Page 105 - "Xəzər"
P. 105
ib bir vәzifә kimi görünürdü. götürüb aparalar. Nә mәmur aparası 105
İstәyirdim içimi didib dağıdan bu Divi malım var, nә şeytan aparası imanım. 2015
çölә buraxım. İstәyirdim bütün bunları, Əgәr belәdirsә, bu dünyada mәnim
içimdәkilәri kağıza töküm! Nәhayәt, üçün әhәmiyyәti olan nәdir, görәsәn? Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
ani tәrәddüddәn sonra çırağı yaxına Ömür deyilәn şeyi çoxdan badi-fәnaya
çәkib qәlәmi götürdüm, yazıya belә vermişәm. Əslindә, bilәrәkdәn elәmi-
başladım... şәm bunu... Mәn gedәndәn sonra hәr
şey cәhәnnәmә, – nә olur, olsun! Bu
Hәmişә elә fikirlәşirdim ki, susmaq yazdıqlarımı kim oxumaq istәyәrsә,
әn gözәl şeydir. Güman edirdim insan oxuyar. Oxuyan olmasa, qoy lap min
dәniz qırağındakı danquşu kimi, il dursun burda.
qanadlarını açıb tәk-tәnha yaşasa, әla
olardı. Amma bu bizim ixtiyarımızda İndi yalnız özüm istәdiyimdәn
deyil axı – necә olmalıydısa, elә dә yazıram bunları. Buna ehtiyacım var.
olub! Kim bilir, bir dә gördün jandarmlar Bütün fikirlәrimi kölgәmә, o xәyali
indi, lap elә bu dәqiqә, ya da bir saat- varlığa çatdırmaq istәyirәm vә buna
dan sonra gәlib apardılar mәni. hәmişәkindәn daha güclü ehtiyac duyu-
Qәtiyyәn canımı qurtarmaq fikrindә ram. İndi yağ çırağının üzәrinә әyilib
deyilәm. Bunu danmağın axı nә yazdıqlarımı oxuyan vә sözbәsöz udan
mәnası? Tutalım, paltarlarımdakı qan mәşum kölgәm üçün yazıram. Bu
lәkәlәrini tәmizlәdim, nә olsun? Onsuz kölgә hәr şeyi mәndәn yaxşı başa
da әllәrinә keçmәmiş hәmin şüşәdәn düşür! İndi yalnız öz kölgәmlә rahat
– mәnә miras qalmış, taxçaya qoydu- danışa bilәrәm. Mәni danışmağa mәc-
ğum şәrabdan bir piyalә çәkәcәyәm bur edәn dә elә odur. Mәni yalnız o
başıma. yaxşı tanıyır deyә, yalnız o da başa
düşmәk iqtidarındadır...
İndi isә istәyirәm bütün hәyatımı
üzüm salxımı kimi sıxıb, o şirәni divar- İstәyirәm hәyatımın şirәsini, yox-
dakı kölgәmin qupquru boğazına, ölәn yox, şirәsini yox, zәhәr kimi şәrabını
adamın boğazına su tökdüklәri kimi, kölgәmin qurumuş boğazına damcı-
gilә-gilә süzüm. İstәyim yalnız budur, damcı töküm vә deyim: “İç! Bu mәnim
mәni aparmamışdan, cüzam yarası hәyatımdır!”
kimi, xәrçәng kimi bәdәnimi içәridәn,
yavaş-yavaş yeyib dağıdan әzablarımı Dünәn mәni kim görübsә, sınıxmış,
bu otağın bir küncündә kağıza köçü- xәstәhal bir gәnc şәklindә görüb. Bu
rüm. Fikirlәrimi yalnız belә ifadә edә, günsә artıq qozbel qocayam – ağ
sapa düzә bilәrәm. saçları, qızarmış, şişkin gözlәri, uçuq-
lamış dodaqları olan bir qoca. Otağımın
Görәsәn, mәnim mәqsәdim vәsiy- pәncәrәsindәn çölә boylanmağa, qalxıb
yәtnamә yazmaq deyil ki? Yox, әsla özümә güzgüdә baxmağa belә qorx-
yox! Dünya malından nәyim var ki, uram, çünki hara baxsam, saysız-
İstәyirdim içimi didib dağıdan bu Divi malım var, nә şeytan aparası imanım. 2015
çölә buraxım. İstәyirdim bütün bunları, Əgәr belәdirsә, bu dünyada mәnim
içimdәkilәri kağıza töküm! Nәhayәt, üçün әhәmiyyәti olan nәdir, görәsәn? Sadiq Hidayәt. Kor bayquş
ani tәrәddüddәn sonra çırağı yaxına Ömür deyilәn şeyi çoxdan badi-fәnaya
çәkib qәlәmi götürdüm, yazıya belә vermişәm. Əslindә, bilәrәkdәn elәmi-
başladım... şәm bunu... Mәn gedәndәn sonra hәr
şey cәhәnnәmә, – nә olur, olsun! Bu
Hәmişә elә fikirlәşirdim ki, susmaq yazdıqlarımı kim oxumaq istәyәrsә,
әn gözәl şeydir. Güman edirdim insan oxuyar. Oxuyan olmasa, qoy lap min
dәniz qırağındakı danquşu kimi, il dursun burda.
qanadlarını açıb tәk-tәnha yaşasa, әla
olardı. Amma bu bizim ixtiyarımızda İndi yalnız özüm istәdiyimdәn
deyil axı – necә olmalıydısa, elә dә yazıram bunları. Buna ehtiyacım var.
olub! Kim bilir, bir dә gördün jandarmlar Bütün fikirlәrimi kölgәmә, o xәyali
indi, lap elә bu dәqiqә, ya da bir saat- varlığa çatdırmaq istәyirәm vә buna
dan sonra gәlib apardılar mәni. hәmişәkindәn daha güclü ehtiyac duyu-
Qәtiyyәn canımı qurtarmaq fikrindә ram. İndi yağ çırağının üzәrinә әyilib
deyilәm. Bunu danmağın axı nә yazdıqlarımı oxuyan vә sözbәsöz udan
mәnası? Tutalım, paltarlarımdakı qan mәşum kölgәm üçün yazıram. Bu
lәkәlәrini tәmizlәdim, nә olsun? Onsuz kölgә hәr şeyi mәndәn yaxşı başa
da әllәrinә keçmәmiş hәmin şüşәdәn düşür! İndi yalnız öz kölgәmlә rahat
– mәnә miras qalmış, taxçaya qoydu- danışa bilәrәm. Mәni danışmağa mәc-
ğum şәrabdan bir piyalә çәkәcәyәm bur edәn dә elә odur. Mәni yalnız o
başıma. yaxşı tanıyır deyә, yalnız o da başa
düşmәk iqtidarındadır...
İndi isә istәyirәm bütün hәyatımı
üzüm salxımı kimi sıxıb, o şirәni divar- İstәyirәm hәyatımın şirәsini, yox-
dakı kölgәmin qupquru boğazına, ölәn yox, şirәsini yox, zәhәr kimi şәrabını
adamın boğazına su tökdüklәri kimi, kölgәmin qurumuş boğazına damcı-
gilә-gilә süzüm. İstәyim yalnız budur, damcı töküm vә deyim: “İç! Bu mәnim
mәni aparmamışdan, cüzam yarası hәyatımdır!”
kimi, xәrçәng kimi bәdәnimi içәridәn,
yavaş-yavaş yeyib dağıdan әzablarımı Dünәn mәni kim görübsә, sınıxmış,
bu otağın bir küncündә kağıza köçü- xәstәhal bir gәnc şәklindә görüb. Bu
rüm. Fikirlәrimi yalnız belә ifadә edә, günsә artıq qozbel qocayam – ağ
sapa düzә bilәrәm. saçları, qızarmış, şişkin gözlәri, uçuq-
lamış dodaqları olan bir qoca. Otağımın
Görәsәn, mәnim mәqsәdim vәsiy- pәncәrәsindәn çölә boylanmağa, qalxıb
yәtnamә yazmaq deyil ki? Yox, әsla özümә güzgüdә baxmağa belә qorx-
yox! Dünya malından nәyim var ki, uram, çünki hara baxsam, saysız-
