Page 131 - 2017-4
P. 131
Kişi orqanizmində çoxlu sayda əzələ- qarşı romantik həvəs duyurdum. Klassik 131
lər var ki, müasir dövrdə, belə demək mükəmməl bədənə sahib olmağı isə bu 2017
mümkünsə, lazımsızdı. O əzələlər də məqsədə çatmağın zəruri şərti hesab edir-
klassik təhsil sistemi qədər vacib deyil; dim. Arzum həyata keçirilməkdən uzaq yukio Misima. Günəş və polad
hər halda, praktik insanın nöqteyi-nəzəri- idi və mən buna həddən artıq fatalistcəsi-
nə görə, bu, belədi. Əzələlərin əksəriyyəti nə yanaşırdım. Özüm üçün bəhanələrin
qədim yunan və ya latın dilinə bənzər bir ən bəsitini tapmışdım: mən fiziki ölüm
şeyə çevrilib. Həmin ölü dili canlandır- üçün yararlı deyiləm. Pəhləvan gövdəli,
maq üçün adı “polad” olan müəllim lazım qabarıq əzələli olmadan romantik ölümü
idi. O müəllimin yardımı olmadan ölümün təsəvvür edə bilmirdim. Ölümün ağuşun-
səssizliyi əsla həyatın bəlağətinə çevril- da sısqa bədən... – bundan gülünc və
məzdi. Polad mənə bədənlə ruhu əlaqə- bayağı nə ola bilər? On səkkiz yaşım
ləndirməyi öyrətdi. Beləcə, ətalət hissi olanda erkən ölüm haqqında xəyallar qu-
mənim düşüncəmdə zəif əzələlərlə, duy- rurdum, amma çox gözəl anlayırdım ki,
ğusallıq sallaq qarınla, həddən artıq həs- belə bir tale üçün yaramıram. Çünki dra-
saslıq xəstə, solğun dəriylə assosiasiya matik finala uyğun gələn əzələli bədənə
olunmağa başladı. Eyni zamanda əzələ- malik deyiləm. Romantik duyğularımla da-
lərin qabarması döyüş ruhunun, dartılmış ha çox fiziki natamamlığım ucbatından
qarın qətiyyət nişanəsinin, elastik dəri gü- müharibə tufanından yan keçdiyim barə-
clü, sağlam xarakterin sinoniminə çevril- də fikirlərimdən əzab çəkirdim.
di. Qabaqcadan deyim ki, heç də həmişə
belə olduğuna inanmıram. Bəzən güclü Bütün bu əllaməliklər qətiyyən məna
əzələlərin arxasında qorxaq ürəyin giz- kəsb eləmirdi. Çünki onların melodiyası,
ləndiyini bilməyə hətta mənim cüzi həyat hələ ki, heç bir dəyişiklik baş verməmiş
təcrübəm də kifayət edir. Mən başqa şe- həyat uvertüramda itib-batmışdı. Əvvəl-
yi nəzərdə tuturam. Mənim kimi Sözü cə nəyəsə nail olmalı, ya da ən azı, nəyi-
Bədəndən əvvəl tanıyan birisi üçün “döyüş sə məhv etməli idim. Belə bir imkanı mə-
ruhu”, “qətiyyət”, “sağlam xarakter” kimi nə polad verdi. Özümü biliyin çoxluğun-
ifadələr başlanğıcda mücərrəd simvollar dan əziyyət çəkən əksər insanların səviy-
şəklində idi. Həmin simvollara don geyin- yəsində hiss eləyəndə qəflətən anladım
dirə bilmək üçün onları konkret olaraq ki, mənim üçün intellektual inkişaf heç də
uyğun xüsusiyyətlərlə əlaqələndirməli idim. mədəni təhsilin atributu deyil, yaşamağı-
ma kömək olan qorxunc silahdı. Həmin
Klassik özünütərbiyə üsuluna olan andan etibarən öz bədənimi tərbiyələn-
meylimlə yanaşı, daim bir elementin – ro- dirmək tələbatım yarandı. Adətən, əksinə
mantizmin varlığını hiss edirdim. Uşaq olur: ancaq fiziki həyatı yaşayan insan
yaşlarımdan qəlbimdə klassik mükəm- gəncliyinin “ölüm döşəyində” intellektual
məlliyin məhvinə yönəlmiş gizli romantik inkişafa ehtiyac duyur.
hiss vardı. Həyat operamın uvertürasın-
da romantizm əsas partiyaların xəbərçisi Poladın sayəsində öz əzələlərim haq-
kimi səslənirdi. Mən hələ heç nə dadma- qında çox şey öyrəndim. Məni öz təzəliyi
mış və heç nə əldə eləməmişdim, amma və təravəti ilə heyrətləndirən o bilikləri nə
xətt artıq müəyyən edilmişdi. kitablardan, nə də həyat təcrübəsindən
əxz eləmək mümkündü. Əzələlər təkcə
Daha aydın ifadə eləyim: mən ölümə
lər var ki, müasir dövrdə, belə demək mükəmməl bədənə sahib olmağı isə bu 2017
mümkünsə, lazımsızdı. O əzələlər də məqsədə çatmağın zəruri şərti hesab edir-
klassik təhsil sistemi qədər vacib deyil; dim. Arzum həyata keçirilməkdən uzaq yukio Misima. Günəş və polad
hər halda, praktik insanın nöqteyi-nəzəri- idi və mən buna həddən artıq fatalistcəsi-
nə görə, bu, belədi. Əzələlərin əksəriyyəti nə yanaşırdım. Özüm üçün bəhanələrin
qədim yunan və ya latın dilinə bənzər bir ən bəsitini tapmışdım: mən fiziki ölüm
şeyə çevrilib. Həmin ölü dili canlandır- üçün yararlı deyiləm. Pəhləvan gövdəli,
maq üçün adı “polad” olan müəllim lazım qabarıq əzələli olmadan romantik ölümü
idi. O müəllimin yardımı olmadan ölümün təsəvvür edə bilmirdim. Ölümün ağuşun-
səssizliyi əsla həyatın bəlağətinə çevril- da sısqa bədən... – bundan gülünc və
məzdi. Polad mənə bədənlə ruhu əlaqə- bayağı nə ola bilər? On səkkiz yaşım
ləndirməyi öyrətdi. Beləcə, ətalət hissi olanda erkən ölüm haqqında xəyallar qu-
mənim düşüncəmdə zəif əzələlərlə, duy- rurdum, amma çox gözəl anlayırdım ki,
ğusallıq sallaq qarınla, həddən artıq həs- belə bir tale üçün yaramıram. Çünki dra-
saslıq xəstə, solğun dəriylə assosiasiya matik finala uyğun gələn əzələli bədənə
olunmağa başladı. Eyni zamanda əzələ- malik deyiləm. Romantik duyğularımla da-
lərin qabarması döyüş ruhunun, dartılmış ha çox fiziki natamamlığım ucbatından
qarın qətiyyət nişanəsinin, elastik dəri gü- müharibə tufanından yan keçdiyim barə-
clü, sağlam xarakterin sinoniminə çevril- də fikirlərimdən əzab çəkirdim.
di. Qabaqcadan deyim ki, heç də həmişə
belə olduğuna inanmıram. Bəzən güclü Bütün bu əllaməliklər qətiyyən məna
əzələlərin arxasında qorxaq ürəyin giz- kəsb eləmirdi. Çünki onların melodiyası,
ləndiyini bilməyə hətta mənim cüzi həyat hələ ki, heç bir dəyişiklik baş verməmiş
təcrübəm də kifayət edir. Mən başqa şe- həyat uvertüramda itib-batmışdı. Əvvəl-
yi nəzərdə tuturam. Mənim kimi Sözü cə nəyəsə nail olmalı, ya da ən azı, nəyi-
Bədəndən əvvəl tanıyan birisi üçün “döyüş sə məhv etməli idim. Belə bir imkanı mə-
ruhu”, “qətiyyət”, “sağlam xarakter” kimi nə polad verdi. Özümü biliyin çoxluğun-
ifadələr başlanğıcda mücərrəd simvollar dan əziyyət çəkən əksər insanların səviy-
şəklində idi. Həmin simvollara don geyin- yəsində hiss eləyəndə qəflətən anladım
dirə bilmək üçün onları konkret olaraq ki, mənim üçün intellektual inkişaf heç də
uyğun xüsusiyyətlərlə əlaqələndirməli idim. mədəni təhsilin atributu deyil, yaşamağı-
ma kömək olan qorxunc silahdı. Həmin
Klassik özünütərbiyə üsuluna olan andan etibarən öz bədənimi tərbiyələn-
meylimlə yanaşı, daim bir elementin – ro- dirmək tələbatım yarandı. Adətən, əksinə
mantizmin varlığını hiss edirdim. Uşaq olur: ancaq fiziki həyatı yaşayan insan
yaşlarımdan qəlbimdə klassik mükəm- gəncliyinin “ölüm döşəyində” intellektual
məlliyin məhvinə yönəlmiş gizli romantik inkişafa ehtiyac duyur.
hiss vardı. Həyat operamın uvertürasın-
da romantizm əsas partiyaların xəbərçisi Poladın sayəsində öz əzələlərim haq-
kimi səslənirdi. Mən hələ heç nə dadma- qında çox şey öyrəndim. Məni öz təzəliyi
mış və heç nə əldə eləməmişdim, amma və təravəti ilə heyrətləndirən o bilikləri nə
xətt artıq müəyyən edilmişdi. kitablardan, nə də həyat təcrübəsindən
əxz eləmək mümkündü. Əzələlər təkcə
Daha aydın ifadə eləyim: mən ölümə
