Page 51 - "Xəzər"
P. 51
nәhәng hәrәkәtverici qüvvәyә, uzana bilmirәm, әziz dost. Dәhşәtdir, 51
gah da böyük vә kövrәk tezliyә malik ömrümüz boyu biz gör nә qәdәr 2015
bir şәxs ifa edә bilәr… Mәndәn irәlidә yatmışıq! Az qala bütöv bir әbәdiyyәti!
dayanan isә heç öz musiqisini dinlә- Daha bacarmıram, yetәr. Mәn ümu- Milorad Paviç. Külәyin astar üzü
mәyi vәhşi heyvanlara, daşlara, filizlәrә, miyyәtlә daha yatmıram…
ağaca, oda, qatrana, balıqqulağındakı
külәyin vıyıltısına, hәtta heyvanların Addım sәslәri konsert zalındakı
bağırsaqlarına belә mәcbur edәn Orfey adamların musiqini dinlәmәsinә mane
dә deyildi. O, daha azman idi – olmasın deyә hәmin axşam küçәyә
hamısını cavab vermәyә, musiqinin külәş döşәnmişdi. Kafeyә çatıb içәri
mehrabına tәkcә ilik-sümüklәriylә keçdik, cavan vaxtlarımızda olduğu
bahәm özlәrinin deyil, hәm dә kahin kimi әylәşib pivә sifariş etdik.
әllәrinin qurban gәtirildiyi hansısa
mehrabda olduğu kimi, onları öz – Sәn mәnә lazımsan, – biz oturan
alәtindә danışmağa mәcbur edirdi... kimi Manassiya dedi; mәn onun
Vә mәn Manassiya Bukuru, onun dırnaqlarının laksız olduğunu gördüm.
sözlәrini xatırladım.
– Sәn axı bilirsәn, mәn musiqini
Amma boynuma alım ki, çıxış etdiyi atmışam.
qara parikdә mәn öz köhnә dostumu
heç vaxt tanıya bilmәzdim, bu adamın – Bilirәm. Bu mәnim işimә yarayır.
Manassiya Bukur olacağı qәti ağlıma Sәn mәnә әvvәlkitәk yox, indiki
gәlmәzdi. O isә musiqisini dinlәmәyә vәziyyәtindә lazımsan.
gәlmiş bu insan qәlәbәliyinin içәrisindә
mәni dәrhal tanıdı. Konsert bitәndәn Bu sözlәr mәni nәinki tәәccüblәn-
sonra özünün istәyi ilә mәni onun dirdi, hәtta diksindirdi. Öz peşәkar
yanına apardılar. O, özgә adla çıxış xidmәtlәrimi tәklif edәndәn sonra, Man-
edirdi, saç da özününkü deyildi, mәnim assiya ona әzab verәn mәsәlә
parik altında aşkar etdiyim isә barәsindә danışmağa başladı. Dostu-
Manassiyanın cavan vaxtlarındakı mun hekayәtini dinlәyәndә çoxdan,
qәşәng sifәtinә qәti yaraşmırdı. Bir hәm dә ondan daha yaxşı bildiyim bir
gözünün hara baxması bilinmirdi, ikinci mәtlәbi eşitmiş oldum. Bununla belә,
gözünün isә birincidәn ümumiyyәtlә danışdıqlarında mәnimçün bәzi
xәbәri yoxdu, buna baxmayaraq, göz gözlәnilmәzliklәr dә vardı. Artıq illәrdi
qırpması әvvәlki kimi qalmışdı: yәni, ki, o tamamilә yeni növdә olan bir
sağ göz bir dәfә qırpılınca sol göz iki kvartetin partiturasını axtarırdı. Yeni
dәfә qırpılırdı. kvartet vә bu kvarteti әldә etmәk üçün
göstәrdiyi sәylәr onu az qala dәli elәyir,
– Ayaq üstdә bundan çox dura musiqidәn uzaqlaşdırırdı. Söhbәt
bilmirәm. Gedәk hardasa oturaq, bir ümumiyyәtlә musiqinin özündәn yox,
az pivә içәk, – ona dedim. kvartetin axtarışından gedirdi. Sol
ayağımı altıma qatlayıb onun etiraflarını
– Çox dura bilmirsәn? Mәnsә çox dinlәyirdim. Bunun adını belә dә qoy-
maq olardı:
gah da böyük vә kövrәk tezliyә malik ömrümüz boyu biz gör nә qәdәr 2015
bir şәxs ifa edә bilәr… Mәndәn irәlidә yatmışıq! Az qala bütöv bir әbәdiyyәti!
dayanan isә heç öz musiqisini dinlә- Daha bacarmıram, yetәr. Mәn ümu- Milorad Paviç. Külәyin astar üzü
mәyi vәhşi heyvanlara, daşlara, filizlәrә, miyyәtlә daha yatmıram…
ağaca, oda, qatrana, balıqqulağındakı
külәyin vıyıltısına, hәtta heyvanların Addım sәslәri konsert zalındakı
bağırsaqlarına belә mәcbur edәn Orfey adamların musiqini dinlәmәsinә mane
dә deyildi. O, daha azman idi – olmasın deyә hәmin axşam küçәyә
hamısını cavab vermәyә, musiqinin külәş döşәnmişdi. Kafeyә çatıb içәri
mehrabına tәkcә ilik-sümüklәriylә keçdik, cavan vaxtlarımızda olduğu
bahәm özlәrinin deyil, hәm dә kahin kimi әylәşib pivә sifariş etdik.
әllәrinin qurban gәtirildiyi hansısa
mehrabda olduğu kimi, onları öz – Sәn mәnә lazımsan, – biz oturan
alәtindә danışmağa mәcbur edirdi... kimi Manassiya dedi; mәn onun
Vә mәn Manassiya Bukuru, onun dırnaqlarının laksız olduğunu gördüm.
sözlәrini xatırladım.
– Sәn axı bilirsәn, mәn musiqini
Amma boynuma alım ki, çıxış etdiyi atmışam.
qara parikdә mәn öz köhnә dostumu
heç vaxt tanıya bilmәzdim, bu adamın – Bilirәm. Bu mәnim işimә yarayır.
Manassiya Bukur olacağı qәti ağlıma Sәn mәnә әvvәlkitәk yox, indiki
gәlmәzdi. O isә musiqisini dinlәmәyә vәziyyәtindә lazımsan.
gәlmiş bu insan qәlәbәliyinin içәrisindә
mәni dәrhal tanıdı. Konsert bitәndәn Bu sözlәr mәni nәinki tәәccüblәn-
sonra özünün istәyi ilә mәni onun dirdi, hәtta diksindirdi. Öz peşәkar
yanına apardılar. O, özgә adla çıxış xidmәtlәrimi tәklif edәndәn sonra, Man-
edirdi, saç da özününkü deyildi, mәnim assiya ona әzab verәn mәsәlә
parik altında aşkar etdiyim isә barәsindә danışmağa başladı. Dostu-
Manassiyanın cavan vaxtlarındakı mun hekayәtini dinlәyәndә çoxdan,
qәşәng sifәtinә qәti yaraşmırdı. Bir hәm dә ondan daha yaxşı bildiyim bir
gözünün hara baxması bilinmirdi, ikinci mәtlәbi eşitmiş oldum. Bununla belә,
gözünün isә birincidәn ümumiyyәtlә danışdıqlarında mәnimçün bәzi
xәbәri yoxdu, buna baxmayaraq, göz gözlәnilmәzliklәr dә vardı. Artıq illәrdi
qırpması әvvәlki kimi qalmışdı: yәni, ki, o tamamilә yeni növdә olan bir
sağ göz bir dәfә qırpılınca sol göz iki kvartetin partiturasını axtarırdı. Yeni
dәfә qırpılırdı. kvartet vә bu kvarteti әldә etmәk üçün
göstәrdiyi sәylәr onu az qala dәli elәyir,
– Ayaq üstdә bundan çox dura musiqidәn uzaqlaşdırırdı. Söhbәt
bilmirәm. Gedәk hardasa oturaq, bir ümumiyyәtlә musiqinin özündәn yox,
az pivә içәk, – ona dedim. kvartetin axtarışından gedirdi. Sol
ayağımı altıma qatlayıb onun etiraflarını
– Çox dura bilmirsәn? Mәnsә çox dinlәyirdim. Bunun adını belә dә qoy-
maq olardı:
