Page 97 - "Xəzər"
P. 97
ın oxuduğum gözlәri necә olsun – altında qurd-quşa, siçovullara yem ola- 97
onları kağıza köçürә bilmirdim axı... caq bәdәninә ehtiyacım yox idi. İndi 2015
Gözlәri qәflәtәn yaddaşımdan tam daha mәn ondan yox, o mәndәn
silindi. Üzünә nә qәdәr baxsam da, asılıydı! Nә vaxt istәsәydim, o gözlәrә Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
bütün sәylәrim әbәs idi – xatırlaya tamaşa edә bilәcәkdim. Rәsmi çox
bilmirdim ki, bilmirdim. Elә o an ehtiyatla pullarımı saxladığım tәnәkә
yanaqları xәfifcә allandı. Qızarıb-qızarıb qutuya qoyub, içәri otaqda gizlәtdim.
axırda qәssab dükanından asılan
cәmdәklәrin rәngini aldı. Dirilmişdi. Gecә oğrun-oğrun sivişib aradan
Onun tәәccüblә dolu iri gözlәri – çıxırdı. Elә bil o da yorulmuşdu. Uza-
nәhayәtsiz dәrinliyindә soyuq hәyat qdan qulağıma zәif sәslәr dәyirdi.
işartısı qәfil parlayan, baxışı qamçı Bәlkә hansısa quş idi – yuxuda çığırırdı,
kimi yandıran mәzәmmәt dolu gözlәri ya da bәlkә ot-әlәf idi – torpağı tәrpәdә-
çox aramla açılıb mәnә zillәndi. Mәni tәrpәdә böyüyürdü. Bozarmış ulduzlar
ilk dәfәydi görürdü. Baxdı, yenә yüngül buludların arxasında gizlәnib
gözlәrini yumdu. Bu baxış bircә an görünmәz oldu. Sәhәr mehinin mülayim
sürdü, amma yaddaşımın tәzәlәnmәsi nәfәsini üzümdә duydum vә elә eyni
üçün mәnә bәs elәdi – o gözlәri kağıza anda uzaqda xoruz banladı.
köçürdüm. Gözündәki ifadәni fırçanın
ucuyla işlәdim. Bu dәfә daha cırıb Cәsәdi nә edim bәs? İylәnmәyә
atmadım. başlayırdı. Ağlıma ilk gәlәn onu elә
öz otağımda basdırmaq oldu. Sonra
Sonra yerimdәn qalxıb sakitcә ona fikirlәşdim, bayıra çıxarıb bir quyu
yaxınlaşdım. Mәnә elә gәlirdi, o sağdır, tapım, atım içinә getsin. Elә bir quyu
dirilib, mәnim sevgim onun vücuduna ki, yanında göy nilufәr açsın. Amma
can vermişdi! Lakin ondan meyit bunu gizlincә, kimsәni duyuq salmadan
qoxusu duyulur, çürümәyә başladığı etmәk üçün ölçüb-biçmәk lazım idi.
hiss olunurdu. Bәdәnindә artıq xırdaca Əmәlli-başlı iş idi, gәrәk tәr tökәydin!
qurdlar qaynaşırdı, başının üstündә Bundan başqa, heç istәmirdim, kimsә
yanan şamların işığında iki dәnә yaşıl xәbәr tuta. İstәmәzdim yad baxışlardan
milçәk vızıltıyla hәrlәnirdi. murdarlansın. Ona görә hәr şeyi tәk-
başına, öz әllәrimlә etmәliydim. Canım
O, әlbәttә, ölmüşdü. Yaxşı, bәs, cәhәnnәm! Bundan sonra mәnim
gözlәrini bayaq necә açdı? Bilmirәm... hәyatım kimә gәrәk idi ki?
Görәsәn, yuxu deyildi ki? Yuxu
deyildisә, onda hәqiqәt idi?.. Otağıma özü gәlmişdi. Gәlib soyuq
cismini, aydın kölgәsini mәnә tәslim
İstәmәzdim bu sualların cavabını etmişdi ki, yad gözlәr bәdәninin şahidi
kimsә mәndәn soruşsun – mәnim olmasın...
üçün vacibi onun üzü yox, gözlәri idi.
O gözlәrin ruhu artıq mәnim idi, amma Nәhayәt, ağlıma bir fikir gәldi:
yalnız kağızda. Arıq bәdәninә – torpaq cәsәdi doğrayıb çamadana doldursam,
yad gözlәrdәn uzaq bir yerә aparıb
orda basdırsam, necә olar, görәsәn?!
onları kağıza köçürә bilmirdim axı... caq bәdәninә ehtiyacım yox idi. İndi 2015
Gözlәri qәflәtәn yaddaşımdan tam daha mәn ondan yox, o mәndәn
silindi. Üzünә nә qәdәr baxsam da, asılıydı! Nә vaxt istәsәydim, o gözlәrә Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
bütün sәylәrim әbәs idi – xatırlaya tamaşa edә bilәcәkdim. Rәsmi çox
bilmirdim ki, bilmirdim. Elә o an ehtiyatla pullarımı saxladığım tәnәkә
yanaqları xәfifcә allandı. Qızarıb-qızarıb qutuya qoyub, içәri otaqda gizlәtdim.
axırda qәssab dükanından asılan
cәmdәklәrin rәngini aldı. Dirilmişdi. Gecә oğrun-oğrun sivişib aradan
Onun tәәccüblә dolu iri gözlәri – çıxırdı. Elә bil o da yorulmuşdu. Uza-
nәhayәtsiz dәrinliyindә soyuq hәyat qdan qulağıma zәif sәslәr dәyirdi.
işartısı qәfil parlayan, baxışı qamçı Bәlkә hansısa quş idi – yuxuda çığırırdı,
kimi yandıran mәzәmmәt dolu gözlәri ya da bәlkә ot-әlәf idi – torpağı tәrpәdә-
çox aramla açılıb mәnә zillәndi. Mәni tәrpәdә böyüyürdü. Bozarmış ulduzlar
ilk dәfәydi görürdü. Baxdı, yenә yüngül buludların arxasında gizlәnib
gözlәrini yumdu. Bu baxış bircә an görünmәz oldu. Sәhәr mehinin mülayim
sürdü, amma yaddaşımın tәzәlәnmәsi nәfәsini üzümdә duydum vә elә eyni
üçün mәnә bәs elәdi – o gözlәri kağıza anda uzaqda xoruz banladı.
köçürdüm. Gözündәki ifadәni fırçanın
ucuyla işlәdim. Bu dәfә daha cırıb Cәsәdi nә edim bәs? İylәnmәyә
atmadım. başlayırdı. Ağlıma ilk gәlәn onu elә
öz otağımda basdırmaq oldu. Sonra
Sonra yerimdәn qalxıb sakitcә ona fikirlәşdim, bayıra çıxarıb bir quyu
yaxınlaşdım. Mәnә elә gәlirdi, o sağdır, tapım, atım içinә getsin. Elә bir quyu
dirilib, mәnim sevgim onun vücuduna ki, yanında göy nilufәr açsın. Amma
can vermişdi! Lakin ondan meyit bunu gizlincә, kimsәni duyuq salmadan
qoxusu duyulur, çürümәyә başladığı etmәk üçün ölçüb-biçmәk lazım idi.
hiss olunurdu. Bәdәnindә artıq xırdaca Əmәlli-başlı iş idi, gәrәk tәr tökәydin!
qurdlar qaynaşırdı, başının üstündә Bundan başqa, heç istәmirdim, kimsә
yanan şamların işığında iki dәnә yaşıl xәbәr tuta. İstәmәzdim yad baxışlardan
milçәk vızıltıyla hәrlәnirdi. murdarlansın. Ona görә hәr şeyi tәk-
başına, öz әllәrimlә etmәliydim. Canım
O, әlbәttә, ölmüşdü. Yaxşı, bәs, cәhәnnәm! Bundan sonra mәnim
gözlәrini bayaq necә açdı? Bilmirәm... hәyatım kimә gәrәk idi ki?
Görәsәn, yuxu deyildi ki? Yuxu
deyildisә, onda hәqiqәt idi?.. Otağıma özü gәlmişdi. Gәlib soyuq
cismini, aydın kölgәsini mәnә tәslim
İstәmәzdim bu sualların cavabını etmişdi ki, yad gözlәr bәdәninin şahidi
kimsә mәndәn soruşsun – mәnim olmasın...
üçün vacibi onun üzü yox, gözlәri idi.
O gözlәrin ruhu artıq mәnim idi, amma Nәhayәt, ağlıma bir fikir gәldi:
yalnız kağızda. Arıq bәdәninә – torpaq cәsәdi doğrayıb çamadana doldursam,
yad gözlәrdәn uzaq bir yerә aparıb
orda basdırsam, necә olar, görәsәn?!
