Page 70 - 2017-4

ifadənin əvvəlini unudurdu – bu anlarda la­yiq­ ol­ma­dı­ğın­ ya­taqd­ a­ ci­nay­ ə­tə­ üz­ tut­du­-

bütün fikrini toplayıb nəyəsə diqqət kəsi- ğun­ günə­ lən­ ət­ ol­sun!­ Sən­ mən­ i,­ gümüşü

lirdi: elə bil qulağı səsdə idi, kiminsə gəli- söyüdlə­rin­ göz­ ya­şı­ tökdüyü­ biz­ im­ dum­ an­lı,

şini gözləyirdi, ya da düşüncələrində do- fə­rəhs­ iz­tor­pa­ğı­tərk­edib­get­din”.­­­­

laşan səsləri dinləməyə çalışırdı.

Belə dalğın və düşüncəli dəqiqələrin Şeirin ingilis dilində yazıldığını bilmir-

birində yanımdakı taxtın üstünə qoyul- dim, müəllifin bu dillə tanış olması isə

muş kitabı götürüb açdım. Şair və mütə- məni heç heyrətləndirmədi. O, geniş

fəkkir Polisianın “Orfeo” (İtaliyanın ilk milli dünyagörüşünə malik şair olub, amma

faciəsi) əsəri idi, üçüncü aktın son hissə- bunu həmişə cidd-cəhdlə gizlətməyə ça-

sinə qələmlə işarə qoyulmuşdu. Bu, əsə- lışıb, ona görə də heyrətlənməyə əsas

rin elə bir hissəsi idi ki, adamın qəlbini yox idi: məni səhifənin altında yazılmış

yerindən oynadırdı, heç bir kişi onu həyə- tarix təəccübləndirdi. Şeir Londonda ya-

cansız, heç bir qadın isə ah çəkmədən zılmışdı, sonra tarixi silməyə çalışmışdı-

oxuya bilməzdi. Səhifə başdan-başa göz lar, lakin görünür, cəhd uğursuzluqla nəti-

yaşı izləri ilə dolu idi, qarşı tərəfdəki boş cələnmişdi, yazı çətinliklə də olsa oxu-
70 səhifədə isə əllə yazılmış aşağıdakı ingi- nurdu. Heyrətlənmişdim, çünki aramızda-

2017 lis şeirinə rast gəldim – həmin yazı tanı- kı bir söhbəti xatırlayırdım. “Siz London-

şımın xəttinə qətiyyən bənzəmirdi, çətin- da markiza Mentoni (ərə getməmişdən

liklə oxudum. əvvəl qadın bir neçə il bu şəhərdə yaşa-

mışdı) ilə görüşmüsünüz?” sualıma ca-

“Sən­mən­ im­hər­şe­yim­idin,­ru­hum­ un­təş­- vabında dostum bildirdi ki, Böyük Britani-

nəs­ i­ sev­gil­im.­ Dən­ iz­də­ki­ ya­şıl­ ada,­ sevg­ i­lim yanın paytaxtında heç vaxt olmayıb. Yeri

mə­nim,­gözümün­nur­ u,­gözəl­güllərl­ə,­meyv­ ə­- gəlmişkən, qeyd etmək istəyirəm: dəfə-

lərl­ə­süslənm­ iş­səcd­ ə­ga­hım­–­o­güllər­ in­ha­- lərlə eşitmişəm (lakin bu iddiaları ciddi

mı­sı­mən­ im­idi.­­ saymadığıma görə əhəmiyyət verməmi-

Ey­par­laq,­işıq­lı­arz­ ul­ar.­Ey­gözqam­ aş­dı­- şəm), haqqında danışdığım adam nəinki

ran,­birc­ ə­anl­ı­ğa­görünüb­yox­olan­ümidl­ər. orada doğulub, hətta ingilis tərbiyəsi alıb.

Gəl­ə­cə­yin­səs­ i­çağ­ ır­ ır:­“İr­ ə­li!”­Amm­ a­hə­rə­- – Burada bir rəsm əsəri var, – kitabı

kəts­ iz,­səss­ iz,­dəh­şət­ə­gəlm­ iş­ru­hum­keç­mi­şə vərəqlədiyimi görməyib dilləndi, – burada

(qar­ anl­ıq­uçu­rum­ a)­zən­cirl­ə­nib!­­ bir rəsm var, beləsini heç vaxt görməmi-

Hey­ if!­Həy­ at­ın­işığ­ ı­sönüb­mən­ imç­ün.­Heç siniz. – Bunu deyib pərdəni çəkdi: marki-

edqar Po. Görüş vaxt…­heç­vaxt…­heç­vaxt…­(eh­ti­şam­lı­də­niz za Afroditanın ayaq üstə portreti idi.

sa­hil­qum­la­rı­na­dey­ ir)­ild­ ı­rım­vur­ an­ağac­çi­- İnsanların kəşf etdiyi incəsənət növlə-

çəkl­əm­ əy­ ə­cək,­ölümcül­ya­ra­alan­qar­tal­ha­- rindən heç biri həmin qadının ilahi gözəl-

vay­ a­qalx­ma­yac­ aq...­ liyini çatdıra bilməzdi. Ötən gecə Dojlar

Art­ıq­ bir­ xülyad­ ır­ günlə­rim,­ say­ ıql­am­ a-­ sarayının pilləkənində dayanmış o unu-

dır,­ ge­cəl­ər­ xə­ya­lım­ də­li­ ki­mi­ orad­ a­ –­ sə­nin dulmaz sima indi önümdə idi. Ancaq tə-

qar­ a­gözlər­ i­nin­par­la­dı­ğı,­ayaq­la­rın­ ın­to­xun­- bəssümün nura boyadığı çöhrədə mükəm-

duğ­ u­ İtal­iy­ a­ səm­ al­a­rın­da­ dol­a­şır!­ Heyh­ at! məl gözəlliklə çulğaşmış ötəri kədər (an-

Sə­nin­sev­gid­ ən­qa­çıb­var­lı-­hall­ı­qo­ca­lığ­ a­və laşılmaz qəribəlikdir!) sezilirdi. Sağ əlini