Page 172 - "Xəzər"
P. 172
kimi xırıldayırdılar, amma bu səslər Burda çapar atdan enib, üstündə
eşidilmirdi, bu səslər xəritənin içinə, “Maxerus” yazılmış qalayacan piyada
ittiham olunanlara yönləndirilmişdi, getdi. Özü qalaya girdi, kağızı işə
bıçaq kimi onların qarnını yırtırdı... eşikdə yerə qoydu. Kağızda yazılmışdı:
Kağıza baxa-baxa soruşdum ki, Dio- ”Odda öləcəksən”. Altında tarix də
midini belə qorxudan nə oldu? qoyulmuşdu – 22 aprel 1739-cu il.
Cavabında Koendən bu sözləri eşitdim: – Öz ölümünü sən özün seçdin, –
– Sən də onun kimi seç, onda Koen dedi. – Yadında saxla: sən də
bilərsən. qalaya girən o adam kimi odda
– Nəyi seçim? öləcəksən. Әgər təbilçiyə yox, başqa
– Hansı başından baxacaqsansa, əsgərə baxsaydın, həmin əsgər səni
onu seç. Bax burda, rəsmin aşağı başqa yerə aparardı, başqa əmr alardı,
tərəfində sıra-sıra əsgərlər düzülüb; kağızı başqa atlıya verərdi, sən də
onlar sənə komandirləri kimi baxıb, başqa yolla gedərdin, ömrünü də başqa
əmrini gözləyirlər. Onlardan birini seç. cür, başqa əmrdə yazıldığı kimi başa
172 Seçdiyin əsgər sənin bələdçin və vurardın. Amma sənin ölümün budur;
2015 keşikçin olacaq. Özünsə nə baş bundan yaxşısı heç lazım da deyil.
verəcəyinə diqqətlə bax. Nə isə, qulağa pıçıldamağa çox da
Mən balaca təbilçini seçdim. Ona gərək yoxdu, Allah da öz sevimli
görə seçdim ki, gözlərindən söz peyğəmbərləriylə təkbətək danışarmış,
tökülürdü və bu sözləri görmək də, qulağa etibar eləməzmiş...
oxumaq da mümkün idi; elə bil o gözlər – Həmin gün, – mən onun sözünü
havada yazırdı: kəsdim, – mənim ölüm günümdü?
– Ruhların hicrəti olduğu kimi, – Hə.
ölümlərin də hicrəti var. – Diomidi də öz ölüm gününü
Bu sözləri oxuyan kimi gördüm ki, gördü?
Milorad Paviç. Küləyin astar üzü düz üzümə baxan təbilçi əlindəki – Gördü.
çubuqla əsgərlərin sırasına tərəf çəpinə – Nə vaxtdı ki?
işarə eləyir. Mən xəritədə çubuğun – Lap yaxında...
işarə elədiyi tərəfə nəzər saldım və Mən durub işığa çıxdım, qapının
həmin vaxt lülə kimi bükülmüş kağızda ağzında var gücümlə Koeni vurdum.
əsgərlərdən birinə əmr verildiyini O, papağını yerdən götürdü, cücə
gördüm. Sonra gördüm ki, əsgər bu gözləriylə üzümə baxıb dedi:
kağızı başqa bir yol ayrıcında atlıya – Mənə təşəkkür eləməyin lazımdır,
verdi. O hissədə yazılmışdı: “Atlının sən gərək minnətdarlıq bildirəydin. Bir
yəhəri türk saçıyla doluydu”. Atın, söz də deyim. Bugündən biz səninlə
xəritədəki camaatın arasından keçərək qardaşıq, çünki ölümlərimiz doğma
çaparı uzaqlara, türklərlə xristianların bacıdır…
savaşdığı şəhərə apardığını gördüm. Vəssalam.
eşidilmirdi, bu səslər xəritənin içinə, “Maxerus” yazılmış qalayacan piyada
ittiham olunanlara yönləndirilmişdi, getdi. Özü qalaya girdi, kağızı işə
bıçaq kimi onların qarnını yırtırdı... eşikdə yerə qoydu. Kağızda yazılmışdı:
Kağıza baxa-baxa soruşdum ki, Dio- ”Odda öləcəksən”. Altında tarix də
midini belə qorxudan nə oldu? qoyulmuşdu – 22 aprel 1739-cu il.
Cavabında Koendən bu sözləri eşitdim: – Öz ölümünü sən özün seçdin, –
– Sən də onun kimi seç, onda Koen dedi. – Yadında saxla: sən də
bilərsən. qalaya girən o adam kimi odda
– Nəyi seçim? öləcəksən. Әgər təbilçiyə yox, başqa
– Hansı başından baxacaqsansa, əsgərə baxsaydın, həmin əsgər səni
onu seç. Bax burda, rəsmin aşağı başqa yerə aparardı, başqa əmr alardı,
tərəfində sıra-sıra əsgərlər düzülüb; kağızı başqa atlıya verərdi, sən də
onlar sənə komandirləri kimi baxıb, başqa yolla gedərdin, ömrünü də başqa
əmrini gözləyirlər. Onlardan birini seç. cür, başqa əmrdə yazıldığı kimi başa
172 Seçdiyin əsgər sənin bələdçin və vurardın. Amma sənin ölümün budur;
2015 keşikçin olacaq. Özünsə nə baş bundan yaxşısı heç lazım da deyil.
verəcəyinə diqqətlə bax. Nə isə, qulağa pıçıldamağa çox da
Mən balaca təbilçini seçdim. Ona gərək yoxdu, Allah da öz sevimli
görə seçdim ki, gözlərindən söz peyğəmbərləriylə təkbətək danışarmış,
tökülürdü və bu sözləri görmək də, qulağa etibar eləməzmiş...
oxumaq da mümkün idi; elə bil o gözlər – Həmin gün, – mən onun sözünü
havada yazırdı: kəsdim, – mənim ölüm günümdü?
– Ruhların hicrəti olduğu kimi, – Hə.
ölümlərin də hicrəti var. – Diomidi də öz ölüm gününü
Bu sözləri oxuyan kimi gördüm ki, gördü?
Milorad Paviç. Küləyin astar üzü düz üzümə baxan təbilçi əlindəki – Gördü.
çubuqla əsgərlərin sırasına tərəf çəpinə – Nə vaxtdı ki?
işarə eləyir. Mən xəritədə çubuğun – Lap yaxında...
işarə elədiyi tərəfə nəzər saldım və Mən durub işığa çıxdım, qapının
həmin vaxt lülə kimi bükülmüş kağızda ağzında var gücümlə Koeni vurdum.
əsgərlərdən birinə əmr verildiyini O, papağını yerdən götürdü, cücə
gördüm. Sonra gördüm ki, əsgər bu gözləriylə üzümə baxıb dedi:
kağızı başqa bir yol ayrıcında atlıya – Mənə təşəkkür eləməyin lazımdır,
verdi. O hissədə yazılmışdı: “Atlının sən gərək minnətdarlıq bildirəydin. Bir
yəhəri türk saçıyla doluydu”. Atın, söz də deyim. Bugündən biz səninlə
xəritədəki camaatın arasından keçərək qardaşıq, çünki ölümlərimiz doğma
çaparı uzaqlara, türklərlə xristianların bacıdır…
savaşdığı şəhərə apardığını gördüm. Vəssalam.
