Page 43 - 2017-3
P. 43
QOYUNGÖZ sonra?) əslini bilmirəm. Bəlkə, bilmək is- 43
tə... Bəli, daha doğrusu, əslini bilmək is- 2017
(hekayə) təməmişəm. Sənə elə gəlib ki, bu hisləri
araşdırsan, bilmək istəsən, bağışlanmaz
Getmək, mütləq getmək lazım- günah iş tutmuş olarsan. Səndən olsay-
dır. Getmək, getmək. İnamla, dı, bəlkə də, getməzdin (elədirmi?), getmə-
qəti və ciddi. Kəndə gedirəm, liydin, ancaq mütləq getməliydin. İş işdən
evimizə. Gedim görüm necə yaşayırlar. keçəndən sonra (Allah uzaq eləsin) sinə-
Baş qaşımağa vaxt yoxdur, vallah. Sa- si atdana-atdana gələcəkdin və onda qo-
bah, ya birigün çıxıram. İnişil getdiyimdir. hum-qardaş üzünə tüpürəcəkdi.
Neçə dəfə yuxuda anamın səsini eşitmi-
şəm, “gəl” deyir, “gəl”. Səhər çıxsam, Budur, gəlmək istəməsən də, ağır
günortadan sonra ordayam. Sabah çıxı- hissələri qar kimi yara-yara gəlmisən. Bu
ram, gedirəm sabah. Bir neçə günlüyə da evimiz. Xoş gördük, xoş gördük, ay
əlinizdən, səs-küyünüzdən, dığ-dığınızdan mənim atamdan, anamdan da cavan, an-
canım qurtarar. Nə var, nə olub, niyə mə- caq onlardan çox-çox qoca divarı çatdaq
nə elə baxırsan, təzə görürsən məni, bəl- evimiz! Necəsən? Birdən-birə evimizin
kə, dədənə söymüşəm, hıyy? Bu uşağın doğma görünüşündə əlçatmazlıq, yadlıq
dizi harda cızılıb, gözün kordur, görmür- duyursan. Duyduğun anda da ana qaba-
sən? Hanı mənim corablarım? Bu, çar- ğına çıxır, qucaqlayır səni, qəhərlənir, qə-
payının altı, bu, şkafın yanı, bu da stu- hərlənib kövrəldiyinə görə özünə acığı tu-
lun... Budu mənim corablarım. tur (institutda oxuduğun vaxtlar anan sə-
Sakit ol, sakit... Niyə hər evinizə ge- ni qarşılayanda sevincindən ağlayar, göz
dəndə, ya getmək ərəfəsində kefin pozu- yaşlarından utanmazdı), harasa yana ba-
lur, dilxor olursan, arvad-uşağın qanını şıyla “əhh” eləyir, eyvana stul qoyur, pişi-
qaraldırsan. Bu dilxorluğun yersiz oldu- yi qovur, üzlü toyuqları kişləyir, təzə yı-
ğunu qanırsan, qandığına görə də öz- ğıb çinnədiyi süpürgənin dəstini bağlayır,
özünü danlayırsan, söyürsən ki, ayə, fi-
lan-filan şüdə, belə olmaz, belə yaramaz Şahmar. Qoyungöz
axı... Әksinə, sən atanı, ananı, qardaşı-
nı, daşı, kərpici uşaqlıqdan sənə doğma
olan evinizi, eyvanınızı gördüyünə sevin-
məlisən. Sevinmirəm? Kim deyir sevin-
mirəm? Sakit ol... Gəlməmişdən, yola
düşməmişdən qabaq gələcəyini bilə-bilə
niyə səni tutqun hislər bürüyür? Elə ki yo-
la düşdün, bu hislər yolun hər kilometrin-
də – yol isə 400 kilometrdir – artıb ağırla-
şır, zindana dönüb ürəyinin başından ası-
lır, dözülməz olur lap. Sən bu hislərin nə
olduğunu duymusanmı? Yox! Yalan de-
mə. Duymağına duyuram, amma... (hə,
tə... Bəli, daha doğrusu, əslini bilmək is- 2017
(hekayə) təməmişəm. Sənə elə gəlib ki, bu hisləri
araşdırsan, bilmək istəsən, bağışlanmaz
Getmək, mütləq getmək lazım- günah iş tutmuş olarsan. Səndən olsay-
dır. Getmək, getmək. İnamla, dı, bəlkə də, getməzdin (elədirmi?), getmə-
qəti və ciddi. Kəndə gedirəm, liydin, ancaq mütləq getməliydin. İş işdən
evimizə. Gedim görüm necə yaşayırlar. keçəndən sonra (Allah uzaq eləsin) sinə-
Baş qaşımağa vaxt yoxdur, vallah. Sa- si atdana-atdana gələcəkdin və onda qo-
bah, ya birigün çıxıram. İnişil getdiyimdir. hum-qardaş üzünə tüpürəcəkdi.
Neçə dəfə yuxuda anamın səsini eşitmi-
şəm, “gəl” deyir, “gəl”. Səhər çıxsam, Budur, gəlmək istəməsən də, ağır
günortadan sonra ordayam. Sabah çıxı- hissələri qar kimi yara-yara gəlmisən. Bu
ram, gedirəm sabah. Bir neçə günlüyə da evimiz. Xoş gördük, xoş gördük, ay
əlinizdən, səs-küyünüzdən, dığ-dığınızdan mənim atamdan, anamdan da cavan, an-
canım qurtarar. Nə var, nə olub, niyə mə- caq onlardan çox-çox qoca divarı çatdaq
nə elə baxırsan, təzə görürsən məni, bəl- evimiz! Necəsən? Birdən-birə evimizin
kə, dədənə söymüşəm, hıyy? Bu uşağın doğma görünüşündə əlçatmazlıq, yadlıq
dizi harda cızılıb, gözün kordur, görmür- duyursan. Duyduğun anda da ana qaba-
sən? Hanı mənim corablarım? Bu, çar- ğına çıxır, qucaqlayır səni, qəhərlənir, qə-
payının altı, bu, şkafın yanı, bu da stu- hərlənib kövrəldiyinə görə özünə acığı tu-
lun... Budu mənim corablarım. tur (institutda oxuduğun vaxtlar anan sə-
Sakit ol, sakit... Niyə hər evinizə ge- ni qarşılayanda sevincindən ağlayar, göz
dəndə, ya getmək ərəfəsində kefin pozu- yaşlarından utanmazdı), harasa yana ba-
lur, dilxor olursan, arvad-uşağın qanını şıyla “əhh” eləyir, eyvana stul qoyur, pişi-
qaraldırsan. Bu dilxorluğun yersiz oldu- yi qovur, üzlü toyuqları kişləyir, təzə yı-
ğunu qanırsan, qandığına görə də öz- ğıb çinnədiyi süpürgənin dəstini bağlayır,
özünü danlayırsan, söyürsən ki, ayə, fi-
lan-filan şüdə, belə olmaz, belə yaramaz Şahmar. Qoyungöz
axı... Әksinə, sən atanı, ananı, qardaşı-
nı, daşı, kərpici uşaqlıqdan sənə doğma
olan evinizi, eyvanınızı gördüyünə sevin-
məlisən. Sevinmirəm? Kim deyir sevin-
mirəm? Sakit ol... Gəlməmişdən, yola
düşməmişdən qabaq gələcəyini bilə-bilə
niyə səni tutqun hislər bürüyür? Elə ki yo-
la düşdün, bu hislər yolun hər kilometrin-
də – yol isə 400 kilometrdir – artıb ağırla-
şır, zindana dönüb ürəyinin başından ası-
lır, dözülməz olur lap. Sən bu hislərin nə
olduğunu duymusanmı? Yox! Yalan de-
mə. Duymağına duyuram, amma... (hə,
