Page 102 - "Xəzər"

Kәnarda qapı-pәncәrәlәri koğuş kimi gözlәri olan uzunsov, arıq sifәt. O

qaralan, quruluşlarından qәribә, әyrü- gözlәr mәnә tәnәylә, qınaqla baxırdı.

üyrü hәndәsi fiqurları xatırladan tәrk Elә bil özüm dә bilmәdәn, bağışlanmaz

edilmiş evlәr gözә dәyirdi. Evlәrin bir günah işlәmişdim.

hündür divarları işıldaquşlar kimi Bu dәhşәtli, cadugәr gözlәr mәni

sayrışır, әtrafa soyuq, xәstәhal, ölgün hәm tәhdid edir, hәm dә şirniklәndirirdi;

işıq sәpirdi. Ağaclar qorxmuş halda mәni qorxudub, hәm dә özünә çәkirdi.

bir-birinә sıxılıb yanımızdan ötür, qaçıb Onların dәrinliyindә qeyri-tәbii, sәr-

gedir, nilufәr kollarının zoğları isә sanki mәstedici bir nәsnә parlayırdı. Qabarıq

onların ayaqlarından yapışıb yıxmağa almacıqları, enli alnı, incә, çatma qaş-

çalışırdı. Mәni meyit qoxusu, çürüyәn ları, dolu, yarıaçıq dodaqları, pәrişan

әt qoxusu tәqib edirdi. Bu qoxu elә bil saçları vardı onun – saçının qıyqacı

canıma hopmuşdu, sanki bütün öm- bir qıvrımı gicgahına yapışmışdı.

rümü qara bir tabutda keçirmişdim, Dünәn onun naturadan çәkdiyim

üzünü görә bilmәdiyim qozbel qoca şәklini tәnәkә qutudan çıxardım,
102 isә qatı dumandakı pozuq kölgәlәr kuzәnin üzәrindәki tәsvirlә tutuşdur-

2015 kimi başıma hәrlәnirdi. dum: kiçicik fәrq belә yox idi. Eyni

Meyit arabası dayandı, kuzәni şәkil idi – biçarә bir qәlәmdan ustasının

götürüb yerә endim. Evimin qarşısında sadә әl işi. Bәlkә dә bu kuzәni işlәyәn

idim... Cәld içәri keçdim, kuzәni sәnәtkarın ruhu mәn bu şәkli çәkәndә

masanın üstünә qoyub, yan otaqda ruhuma hopmuş, fırça tutan әlimi öz

gizlәdiyim, daxıl kimi istifadә etdiyim iradәsinә tabe etmişdi. Bu şәkillәri bir-

tәnәkә qutunu götürüb yenә qapının birindәn seçmәk mümkün deyildi. Fәrq

ağzına çıxdım. İstәyirdim bütün zәhmәti yalnız onda idi ki, mәn şәkli kağız

müqabilindә bu qutunu qozbel qocaya üzәrindә, o isә minalı qәdim küzәdә

verim. Amma izi-tozu da qalmamışdı işlәmişdi. Onun tәsviri üzәrindә şәffaf

– nә özünün, nә arabasının. Mәyus mina qatı vardı vә bu qat ona әsra-

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş halda otağıma döndüm, lampanı rәngiz bir ruh verirdi – bu gözlәrdәki

yandırıb kuzә bükülmüş yaylığı açdım. parıltı hәmin o şıltaq, әrköyün ruhun

Üstünә qәdimliyindәn çat-çat olmuş nifrәt dolu qığılcımlarının sayrışmasıydı.

açıq bәnövşәyi rәngli şәffaf mina Yox, inanılmaz bir şey idi bu! Eyni iri,

çәkmişdilәr – bal arısının beli günün sirayәtedici, divanә gözlәr; eyni nigaran,

altında o rәngә çalır. Kuzәnin bir tәrә- gәrgin vә eyni zamanda sakit sima!..

findә bir-birinә hörülü göy nilufәrlәrdәn Kimsә mәnim o an yaşadığım

haşiyәsi olan romb çәkilmişdi. Orta- hisslәri tәsәvvür edә bilmәz! Özümdәn

sında isә... qaçmaq istәyirdim. Yәni belә bir şey

Rombun tәn ortasında onun şәkli mümkün idi? Bәdbәxtliklәr dolu

vardı... Zil-qara, qeyri-adi dәrәcәdә iri mәnhus hәyatım gözlәrim önündә bir