Page 128 - "Xəzər"

özümdәn daha cantaraq, güclü qurumuş, halsız milçәklәr kimi... Onlar

görünürdü. İndi o mәnim deyil, mәn divarlardan yapışıb bir müddәt

onun әksinә çevrilmişdim. Birdәn hәrәkәtsiz qalırlar, diri olduqlarını hiss

içimdә bir hiss baş qaldırdı: mәn bu edәn kimi fәrqinә varmadan özlәrini

otaqda әz әksimlә bir yerdә qәtiyyәn ora-bura çırpır, cansız cәsәdlәri ayaq

qala bilmәrәm. Amma qorxurdum ki, altına tökülür.

başımı götürüb qaçsam, dalımca düşәr, Göz qapaqlarım yumulur, qarşımda

qarabaqara izlәyәr mәni, әl çәkmәz görünmәz dünya canlanırdı. Başdan-

yaxamdan: boğuşmaq üçün bir-biriylә ayağa özüm yaratdığım dünya –

burun-buruna gәlәn iki pişik kimi. Bircә düşüncәlәrimin, tәsәvvürlәrimin dün-

buna gücüm çatdı: әllәrimi qaldırıb yası. Hәr halda, bu dünya oyaq ikәn

gözlәrimi qapadım, ovuclarımda zülmәt şahidinә çevrildiyim dünyadan çox-

gecә düzәltdim özüm üçün. Qorxu çox çox tәbii idi. Elә bil düşüncәlәrim,

vaxt mәnә mәxsusi zövq verir, ondan tәsәvvürlәrim qarşısında heç bir sәrhәd

lәzzәt alıb mәstlәşirәm. O anlarda tox idi, mәkan vә zaman isә öz mәna-
128 başım gicәllәnir, dizlәrim taqәtdәn sını itirmişdi. Şәhvәt dә ölmüşdü, bu

2015 düşür. Az qalıram qusam. Birdәn mәnә yuxunu yaradan şәhvәt – varlığımın

çatdı ki, ayaq üstә durmuşam; maraqlı mahiyyәtindәn doğan, son ehtiyacla-

idi, bu vәziyyәtdә yerdәn necә qalx- rımdan qaynaqlanan şәhvәt. Qarşımda

mışdım, görәsәn? Elә bilirdim ayaq- hәqiqәtә bәnzәmәyәn, amma tәbii

larımdan birini tәrpәtsәm, müvazinәtimi mәnzәrәlәr canlanırdı. Oyananda isә

itirәcәyәm. Başım hәmişәkindәn fәrqli mövcudluğuma şübhә edirdim, bilmir-

hәrlәnirdi, әtrafımda nә vardısa, dim hansı zamanda, hansı mәkanda-

mәndәn yeddi ağac uzaqlaşmışdı. Elә yam. Elә bil gördüyüm bütün yuxular

bil zәlzәlә olmasını, şimşәyin çaxıb öz tәxәyyülümün mәhsulu idi vә onların

yeri-göyü yandırmasını istәyirdim – hәqiqi yozumunu әvvәlcәdәn bilirdim.

bәlkә onda işıqlı dünyaya tәzәdәn Yuxuya gedәndә, artıq gecәnin

Sadiq Hidayәt. Kor bayquş gәlib, hüzur tapaydım... xeyli hissәsi arxada qalmışdı. Özümü

Sonra yerimә girmәk qәrarına tanımadığım şәhәrin qәribә quruluşlu,

gәldim, öz-özümә dua kimi, elә hey kiçik kub, prizma, konus şәkilli, xırda

eyni sözlәri tәkrarlayırdım: “Ölüm... qapı-pәncәrәli evlәri olan küçәsindә

Ölüm...” Dodaqlarım qapalıydı deyә gördüm. Sanki qapı-bacalara dörd bir

sәsim dәhşәtli çıxdı. Sәsimdәn qorx- tәrәfdә mavi nilufәrlәr hörmüşdülәr.

dum – sәsimi bu cür heç eşitmәmişdim. Mәn orada sәrbәst gәzir, rahat nәfәs

Əvvәlki cәsarәtimdәn әsәr-әlamәt alırdım. Lakin bu şәhәrin sakinlәri

qalmamışdı. Payızda hava soyuyanda qәribә bir xәstәlikdәn dünyalarını

otağa tәpilәn milçәklәr kimiydim – dәyişmişdilәr. Elә hamısı durduğu

qanadlarının sәsindәn özlәri ürkәn, yerdәcә donub qalmışdı. Hansına