərə

yəhudi matsası, kiflənmiş kökələr, anım lazım idi, sağlamlığının qayğısına

günlərində mal-qaranın buynuzuna qalmadı. Nə bilmək olar, bəlkə Allah

taxılan kökə, müharibədən qalma qoğal, kömək olar, sağalar. İnşallah, mənimki

bayramdan qalan tortlar, ruletlər, suxarı, də sağalar, çiy su içib naxoşlayan

168 İstanbula göndərilən pirojnalar, prya- mənimki də...

2015 niklər, oladilər, dadsız-duzsuz çörək Elə ki, bu duzsuz söz yığını bitdi,

içi, içsiz piroq, turşumuş qarğıdalı Leandrın atası qoca Çixoriç qaladan

çörəyi, yeyilməyib artıq qalan, bağırsağa çıxdı, gecənin zülmətində sandal
yük olan yeməklər – bir sözlə, süfrədə ağacının qoxusu ətrafa yayıldı və

“bunu burdan rədd edin” deyilən hər aralıdan bayaqkı söhbətin davamı
şey sənin masanın üstünə toplanırdı eşidildi:
ki, bu işıq sabah nə olacağını hələ
dünəndən sənə xatırlatsın. Hər tikəni – Adam elə bilir ölmək asandı,
bir cür kəsmək lazımdır, bunlardan gözünü yumdu və öldü. Amma bu elə
də asan məsələ deyil. Geridə

sobanın üstündə özünçün çörək bişirib, qoyduqlarımız da, önümüzdə duranlar

Milorad Paviç. Küləyin astar üzü başının altına qoysan üç gün da bizim təsəvvür elədiyimizdən çox

dövlətlisən! Başının altında xırtıldadıqca, uzanır. Bax, məsələn, sən bilirsənmi

qulaqların qızışır, bir tikə qırdınsa, ürəklə canın arasında nə fərq var?

fürsəti əldən verirsən, partlayana kimi Biz daxili baxışımızla ürəyimizə baxan-

yeyib, ordaca yuxuya gedirsən, yuxuda da onu həmin anda necə var, elə

hıçqırırsan, çaxır görürsən. Amma yox- görürük. Ruhumuza baxanda isə o

du! Heç bir damcı da çaxır yoxdu! min il əvvəl olduğu kimi görünəcək,

Hə, bizim işlərimiz belədir. Amma bu andakı kimi yox. Bilirsən niyə, çünki

dərd bu deyil. Elə olurdu ki, boyda o ruha çatmaq və onu görmək üçün

bizdən hündür olanların ayağı dolaşıb baxışların da min il yaşı olmalıdır. Yəni

yıxılırdı. Bir az əvvəl durnalar şəhər ruh işığının kamilliyə çatıb onu

quyularını kölgələri ilə zəhərləmişdi, işıqlandıra bilməsi üçün bu qədər za-

əhaliyə xeyli ziyan dəymişdi. İki nəfər man lazımdı. Və əgər ruh deyilən şey