Page 98 - "Xəzər"

İndi daha tәrәddüd etmirdim. İçәri özüm düzәldirәm. Hansı boya görә

otaqda saxladığım, sümük dәstәkli istәsәn, varımdı. Uyğun gәlәn birini

bıçağımı götürdüm, әynindәki paltarı seçәrәm. İstәyirsәn, lap elә bu dәqiqә

– bәdәnini hörümçәk toru kimi sarmış gedәk!”

nazik qara libasını ehtiyatla cırdım. Sözünü bitirib yenә güldü, amma

Elә bil bәdәni ağarıb bir az da uzanan bu dәfә daha ucadan. Əlimlә ona

kimi oldu! İndi hәmişәkindәn daha evimi göstәrdim, ağzımı açmağa imkan

ucaboy görünürdü. Başını kәsdim. vermәyib dedi: “Bilirәm, sәnin evini

Boğazından azacıq laxta qan töküldü. dә tanıyıram. Sәn get, bu dәqiqә

Sonra qollarını, ayaqlarını bәdәnindәn gәlirәm...”

ayırdım, hamısını çamadana yığıb Qoca yerindәn qalxdı, mәn dә evә

qara paltarını üstünә çәkdim. Çama- qayıtdım. İçәri girib çamadanı güc-

danın qapağını örtdüm, bağlayıb açarı bәla ilә qapıya kimi sürüdüm. Başımı

cibimә qoydum. İşimi bitirib bir az çıxarıb çölә baxanda, qapının ağzında

nәfәs dәrdim. Qaldırdım, görüm, çox köhnә, sınıq-salxaq bir meyit arabası
98 ağır deyil ki? Ağır idi. Özümü heç vaxt durduğunu gördüm. İki dәnә arıq at

2015 belә halsız hiss etmәmişdim – da qoşulmuşdu arabaya. Qozbel qoca

çamadanı tәk apara bilmәyәcәkdim... qozlada oturub әlindәki uzun qamçısını

Göylәr yenә qaşqabağını tökmüşdü, әsdirirdi. Mәnә sarı heç baxmadı da.

xırda yağış çisәyirdi. Otaqdan bir Çamadanı minbir mәşәqqәtlә qaldırıb

ümidlә çıxdım: bәlkә bayırda bir adam arabanın tabut yerinә qoydum. Özüm

tapım, çamadanımı aparmağa kömәk dә qalxıb elә orda uzandım, amma

etsin. Ətrafda isә kimsә görünmürdü. әtrafı görә bilmәk üçün başımı azacıq

Gözlәrimi gücә salıb sıx dumanın dikәltdim, çamadanı sinәmin üstünә

arasından bir qәdәr uzaqlara baxdım çәkib ondan bәrk-bәrk ikiәlli yapışdım.

vә belini büküb sәrv ağacının altında Qamçı havada şaqqıldadı, atlar

әylәşmiş bir qoca gördüm. Üzünü ağır nәfәs ala-ala tәrpәndi; burun

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş seçmәk mümkün deyildi – boynuna pәrәlәrindәn çıxan buxar dumanda

enli şal dolamışdı. Yavaş-yavaş, qatı tüstü kimi görünür, burula-burula

tәlәsmәdәn ona sarı getdim. Yaxınlaşıb havaya qalxırdı; boyunlarındakı zınqırov

nәsә demәyә macal tapmamış, qoca rütubәtli havada qәribә bir ahәnglә

xırıltılı sәslә, kәsik-kәsik güldü – elә cingildәyirdi. İçimi sәbәbsiz bir rahatlıq

güldü, tüklәrim biz-biz oldu. Bir xeyli bürümüşdü. Heç arabanın necә get-

sonra toxtayıb dillәndi: “Hambal diyini dә duymurdum. Hiss etdiyim si-

axtarırsansa, hazıram! Meyit daşımaq nәmin üstündәki çamadanın ağırlığıydı.

üçün arabam da var... Hәr gün ölülәri Mәnә elә gәlirdi, sanki bu ağırlığı –

aparıb Şah Əbdülәzim qәbiristanında cәsәd ağırlığını sinәmin üstündә

torpağa tapşırıram... Elә tabutu da hәmişә hiss etmişәm...