Page 127 - "Xəzər"
P. 127
nzәyirdi. Bivaxt azan sәsi eşidildi. qaranlıqda yenidәn canlanırdı. Heç 127
Elә bil kimsә doğurdu... Bәlkә elә o özüm dә bilmirәm, onlar beynimin 2015
fahişә idi? Azan sәsinin içindә bir it hansı güşәsindә gizlәnib mәqamını
ulartısı da vardı. Fikirlәşdim: әgәr göydә gözlәyir: cana gәlәn kimi aradan çıxır, Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
hәr bir insanın öz ulduzunun olması әtrafımda dolaşaraq mәnә tәnә, kinayә
hәqiqәtdirsә, onda mәnimki yәqin әn edir, nifrәtlә ağız büzürdülәr. Otağın
uzaq, әn zәif, әn cılız ulduzdur. Amma künc-bucağı, pәrdәlәrin arxası, qapının
bir dә gördün, mәnim ulduzum heç arası – hәr yer bu biçimsiz, tәhlükәli
yerli-dibli yoxmuş! Elә bu düşüncәlәrdә fikirlәrlә, obrazlarla dolurdu...
idim ki, küçәdәn keçәn keşikçi
dәstәsinin hay-küyü eşidildi – sәrxoş Orda, pәrdәnin düz yanında dәhşәtli
idilәr, sarsaq, şit zarafatlar elәyә-elәyә bir hәyula oturub, yerindәn tәrpәnmirdi
harasa gedirdilәr. Sonra qәflәtәn bir – çox biganә görkәmi var. Hәr dәfә
ağızdan mahnı oxumağa başladılar: ona sarı çönәndә, düz bәbәklәrimin
içinә baxırdı. Onun siması mәnә tanış
“Gəlin gedək a dostlar, idi – deyәsәn, uşaq vaxtı görmüşdüm.
bir qədər şərab içək. Bir dәfә, novruzun on üçüncü günü,
adәtә görә, bәdbәxtliklәrdәn qaçmaq
Fürsəti qaçırmayaq – üçün evdәn tәbiәt qoynuna çıxmaq
əylənməyin vaxtıdır lazım olduğu hәmin o gün, başqa
uşaqlarla birlikdә Surәn gölünün
Badələri qaldıraq, sahilindә gizlәnpaç oynayırdıq. Bax,
sağlıq deyib, şənlənək! bu mәxluqu elә orda görmüşdüm.;
uşaqların arasında idi vә onda mәnә
Bu adi şərab deyil, balaca, mәzәli, ziyansız gәlmişdi. Onun
Şəhri-Rey şərabıdır.” üzü evimizin qarşısında dükan işlәdәn
qәssabın sifәtinә oxşayırdı. Elә bil bu
Qorxa-qorxa pәncәrәdәn çәkilib di- mәxluq mәnim hәyatımın bir parçası
vara sıxıldım. Onların sәsi havada idi, onun gedişindә yaxından iştirakı
qәribә bir әks-sәda ilә yayılırdı. Sonra olmuşdu vә mәn onu daim görürdüm.
yavaş-yavaş mahnı sәsi uzaqlaşdı, Sanki hәmzadımın kölgәsiydi bu,
eşidilmәz oldu. Yox, bunların mәnimlә anadan olandan yanımdan çәkilmә-
nә işi? Onlar axı heç nә bilmirdilәr... mişdi...
Sükut vә zülmәt dörd bir tәrәfi ağuşuna
aldı, lampanı da yandırmadım – Lampanı yandırmaq üçün qalxan
qaranlıqda oturmaq lәzzәt idi. Qaranlıq! kimi, hәmin o mәxluq öz-özünә bozarıb
Bu qәliz, hәr mәsamәyә işlәyәn maddә yoxa çıxdı. Güzgünün qabağına keçib,
axıb bütün boşluqları doldurur. Mәn diqqәtlә sifәtimә baxdım: gördüyüm
ona öyrәşmişәm. İtmiş fikirlәrim, unu- şәxs mәnә yad gәldi. Bir xәyal kimi,
dulmuş qorxularım, dәhşәtli, hәqiqәtә eybәcәr idi. İndi güzgüdәki әksim
uyğun olmayan düşüncәlәr mәhz
Elә bil kimsә doğurdu... Bәlkә elә o özüm dә bilmirәm, onlar beynimin 2015
fahişә idi? Azan sәsinin içindә bir it hansı güşәsindә gizlәnib mәqamını
ulartısı da vardı. Fikirlәşdim: әgәr göydә gözlәyir: cana gәlәn kimi aradan çıxır, Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
hәr bir insanın öz ulduzunun olması әtrafımda dolaşaraq mәnә tәnә, kinayә
hәqiqәtdirsә, onda mәnimki yәqin әn edir, nifrәtlә ağız büzürdülәr. Otağın
uzaq, әn zәif, әn cılız ulduzdur. Amma künc-bucağı, pәrdәlәrin arxası, qapının
bir dә gördün, mәnim ulduzum heç arası – hәr yer bu biçimsiz, tәhlükәli
yerli-dibli yoxmuş! Elә bu düşüncәlәrdә fikirlәrlә, obrazlarla dolurdu...
idim ki, küçәdәn keçәn keşikçi
dәstәsinin hay-küyü eşidildi – sәrxoş Orda, pәrdәnin düz yanında dәhşәtli
idilәr, sarsaq, şit zarafatlar elәyә-elәyә bir hәyula oturub, yerindәn tәrpәnmirdi
harasa gedirdilәr. Sonra qәflәtәn bir – çox biganә görkәmi var. Hәr dәfә
ağızdan mahnı oxumağa başladılar: ona sarı çönәndә, düz bәbәklәrimin
içinә baxırdı. Onun siması mәnә tanış
“Gəlin gedək a dostlar, idi – deyәsәn, uşaq vaxtı görmüşdüm.
bir qədər şərab içək. Bir dәfә, novruzun on üçüncü günü,
adәtә görә, bәdbәxtliklәrdәn qaçmaq
Fürsəti qaçırmayaq – üçün evdәn tәbiәt qoynuna çıxmaq
əylənməyin vaxtıdır lazım olduğu hәmin o gün, başqa
uşaqlarla birlikdә Surәn gölünün
Badələri qaldıraq, sahilindә gizlәnpaç oynayırdıq. Bax,
sağlıq deyib, şənlənək! bu mәxluqu elә orda görmüşdüm.;
uşaqların arasında idi vә onda mәnә
Bu adi şərab deyil, balaca, mәzәli, ziyansız gәlmişdi. Onun
Şəhri-Rey şərabıdır.” üzü evimizin qarşısında dükan işlәdәn
qәssabın sifәtinә oxşayırdı. Elә bil bu
Qorxa-qorxa pәncәrәdәn çәkilib di- mәxluq mәnim hәyatımın bir parçası
vara sıxıldım. Onların sәsi havada idi, onun gedişindә yaxından iştirakı
qәribә bir әks-sәda ilә yayılırdı. Sonra olmuşdu vә mәn onu daim görürdüm.
yavaş-yavaş mahnı sәsi uzaqlaşdı, Sanki hәmzadımın kölgәsiydi bu,
eşidilmәz oldu. Yox, bunların mәnimlә anadan olandan yanımdan çәkilmә-
nә işi? Onlar axı heç nә bilmirdilәr... mişdi...
Sükut vә zülmәt dörd bir tәrәfi ağuşuna
aldı, lampanı da yandırmadım – Lampanı yandırmaq üçün qalxan
qaranlıqda oturmaq lәzzәt idi. Qaranlıq! kimi, hәmin o mәxluq öz-özünә bozarıb
Bu qәliz, hәr mәsamәyә işlәyәn maddә yoxa çıxdı. Güzgünün qabağına keçib,
axıb bütün boşluqları doldurur. Mәn diqqәtlә sifәtimә baxdım: gördüyüm
ona öyrәşmişәm. İtmiş fikirlәrim, unu- şәxs mәnә yad gәldi. Bir xәyal kimi,
dulmuş qorxularım, dәhşәtli, hәqiqәtә eybәcәr idi. İndi güzgüdәki әksim
uyğun olmayan düşüncәlәr mәhz
