Page 68 - 2017-4

etdim. Sübhçağı idi, mən isə artıq qapı- bənzəyir, lampa işıqlarına qarışıb qızılı

nın ağzını kəsdirmişdim. Rialto ilə qonşu- rəngli xalçanın ilmələrində sayrışırdı.

luqda, Böyük kanalın sularında ucalan – Ha! ha! ha!.. Ha! ha! ha! – ev sahi-

zəhmli, lakin nağıllardakı kimi dəbdəbəli bi qəhqəhə çəkib mənə oturmağı təklif

binada yaşayırdı. Məni enli, dolama pillə- etdi, özü isə taxtda uzandı. – Görürəm, –

kənlə qəbul otağına apardılar, dəbdəbə mənə göstərilən qonaqpərvərlikdən utan-

göz qamaşdırırdı, zənginliyə heyran qal- dığımı hiss edib səsini bir az ucaltdı, –

mışdım. görürəm, otağım... heykəllərim... rəsmlə-

Bilirdim ki, tanışım çox varlıdır. Sər- rim... şıltaqlığım sayəsində burada ya-

vəti barədə dolaşan söz-söhbət məndə ranmış şərait və memarlıq üslubu sizi

həmişə təbəssüm oyadırdı, bütün bunları heyran qoyub... dəbdəbə sizi məst edib.

həddən artıq şişirdilmiş sayırdım. Amma Amma üzr istəyirəm, əzizim, xahiş edi-

onun dəbdəbəli evini görəndə Avropada rəm, bu amansız qəhqəhəyə görə güna-

yaşayan bir şəxsin şahlara layiq saray hımdan keçin. Çünki təəccübünüz üz-

tikmək üçün belə çoxlu pulu olacağına gözünüzdən yağırdı! Bəzən elə məzəli

inanmağım gəlmədi, hər şey, doğrudan şeylər baş verir ki, adam ya gülməli, ya
68 da, göz qamaşdırırdı.
da ölməlidir. Gülə-gülə ölmək – şərəfli

2017 Günəş şəfəq saçsa da, otaqda hələ ölüm budur! Ser Tomas Mor... bu ser To-

də lampalar yanırdı. Bundan və dostu- mas Mor əla adam idi... ser Tomas Mor,

mun görkəmindən aydın olurdu ki, gecə- əgər yadınızdadırsa, gülə-gülə ölüb. Ra-

ni yatmayıb. Otağın memarlıq üslubun- vizius Tekstorun “Absurdlar”ında belə şə-

dan və əşyalardan burada hər şeyin ada- rəflə ölənlərin uzun siyahısı verilib. Bilir-

mı heyrətləndirmək üçün nəzərdə tutul- siniz, – fikirli-fikirli sözünə davam etdi, –

duğu hiss olunurdu. Ev sahibi, görünür, Spartada (indiki Paleoxori), hə, Spartada

sözün əsl mənasında, zövqü, milli üslubu istehkamdan qərbdə, güclə sezilən xara-

vecinə alan adam deyildi. Əşyaları bir-bir balıqlar arasında bir döşəmə daşı var,

nəzərdən keçirsəm də, baxışlarım heç üzərində hansısa sözün hərfləri qalıb –

birində, hətta yunan sənətkarlarının əsər- LAZM. Şübhəsiz, GELAZMA sözünün bir

lərində də ilişib qalmırdı. İtaliyanın ən hissəsidir. İndi məlumdur ki, o vaxtlar

yaxşı dövrlərində düzəldilmiş heykəllərə, Spartada minlərlə məbəd və müxtəlif al-

Misir ehramlarından gətirilmiş incilərə də lahların adına qurbangahlar vardı! Qəri-

ötəri baxdım. Gözoxşayan pərdələr hara- bədir ki, hər şey məhv olub, Gülüş məbə-

edqar Po. Görüş dansa gələn sakit musiqi sədalarının tə- di isə günümüzə qədər gəlib çatıb! An-

sirindən azca tərpənirdi. Ətirli maddələr caq bu dəqiqə, – hərəkətləri və səsi qəri-

yandırmaq üçün istifadə olunan buxur- bə tərzdə dəyişdi, – sizinlə məzələnməyə

dandan zümrüd və bənövşəyi rəngdə alov haqqım yoxdur. Avropa mənim şahlara

dilimləri şölələnir, otağa yayılmış qoxu layiq kabinetimdən yaxşı heç nə yarada

adamı bihuş edirdi. Günəş şüaları pən- bilməz. Digər otaqlar belə deyil – ora ən

cərələrin moruq rəngli şüşəsindən süzülüb yüksək dəbdə, həm də zövqsüz bəzədi-

otağı öz rənginə boyayırdı. Pərdələri də- lib. Bura yaxşıdır, düz demirəm? Amma

lib keçən o şüa şırnağı ərimiş gümüşə gərək cah-calalını nümayiş etdirəsən ki,