Page 41 - 2017-3

llardan birinin üstünə qoymuşdu və 41
sürücünün qoyub getdiyi rəsmlərə baxır- 2017
dı. Özünə viski süzdü, toxunma köynəyi-
nin qollarını çırmaladı. Öz-özünə gülümsə- Peter Handke. Solaxay qadın
yərək içində zərlər olan qutunu silkələdi,
geri söykəndi, ayaq barmaqlarını oynat-
dı. Xeyli sakitcə oturdu, göz bəbəkləri oy-
namağa başladı, böyüdü, qaraldı və...
qəflətən ayağa durdu, bir vərəq kağız,
karandaş götürdü, öz şəklini çəkməyə
başladı. Әvvəlcə stulun üstündə olan
ayaqlarını, sonra otağın içini, pəncərəni,
tez-tez dəyişən ulduzlu səmanı çəkdi. Ha-
mısını da bütün xırdalıqlarına qədər təs-
vir etdi. Düzdür, naşılığı hiss olunurdu,
xətlər əyri-üyrü çıxırdı, ancaq bəzən elə
ştrixlər də olurdu ki, bircə dəfəyə alınırdı,
elə bil öz-özünə coşurdu. Saatlarla belə-
cə çəkdi, uzun-uzadı çəkdiklərinə tama-
şa elədi, sonra yenə çəkməyə başladı...

Günorta eyvandakı yelləncək-kətildə
oturmuşdu. Arxasındakı pəncərənin şüşə-
lərində əks olunan küknar ağaclarının
başları tərpənirdi. Yellənməyə başladı, əl-
lərini qaldırdı. Nazik geyinmişdi, dizləri-
nin üstünə adyal da salmamışdı...

“Onların hamısı öz həyatını istədiyi
kimi yaşayır, düşünən də olur, düşünmə-
yən də. Sanki hər şey öz axarı ilə gedir,
adam ən dəhşətli anlarda da hər şeyin iti-
riləcəyini bilə-bilə, heç nə olmayıbmış ki-
mi yaşamağa davam edir...”1

Y.V.Hötenin “Seçimli qohumluqlar” romanından