Page 44 - 2017-3

hövsələsiz hərəkətləri, köməksiz gözləri kir olduğunu qansan da – eləyir, ümidsiz-

gileylidir. “Doğdum, böyütdüm, necə böyüt- lik içində barmaqlarını qıra-qıra anlayır-

düm, nə təhər böyütdüm, heç kəsin xə- san ki, bugünkü gün, daha doğrusu, bu-

bəri olmadı, xəbərləri olsaydı, neyləyə- günkü günün axşamı sənə heç nə...

cəkdilər, əlimin birini od yandırdı, birini Әvvəllər atan səninlə görüşəndə gülür,

sazaq kəsdi, böyütdüm, uçub-getdi, nə üzündən öpürdü. Son zamanlar, on ildən

dərdimdən xəbəri var, nə sərimdən. Xal- çoxdur, o, səni öpmür, riyakarlıqla fikirlə-

xınkılar...” şirsən ki, daha oturuşmuş-duruşmuş kişi-

Gülməli də olsa, başa düşürsən ki, sən, həlbət ona görə (bə nəyə görə?) əl

anan qovduğu pişikdə, kişlədiyi toyuqda, verib görüşür, tutqun üzü daha da tut-

çinnədiyi süpürgənin hər çöpündə belə qunlaşır, ağızucu “xoş gəlibsən” deyir,

səni görür, sənnəndi işi. Ağlın kəsəndən gah da... demir. O, deyinti dolu səslə,
bilirsən ki, anan səni çox istəyir (indi sən pıqqıldaya-pıqqıldaya qaramattək əyləşir
uşaqlarını istədiyintək), istəyib, istəyəcək- (istəmirsən onu, “oğul, belindən gələn
dir və hazırda bu istəyə nə vaxtsa sənə atasını istəməlidir” fikrini başa düşə-düşə
yaxşı yaraşan, ağappaq, qar kimi təzə, istəmirsən onu), köhnə papağını alçaq
ancaq indi köhnəlib, bozarmış köynəyin- taxtın üstünə tolazlayır, əyiş-üyüş ayaq-
44 tək baxırsan. Sənə olan məhəbbətlərinin qabılarını çıxardır, sağ tayını hirsli-hirsli,
kimisə döyürmüş kimi (niyə gəlirdin axı,
2017 bozarıb boyatlaşmasından oğlanlarının niyə?) taxtın küncünə çırpmağa başlayır.
xəbəri olacaqdı, görən? Anana olan mə-
həbbətinin boyatlaşmasından sən ölənə “Ayağımı haldan çıxardıb, taq-taq... Səl-
vərə qalmış döyənək eləyib, taaq-taaq...
kimi, öləndə də baş tapmayacaqsan. Taxtaya-dəmirə döndərib, taaq-taaq...”
Әlləri iş görən anan içində hansı ba-
Toz, çürümüş gön və tünd, kəsif ayaq
yatınısa deyib gümüldənir, sənsə gücün tərinin iyi... Ananın gətirdiyi bir parç suyu
çatmayan daş kimi oturub atanı gözləyir- başını əyib, diqqət kəsilə-kəsilə nifrətlə
sən. Hökm kimi, qərar kimi. Beş saat, on içir, əlinin dalıyla dodaqlarını silib “qan ki-

saat keçsə də, gözləyəcəksən (nəticəni midir” söyləyir. Sonra bir müddət daban-
beşbarmaqtək bilsən də), görən, bugün- ları yerdə, dimdik dayanmış qoşa ayaqla-
kü günün sənə nə gətirəcək?
rının pəncələrinə baxır. Sanki üzünü on-
Zoğal mürəbbəsiylə çay içirsən – çay lara tutub ürəyində heç kimlə etməyəcəyi
dadsızdır, ya ağzının tamı yoxdur. Siqa- söhbəti onlarla eləyir. Vallah-billah, fəhm-
ret çəkirsən, səhərdən bir-birinin oduna nən hiss eləyirsən ki, atan ayaqlarının bi-
yandırdığından sanki boğazına zəhər ya- rinin yerində (ya sağ, ya sol), ya elə hər
xıblar. İrəliki vaxtlarda olduğutək çökən ikisinin yerində səni görür, sənnən gap
Şahmar. Qoyungöz axşamın həzin qəribliyinə, tanış səslərin, eləyir (bunu lap dəqiq duyursan). Çünki
duyğuların axarına qovuşmaq istəyirsən onun fikri uzun ayrılıqdan sonra gəlib

– bacarmırsan. Ürəyinin başındakı ağır- böyründə oturmuş oğlunda da olmayıb

lıq sənə mane olur. Atan gəlir. Küçə qapı- harda olasıdır ki? Gücsüz, kövrək, küskün

nız hökmlə, zərblə açıldığından diksinir- bir hiss duyursan. Bu duyğu sinəndəki

sən. Sənə elə gəlir, atan gəlişindən ayan ağırlığı yavaş-yavaş əridir. Bax elə bu

olduğu üçün qapını hirslə açır. Bu andan, andan sən atanı sevməyə başlayırsan.

qapının lovla açıldığı andan sənə elə gə- – Oralarda nə var, nə yox? – atanın

ləcək ki, atan nə eləsə, nə danışsa, ha- səsində yorğunluqdan çox, qədimlik du-

mısını sənin acığına – bunun mənasız fi- yursan.