Page 53 - "Xəzər"
P. 53
yatlarını xilas etmәk istәyәn bacımın na o qәdәr yaxın idi ki, Geronun 53
canfәşan cәhdlәri sәbәbindәn idi. güzgüsündә sifәtini rahatca görә vә 2015
Belәdә Gero dinmәzcә üzünü yana evdәn çıxmadan orda öz qılıncıyla
çevirir, sonra deyirdi: tüklü üzünә әncam çәkә bilәrdi. Mәsәlә Milorad Paviç. Külәyin astar üzü
ondadır ki, yanaqlarını sabunlamaq
– Hiss edirәm ki, çәrşәnbәyәm, üçün qәbzәsindәn asılmış qızılı qo-
hәftәnin üçüncü günüyәm. Daim tazdan mәharәtlә yararlanan poruçik
gecikirәm, hәmişә ikinci gündәn sonra öz zabit qılıncı ilә üzünü dә çox ustaca
gәlirәm… qırxırdı. Eyvanlar elә yaxındı ki, yanan
kibrit dәnәsini bir-birimizә atsaq,
O, Belqradda kimyanı öyrәnirdi, sönmәmiş gedib çatardı. Axşamlar biz
tәhsilini davam etdirmәk üçün balıq poruçiklә belә dә elәyirdik: eyvanda
dәrisindәn olan şlyapasında bura, qәlyanımızı tüstülәdәndә odu bir-
Praqaya, mәnim yanıma gәldi. Biz birimizә bu yolla ötürürdük.
şәhәrin köhnә hissәsindәki dar, uzun
küçәlәrin birindә özümüzә mәnzil – Ehtiyatlı olun, heç vaxt bir kibrit
kirәlәdik. Mәnzil çardağıyla birgә kirayә dәnәsiylә ikinci şamı vә üçüncü qәlyanı
verilirdi. Çardağa metal zәncirdәn vә yandırmayın! – tәzә tanışımız şәn
tәkәrcikdәn ibarәt qurğunun vasitәsilә ovqatla bizә deyirdi.
ağac nәrdivanı otağa düşürtmәklә
qalxmaq mümkün idi. Onda mәn cavan Adı Yan Kobala olan poruçiklә
idim; dağ çayı kimi sısqa vә dupduru. mәnim bacımın arasında nәsә bir ilişik
Əvvәlkitәk gündәlik ruzim olan yaranmışdı, mәn buna qarşılıqlı iylәşmә
musiqidәn aldığım enerjini daha boşuna deyәrdim. Amma vaxt heç zaman
xәrclәmirdim. Qida hesabına yığdığı yerindә saymır. Mәsәlә getdikcә
kalorini sәrf etmәyә imkan tapmayıb böyüyürdü. Hәr axşam elә ki, Gero öz
kökәlәn adamlar kimi, mәnim ruhum otağında işığı söndürürdü, hәmin an-
da lazımsız mәnәvi «yağ»la dolub daca poruçik özününkünü yandırırdı.
piylәnirdi. Gero özüylә Belqraddan Mәn eyvanda oturub qәlyanımı çәkir,
gәtirdiyi bitkini – tikanlı yarpaqlarında arabir şlyapamla tüstünü qova-qova
uzun ağ zolaqlar qaldığından adına baxırdım ki, küçәnin o tayındakı evindә
«şeytan yalayan» dediyi әzvayın Yan Kobala çәkmәlәrini çıxarıb,
dibçәyini çıxarıb eyvana qoydu. Əvvәl hәrәsini otağın bir küncünә necә
onu öz otağında saxlayırdı, hәm dә tullayır, butulkanı dişindә tutub necә
elә yerlәşdirmişdi ki, saçını darayan- içir, masanın üzәrindәki qızartma
da güzgüdә dibçәyin әksini görә bilsin. cücәnin budunu qılıncla necә kәsib
Necәsә bir dәfә görmüşdü ki, küçәnin qoparır. Sonra çarpayıya uzanır, budu
qarşı tәrәfindә, bizimkiylә üzbәüz evin dişlәrinә çәkib sümüyünü küncdәki
eyni mәrtәbәsindә yaşayan cavan çәkmәnin üstünә vızıldadırdı. Vә
poruçik saçını onun güzgüsündәcә başlayırdı köynәyini soyunmağa. Bu
darayır, hәlә güzgüyә baxıb üzünü dә vaxt qapı astaca açılır, açılan kimi dә
qırxır. Poruçikin pәncәrәsi bizim eyva- içәridәn bacım Geronun çıxdığı ay
canfәşan cәhdlәri sәbәbindәn idi. güzgüsündә sifәtini rahatca görә vә 2015
Belәdә Gero dinmәzcә üzünü yana evdәn çıxmadan orda öz qılıncıyla
çevirir, sonra deyirdi: tüklü üzünә әncam çәkә bilәrdi. Mәsәlә Milorad Paviç. Külәyin astar üzü
ondadır ki, yanaqlarını sabunlamaq
– Hiss edirәm ki, çәrşәnbәyәm, üçün qәbzәsindәn asılmış qızılı qo-
hәftәnin üçüncü günüyәm. Daim tazdan mәharәtlә yararlanan poruçik
gecikirәm, hәmişә ikinci gündәn sonra öz zabit qılıncı ilә üzünü dә çox ustaca
gәlirәm… qırxırdı. Eyvanlar elә yaxındı ki, yanan
kibrit dәnәsini bir-birimizә atsaq,
O, Belqradda kimyanı öyrәnirdi, sönmәmiş gedib çatardı. Axşamlar biz
tәhsilini davam etdirmәk üçün balıq poruçiklә belә dә elәyirdik: eyvanda
dәrisindәn olan şlyapasında bura, qәlyanımızı tüstülәdәndә odu bir-
Praqaya, mәnim yanıma gәldi. Biz birimizә bu yolla ötürürdük.
şәhәrin köhnә hissәsindәki dar, uzun
küçәlәrin birindә özümüzә mәnzil – Ehtiyatlı olun, heç vaxt bir kibrit
kirәlәdik. Mәnzil çardağıyla birgә kirayә dәnәsiylә ikinci şamı vә üçüncü qәlyanı
verilirdi. Çardağa metal zәncirdәn vә yandırmayın! – tәzә tanışımız şәn
tәkәrcikdәn ibarәt qurğunun vasitәsilә ovqatla bizә deyirdi.
ağac nәrdivanı otağa düşürtmәklә
qalxmaq mümkün idi. Onda mәn cavan Adı Yan Kobala olan poruçiklә
idim; dağ çayı kimi sısqa vә dupduru. mәnim bacımın arasında nәsә bir ilişik
Əvvәlkitәk gündәlik ruzim olan yaranmışdı, mәn buna qarşılıqlı iylәşmә
musiqidәn aldığım enerjini daha boşuna deyәrdim. Amma vaxt heç zaman
xәrclәmirdim. Qida hesabına yığdığı yerindә saymır. Mәsәlә getdikcә
kalorini sәrf etmәyә imkan tapmayıb böyüyürdü. Hәr axşam elә ki, Gero öz
kökәlәn adamlar kimi, mәnim ruhum otağında işığı söndürürdü, hәmin an-
da lazımsız mәnәvi «yağ»la dolub daca poruçik özününkünü yandırırdı.
piylәnirdi. Gero özüylә Belqraddan Mәn eyvanda oturub qәlyanımı çәkir,
gәtirdiyi bitkini – tikanlı yarpaqlarında arabir şlyapamla tüstünü qova-qova
uzun ağ zolaqlar qaldığından adına baxırdım ki, küçәnin o tayındakı evindә
«şeytan yalayan» dediyi әzvayın Yan Kobala çәkmәlәrini çıxarıb,
dibçәyini çıxarıb eyvana qoydu. Əvvәl hәrәsini otağın bir küncünә necә
onu öz otağında saxlayırdı, hәm dә tullayır, butulkanı dişindә tutub necә
elә yerlәşdirmişdi ki, saçını darayan- içir, masanın üzәrindәki qızartma
da güzgüdә dibçәyin әksini görә bilsin. cücәnin budunu qılıncla necә kәsib
Necәsә bir dәfә görmüşdü ki, küçәnin qoparır. Sonra çarpayıya uzanır, budu
qarşı tәrәfindә, bizimkiylә üzbәüz evin dişlәrinә çәkib sümüyünü küncdәki
eyni mәrtәbәsindә yaşayan cavan çәkmәnin üstünә vızıldadırdı. Vә
poruçik saçını onun güzgüsündәcә başlayırdı köynәyini soyunmağa. Bu
darayır, hәlә güzgüyә baxıb üzünü dә vaxt qapı astaca açılır, açılan kimi dә
qırxır. Poruçikin pәncәrәsi bizim eyva- içәridәn bacım Geronun çıxdığı ay
