Page 66 - 2017-4

diyim qondoladan başqa qayıq olmasa xovlu məxmər pərdələr asılmış pəncərə-

da, bir çox bacarıqlı üzgüçü artıq kanalda lər qadının diqqətini niyə çəkmişdi? Mar-

həmin sərvəti axtarırdı – ancaq təəssüf! – kiza di Mentoni məgər bunları gündə min

onu yalnız suyun dibində tapmaq mümkün dəfə görməyib? Ola bilməz! Hamıya mə-

idi. Sarayın girişindəki qara mərmər daş- lumdur ki, belə anlarda baxışlar dərd-qə-

ların üstündə dayanmış qadın silueti diq- mi haradasa uzaqlarda axtarır, halbuki o

qətimi çəkdi, o qadını bir dəfə görən ömrü kədər lap yaxındadır, əlini uzatsan, çata-

boyu unuda bilməzdi. Markiza Afrodita – caq.

Venesiyanın pərəstiş etdiyi mələk, şən Markizadan bir neçə pillə yuxarıda,

ovqat mücəssəməsi, gözəllər gözəli, qo- su xəttinin tağı altında Mentoninin eybə-

ca intriqabaz Mentoninin cavan arvadı və cər silueti görünürdü. Hadisə baş verən

kanala düşmüş gözəl uşağın, ailənin ilk zaman gitarasını dınqıldadırdı, halı çox

və yeganə övladının anası idi... Yəqin, pərişan idi, indi də ara-sıra əlini simlər-

qaranlıq suyun dibində çapalayan o körpə dən çəkib uşağı suyun harasında axtar-

indi ana nəvazişini əzab içində xatırlayır, maq lazım olduğunu göstərirdi. Mən də

anasını çağırmaq istəsə də, bacarmırdı. duruxub qalmış, həm də qorxmuşdum,
66 O, Piazzada tək dayanmışdı. Kiçik, tərpənə bilmirdim, yasa bürünmüş qon-

2017 gümüşü ayaqları qara mərmərin səthin- dolamda qələbəliyə doğru üzəndə, yə-

də əks olunmuşdu. Bal gecəsi üçün saçı- qin, həyəcanlı adamlar məni görüb məkrli

na taxdığı bəzəkləri çıxarmağa macal tap- kabus hesab etdilər.

mamışdı, saç düzümü ona klassik görkəm Bütün cəhdlər nəticəsiz qaldı. Ən cə-

verir, təzə-tər çiçəyə bənzəyirdi. Bədəni- sarətli üzgüçülərin çoxu taleyin acı qis-

nə nazik parçadan yüngül örtük sarımış- məti ilə barışıb artıq axtarışı dayandır-

dı, deyəsən, əynində başqa heç nə yox mışdı. Uşağın sağ qalması ilə bağlı ümid-

idi. Amma bürkülü, nəfəskəsən yay gecə- lər getdikcə azalırdı (elə ana üçün də bu

si hava çox sakit idi, heykələ bənzəyən ümidlər puça çıxmışdı!), qəfildən bayaq

bu qadının vücudundakı ən adi titrəyiş xatırlatdığım binanın qaranlıq çıxışında

belə, onun hava kimi yüngül paltarının bir siluet göründü və işıq düşən cığırla

qatlarını tərpədə bilməzdi – Niobanın ət- yaxınlaşmağa başladı; plaşa bürünmüşdü,

rafını bürümüş qara mərməri xatırladan hündür enişin kənarında bir anlığa ayaq

örtük qadının böyür-başından sallanmış- saxladı, sonra özünü suya atdı. Heç bir

dı. Bir də – qəribə işdir! – iri, nur saçan dəqiqə keçməmiş, o, qucağında uşaq,

edqar Po. Görüş gözləri aşağı, gül balasını əlindən alıb mərmər plitələrin üstündə, markizanın

aparmış suya yox, tamam başqa tərəfə önündə dayanmışdı; körpə hələ sağ idi,

dikilmişdi. Məncə, Köhnə Respublikanın huşunu itirməmişdi. İslanmış plaşı sürüşüb

həbsxanası Venesiyanın möhtəşəm bi- yerə düşdü, heyrətə gəlmiş adamlar ca-

nalarındandır. Axı doğma övladı onun van oğlanı gördülər – onun adı həmin

ayaqları altında, suda boğulduğu məqam- dövrdə Avropada dillər əzbəri idi.

da qadın diqqətli baxışlarını ora necə di- Xilaskar ağzını açıb bir kəlmə də söylə-

kə bilərdi? Otağının pəncərələri ilə üzbəüz mədi. Bəs markiza? Düşünmək olardı ki,

ucalan o zülmətə bürünmüş bina, uzun indi uşağını bağrına basacaq, duz kimi