Page 67 - 2017-4
P. 67
ayacaq, zərif bədənini isidəcək, öpüşlə- tir əsir, nəzərləri ilə qondola axtarırdı. 67
rə qərq edəcək. Bu, baş vermədi! Uşağı Ona öz mindiyim qondolanı təklif etdim, 2017
yad əllər qəbul etdi, anası heç ona fikir böyük məmnuniyyətlə razılaşdı. Qayıqçı
də vermədi, başqa əllər körpəni başları avarı şlüzdən tapdı, gəncin evinə yollan- edqar Po. Görüş
üzərinə qaldırıb saraya apardılar. Bəs dıq. Tezliklə özünə gəlib bir müddət əvvəl
markiza? Dodaqları, o gözəl dodaqları baş tutmuş ötəri tanışlığımızı xoş ürək
əsirdi: gözləri yaşla dolmuşdu, o gözlər sözləri ilə xatırladı.
barədə danışanda Pliniyin ayıpəncəsi yar-
paqları haqda yazdığı “su qədər zərif” ifa- Elə şeylər var ki, onlarla əlaqədar
dəsini işlətmək olar. Bəli! Gözlərindən yaş dəqiqliyi sevirəm. Məsələn, həmin yad
axırdı və birdən sanki yuxudan oyandı – adamın kimliyini – ona elə “yad adam”
heykəl canlandı. Rəngi qaçmış mərmər deyəcəyəm – götürək. Boyu orta boydan
bəniz, mərmər sinə, hətta mərmər ayaq- bir az aşağı idi, amma bərk həyəcan ke-
lar al rəngə boyandı. Çiskin yağış vücu- çirdiyi anlarda elə bil uzanırdı. Arıq, de-
dunu yaladı, sanki Neapolun sakit mehi mək olar, zərif vücudundan elə Ah-Vay
çəməndəki gözoxşayan gümüşü zanbaq- körpüsündə göstərdiyi şücaət və inam
ları yüngülcə titrətdi. yağırdı. O vücudda Herkules gücünün
gizlənməsi əsla mümkün deyildi, ancaq
O, niyə qızarsın axı? Bu suala cavab məlum idi ki, daha təhlükəli vəziyyətlərdə
tapmaq mümkün deyil. Ürəyi qorxu və çətinlik çəkmədən yunan cəngavərinin
həyəcan içində çırpınan ana macal tapıb obrazına girməyi bacarır. Tanrılara xas
öz balaca ayaqlarına ayaqqabı geyinmə- ağzı, çənəsi, heyrətamiz dərəcədə iri,
yi, venesiyalı qadınlara xas gözəl çiyinlə- nəm gözləri vardı, onların rəngi xalis qo-
rinə örtük salmağı, doğrudan, unutma- nurdan parıltılı qaraya qədər dəyişirdi,
mışdı? Çöhrəsinin və vücudunun qızar- sıx, qıvrım saçlarının altından parıldayan
masını daha hansı səbəblə izah etmək qeyri-adi dik alnı görünürdü – yad ada-
olar? Bəs ürkmüş gözlərin parıltısını? Si- mın görünüsü belə idi. Klassik tərzdə,
nəsinin həyəcanla tez-tez qalxıb-enməsi- hər şeyi yerli-yerində olan belə çöhrəni
ni? Titrəyən əllərini qısmağını? Bəs əri heç yerdə görməmişdim – imperator Kom-
Mentoni saraya qayıdandan sonra niyə modun heykəlinə bənzəyirdi. Görkəmi elə
onun əlləri xilaskarın əlinə toxundu? Ayrı- idi ki, beləsinə ömründə bir dəfə rast gə-
landa sakit, çox asta səslə həmin gəncə lərdin. Çöhrəsində hər hansı xüsusi, gözə-
dediyi anlaşılmaz sözlərin mənasını izah çarpan, yaddaqalan ifadə yox idi: bu cür
etmək üçün daha hansı səbəb lazımdır? sifəti görən kimi dərhal unudursan, an-
“Sən qalib gəldin, – bunu qadın dedi (ə- caq sonra onu təsəvvürdə canlandırmaq
gər məni suların uğultusu aldatmayıbsa), istəyi adamdan əl çəkmir. Hətta onun hə-
– sən qalib gəldin. Günəş doğandan bir yəcanı da, güzgüdə olduğu kimi, sifətin-
saat sonra görüşərik!” də əks olunurdu, ancaq elə güzgütək
özündə bu həyəcandan heç bir iz qoy-
*** murdu.
Ara sakitləşdi, sarayın işıqları söndü,
həmin gənci indi tanıdım, hələ də pillələr- Ayrılanda oğlan təkidlə xahiş etdi ki,
də dayanmışdı. Vücudu həyəcandan tir- sabah tezdən onlara gəlim. Xahişinə əməl
   62   63   64   65   66   67   68   69   70   71   72