Page 171 - "Xəzər"
P. 171
ırmış kimi, bizə üzündəki – Mənim yaxın sirrim nədir? 171
təbəssümün içindən baxırdı. Xahiş – Bəllidir ki, hər kəs hansısa bir 2015
elədik rəsmləri göstərsin. Razılaşdı, insanın övladıdır, amma o, həm də
amma bir şərtlə ki, hərəmiz ona bir kiminsə labüd ölümüdür. Sənin Milorad Paviç. Küləyin astar üzü
dukat verək. İçəriyə ikimizi birdən bədənində kiminsə həyatı yaşayır,
buraxmadı, dedi ki, darısqallıqdı. Birinci necə ki, sən o bədəndə indi kiminsə
Diomidi girdi, qapıda Koen onu ölümünü də yaşadırsan. Bu, o
çimdiklədi – eynən bazar meydanında deməkdir ki, sənə miras qalan özgənin
araba ilə gəzib maskalı tamaşa ömrü və özgənin ölümü sənin içində
çıxartdığı cavan vaxtlarımızda elədiyi ikinci ata-ana kimi nikahlanıblar...
kimi. Diomidi orda çox qalmadı, iki Qısası, əcəl çatanda heç kim bilmir ki,
xoruz banı arasındakı qədər vaxtdan öz ölümüylə can verir, ya özgəsinin,
sonra göyərmiş üzlə evdən küçəyə bəlkə də hansısa qadının ölümüylə.
atıldı, Koloçep adasından gətirilmiş Yaxşısı budur, özün bax.
çaxırı, balığı və zeytunu qusub qaytardı. Koen məni yerdə oturtdu, üstü
Amma bu, məni qorxutmadı. İçəri rəsmlər və topa-topa qruplaşıb hərəsi
girdim. Burda hər şey eynən gəmidəki öz işiylə məşğul olan bir xeyli sayda
kimiydi. Tavandan asılmış lampa elə kiçik insan fiqurlarının təsvir olunduğu
yellənirdi ki, elə bil ev dalğaların iri kağız göstərdi. Kağız balaca yelkən
arasında üzürdü. Masanın üstündə boyda olardı. Xəritənin kənarlarında
tapançanın lüləyi ilə qurulan saat, qırmızı mürəkkəblə necə gülümsəməyə
mürəkkəbqabı və Koenin yazdığı dair təlimatabənzər sözlər yazılmışdı.
vərəqlər vardı. Mən gördüklərimdən İlk ifadə beləydi:
bəzilərini yadımda saxladım; bəlkə “İnsan doğumundan qırx gün əvvəl
məktubumu oxuyanda bu, sizin gərə- ilk dəfə, ölümündən qırx gün sonra
yiniz oldu. “Әn vacib məsələlərdə – isə axırıncı dəfə gülümsəyir...”
Koen yazırdı, – ov itinin yaddaşına Qalanlar anlaşılmaz idi. Mən
inanırlar, insanınkına yox. Çünki it kağızda qarmaqarışıq çəkilmiş şəklə
daha dərindən, daha çox, daha dəqiq diqqətlə baxmağa başladım; Koen
xatırlayır. Bundan başqa, insandan vərəqləri bir-birinə yapışdırıb xəritəyə-
fərqli olaraq, itin öz yaddaşındakıları bənzər bir şey düzəltmişdi. Fikir verdim
aydınlaşdırmaq kimi bir tələbatı yoxdur. ki, ölümə məhkum olunmuşları öldürən
Ora, sadəcə anbar kimi bir şeydir” saysız-hesabsız əsgər qrupları, xəfiyyə
fiqurlarıdır. Ölümə məhkum olunan hər
– Sən pulu niyə belə çox alırsan? - kəs özünün son anında təsvir edilmişdi.
soruşdum. Ölümlər isə çəməndəki güllərin sayı
qədərdi. Ölənlərin hər biri son nəfəsdə
– Çünki mənim görmə dairəmə başqasının ölümünü izləyirdi. Onlar
yaxın sirlər daxildir. O sirlər ki, tez bir ölümqabağı iniltilərin altında əzilir, dəvə
vaxtda gerçək olur, – deyə gülə-gülə
cavab verdi.
təbəssümün içindən baxırdı. Xahiş – Bəllidir ki, hər kəs hansısa bir 2015
elədik rəsmləri göstərsin. Razılaşdı, insanın övladıdır, amma o, həm də
amma bir şərtlə ki, hərəmiz ona bir kiminsə labüd ölümüdür. Sənin Milorad Paviç. Küləyin astar üzü
dukat verək. İçəriyə ikimizi birdən bədənində kiminsə həyatı yaşayır,
buraxmadı, dedi ki, darısqallıqdı. Birinci necə ki, sən o bədəndə indi kiminsə
Diomidi girdi, qapıda Koen onu ölümünü də yaşadırsan. Bu, o
çimdiklədi – eynən bazar meydanında deməkdir ki, sənə miras qalan özgənin
araba ilə gəzib maskalı tamaşa ömrü və özgənin ölümü sənin içində
çıxartdığı cavan vaxtlarımızda elədiyi ikinci ata-ana kimi nikahlanıblar...
kimi. Diomidi orda çox qalmadı, iki Qısası, əcəl çatanda heç kim bilmir ki,
xoruz banı arasındakı qədər vaxtdan öz ölümüylə can verir, ya özgəsinin,
sonra göyərmiş üzlə evdən küçəyə bəlkə də hansısa qadının ölümüylə.
atıldı, Koloçep adasından gətirilmiş Yaxşısı budur, özün bax.
çaxırı, balığı və zeytunu qusub qaytardı. Koen məni yerdə oturtdu, üstü
Amma bu, məni qorxutmadı. İçəri rəsmlər və topa-topa qruplaşıb hərəsi
girdim. Burda hər şey eynən gəmidəki öz işiylə məşğul olan bir xeyli sayda
kimiydi. Tavandan asılmış lampa elə kiçik insan fiqurlarının təsvir olunduğu
yellənirdi ki, elə bil ev dalğaların iri kağız göstərdi. Kağız balaca yelkən
arasında üzürdü. Masanın üstündə boyda olardı. Xəritənin kənarlarında
tapançanın lüləyi ilə qurulan saat, qırmızı mürəkkəblə necə gülümsəməyə
mürəkkəbqabı və Koenin yazdığı dair təlimatabənzər sözlər yazılmışdı.
vərəqlər vardı. Mən gördüklərimdən İlk ifadə beləydi:
bəzilərini yadımda saxladım; bəlkə “İnsan doğumundan qırx gün əvvəl
məktubumu oxuyanda bu, sizin gərə- ilk dəfə, ölümündən qırx gün sonra
yiniz oldu. “Әn vacib məsələlərdə – isə axırıncı dəfə gülümsəyir...”
Koen yazırdı, – ov itinin yaddaşına Qalanlar anlaşılmaz idi. Mən
inanırlar, insanınkına yox. Çünki it kağızda qarmaqarışıq çəkilmiş şəklə
daha dərindən, daha çox, daha dəqiq diqqətlə baxmağa başladım; Koen
xatırlayır. Bundan başqa, insandan vərəqləri bir-birinə yapışdırıb xəritəyə-
fərqli olaraq, itin öz yaddaşındakıları bənzər bir şey düzəltmişdi. Fikir verdim
aydınlaşdırmaq kimi bir tələbatı yoxdur. ki, ölümə məhkum olunmuşları öldürən
Ora, sadəcə anbar kimi bir şeydir” saysız-hesabsız əsgər qrupları, xəfiyyə
fiqurlarıdır. Ölümə məhkum olunan hər
– Sən pulu niyə belə çox alırsan? - kəs özünün son anında təsvir edilmişdi.
soruşdum. Ölümlər isə çəməndəki güllərin sayı
qədərdi. Ölənlərin hər biri son nəfəsdə
– Çünki mənim görmə dairəmə başqasının ölümünü izləyirdi. Onlar
yaxın sirlər daxildir. O sirlər ki, tez bir ölümqabağı iniltilərin altında əzilir, dəvə
vaxtda gerçək olur, – deyə gülə-gülə
cavab verdi.
