Page 46 - "Xəzər"

3 xusu gәlirdi. Balaca qutunu qoltuğuma

Geronun әhvalatını bitirmәzdәn vurub günaşırı konservatoriyaya (sanki

qabaq istәrdim sizә bir az da özümdәn uşaq dәfn etmәyә) gәlir, birinci

danışım. Adım bu hekayә üçün heç mәrtәbәdәki uzunsov otağa girirdim;

bir әhәmiyyәt kәsb etmir, elә özüm dә o qәdәr alçaq idi ki, qapının üstü

burda ikinci plandayam. tavana toxunub cızırdı. Şkaflarda kefin

Doğulduğum diyarda belә bir adәt istәyәn qәdәr skripka vardı; divarlar-

var: uşaq dünyaya göz açanda pendir dan da xeyli skripka asılmışdı. Hәr

tutub, onu soyuq bir yerә qoyurlar, yerdә, hәr künc-bucaqda skripka gözә

adam ölәndә isә hәmin pendiri onun dәyirdi: bәzilәrinin yayları simlәrin

xeyratı kimi yeyirlәr ki, ruhu şad olsun. altına dirәnmişdi, bәzilәri artıq heç bir

Bu hesabla mәnim pendirim hansısa dәyәri olmayan qәşәng, qırmızımtıl

anbarda hәlә öz vaxtını gözlәyir. Ümid pәrdәli sınıq-salxaq alәtlәrdi. Aralarında

edirәm ki, o pendir bu sәtirlәrin salamatları, donuz balasıtәk zolaqlıları

oxucularına lazım olmayacaq. Mәnim da vardı, ilk baxışda haqqında heç nә

46 heç vaxt xüsusi iddialarım olmayıb; deyә bilmәyәcәyin solğun rәnglilәri,
necә deyәrlәr, hәr iki gözümә tutqun boyalıları da. Otağa neçә dәfә

2015 sığışandan artığını görmәyә heç vaxt girmişәmsә, hәr dәfәsindә mәnә elә

can atmamışam. Yemәk yeyәndә ağ gәlib ki, skripkalar yerlәrini dәyişiblәr,

ördәk kimi gözlәrimi qıyıram vә yaxşı yaxud başqa cür görünürlәr. O da

bilirәm ki, sevgi qәfәsdәki quşa mümkün idi ki, hamısını ayrılarıyla

bәnzәyir: әgәr onu hәr gün yemlәmә- әvәzlәmiş olsunlar. İçәridә gәzәrkәn

sәn, canını tapşırar. Bu әhvalat isә, bütün bu saysız-hesabsız alәtlәr titrәyib

lap dәqiq desәk, onun sonluğu mәhz öz-özünә sәs çıxartmağa (әn çox da

sevgidәn bәhs edir. Vltavada balığın tilova gәldiyi axşam

Daxilimdә hәlә sakitlik yaratmağa toranlığında), ayaqaltı palazlar salınmış

Milorad Paviç. Külәyin astar üzü başlamadığım o illәrdә bütün günlәrimi köhnә döşәmә taxtalarının cırıltısıyla

әllәrimi ölçmәklә keçirirdim ki, görüm sәslәşmәyә başlayırdı. Yaylar alәtlәrin

hansı daha ağırdır. Özümü bu günәcәn böyrünü, skripkalar bir-birini sürtürdü;

dә dolandıran kәdәrli bir sәnәt simlәr ya qırılıb sallanır, ya dartılıb

öyrәnmişәm, amma eyni zamanda (vә qopurdu, kanifollu yayın tellәrindәn

böyük mәmnuniyyәtlә) mәşhur çex ağımtıl toz qalxırdı, laklanmış dekalar

maestrosu Otokar Şevçikin dalınca şişib partlayır, aşıqlar öz-özünә

düşüb Kiyevdәn Vyanaya, Vyanadan fırlanmağa başlayırdı.

Praqaya gedir, musiqinin sirlәrinә Payız axşamlarının birindә mәşq

yiyәlәnirdim. Özüm dә daxil olmaqla elәmәk üçün biz dördlükdә bu otağa

maestronun başına hәr rәngdәn, hәr yığışmışdıq. Tәbii ki, hamımız kvartetin

çalardan olan şagirdlәrin bütöv bir partiturasını bizә vermiş Şevçikin

dәstәsi yığışırdı, belә ki, onun mәşğәlә şagirdlәri idik. Mәn öz violonçelimi

apardığı auditoriyadan üç qitәnin qo- qutusundan çıxartdım, ikinci şagird