Page 243 - 2017-3
P. 243
alarım üçün bir tikə düyünü min lirəyə istəyirəm… Bəzən insanlar bir-birinə əl 243
sizdən yalvara-yalvara aldım… indi söhbət uzatmağa məhkumdular… (Qutunu həkimə 2017
sizin qızınızdan gedir… verərək.) Doktor, alın. Ümid edək ki, donna
Amaliya anladı. Qıza şəfa diləyirəm. Gecə- Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri
Amaliya (hardasa qınayıcı tonla sanki niz xeyirə qalsın. (Gedir.)
onu humanistliyə dəvət edərək). Bu axı
dərmandı… Amaliya dərhal qətiyyətli jestlə
həkimi xəstənin yatdığı otağa keçməyə
Cennaro ağır-ağır səhnənin
dərinliyinə gedib onlara arxa çevirərək, dəvət edir.
sanki bu iki nəfərdən gizlənmək istəyir.
Həkim gah Amaliyaya, gah da Rikkar- Keşiş (yüngülcə peysərini qaşıyaraq). Bax
doya baxaraq, bu dialoqa qulaq asır. buna deyərəm, hə!
Keşiş qarışmır: o guya nə iləsə məşğul
olduğunu göstərmək üçün gah jiletinin, Cennaro (açıq-aşkar təsirlənib. Özünü
saxlaya bilmir. Söhbəti dəyişmək istəyir).
gah da şalvarının cibini eşələyir. Bəs sən? Sən alverlə məşğul olmamısan?
Sənin neçə milyonun var?
Rikkardo. Razıyam. Və siz haqlısız,
dərman olmayanda bəzən ölürlər. Bəs Keşiş. Oho… E-e… Məndə milyonlar
yeməksiz necə, donna Amaliya, sizcə, nə gəzir? (İndicə oynanılan səhnəni
yaşayırlar? xatırlayıb, sanki dürüstlüyünü özü özünə
sübut edərək.) Mən pomidor-çörək
Amaliya donub-qalıb, ağzını açmağa yeyəndə özümü kral kimi hiss edirəm.
cürət etmir. Hə, mən də nəsə eləmək istədim, nəsə
bir iş-filan, amma imtina etməli oldum…
Әgər mən son köynəyimi əynimdən (Özünə və bəxtinə inamsızlıqla.) Bir dəfə
çıxarmasaydım, mənim balalarım acından Malakeş Paskualinoyla əlli kilo əncir qurusu
ölməyəcəkdi? Görürsüz ki, hamı qonşu aldıq. Dedim ki, “bir az gözləyək, qiymətlər
qapısını döyməli olur, sadəcə geci-tezi qalxanda satarıq…” Amma, don Cennaro,
var. Hə, bilirəm, bu dəqiqə ürəyimdən əzizim, mənimki hamısı qurdlandı. Yuyub
keçən hər şeyi siz mənə verəcəksiz… qurumağa qoyduq – yarısını siçan yedi,
Donna Amaliya, əgər istəsəydim, özümə yarısı da çürüdü. Әlbəttə, nəsə bir iş
toxtaqlıq üçün sizin Neapol boyu necə düzüb-qoşmaq olardı… Amma nəyimə
qaçdığınıza tamaşa eləyərdim… Körpəm lazım? Xüsusən də indi. Arvadım bom-
xəstələnəndə bir tikə manna yarması tap- bardmanda öldü… Don Cennaro, elə
maq üçün özüm də belə eləmişəm… dəhşət idi… (Həmin dəhşətli səhnəni
xatırlayaraq.) Biz sığınacaqdaydıq, eynilə
Amaliya diksinir. indi sizinlə dayandığımız kimi dayanmışdıq.
Küçəyə göydən mərmi yağır, amma biz
İstəsəm, sizə belə də deyərəm: “Qaçın, söyüşürük. “Sus, mumla, deyirəm, camaat
donna Amaliya, o yoldan bu yola, o evdən eşidər!” O da öz işindədi… (Arvadının
bu evə keçin…” Amma mən belə eləmə- dilini ağzına qoya bilməməsini təqlid
yəcəm! Mən yalnız bir şeyi sizə anlatmaq edərək.) Tra-ta-ta. Qəflətən divar o
dayanan tərəfdən uçub gəldi… Cəmi bir
sizdən yalvara-yalvara aldım… indi söhbət uzatmağa məhkumdular… (Qutunu həkimə 2017
sizin qızınızdan gedir… verərək.) Doktor, alın. Ümid edək ki, donna
Amaliya anladı. Qıza şəfa diləyirəm. Gecə- Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri
Amaliya (hardasa qınayıcı tonla sanki niz xeyirə qalsın. (Gedir.)
onu humanistliyə dəvət edərək). Bu axı
dərmandı… Amaliya dərhal qətiyyətli jestlə
həkimi xəstənin yatdığı otağa keçməyə
Cennaro ağır-ağır səhnənin
dərinliyinə gedib onlara arxa çevirərək, dəvət edir.
sanki bu iki nəfərdən gizlənmək istəyir.
Həkim gah Amaliyaya, gah da Rikkar- Keşiş (yüngülcə peysərini qaşıyaraq). Bax
doya baxaraq, bu dialoqa qulaq asır. buna deyərəm, hə!
Keşiş qarışmır: o guya nə iləsə məşğul
olduğunu göstərmək üçün gah jiletinin, Cennaro (açıq-aşkar təsirlənib. Özünü
saxlaya bilmir. Söhbəti dəyişmək istəyir).
gah da şalvarının cibini eşələyir. Bəs sən? Sən alverlə məşğul olmamısan?
Sənin neçə milyonun var?
Rikkardo. Razıyam. Və siz haqlısız,
dərman olmayanda bəzən ölürlər. Bəs Keşiş. Oho… E-e… Məndə milyonlar
yeməksiz necə, donna Amaliya, sizcə, nə gəzir? (İndicə oynanılan səhnəni
yaşayırlar? xatırlayıb, sanki dürüstlüyünü özü özünə
sübut edərək.) Mən pomidor-çörək
Amaliya donub-qalıb, ağzını açmağa yeyəndə özümü kral kimi hiss edirəm.
cürət etmir. Hə, mən də nəsə eləmək istədim, nəsə
bir iş-filan, amma imtina etməli oldum…
Әgər mən son köynəyimi əynimdən (Özünə və bəxtinə inamsızlıqla.) Bir dəfə
çıxarmasaydım, mənim balalarım acından Malakeş Paskualinoyla əlli kilo əncir qurusu
ölməyəcəkdi? Görürsüz ki, hamı qonşu aldıq. Dedim ki, “bir az gözləyək, qiymətlər
qapısını döyməli olur, sadəcə geci-tezi qalxanda satarıq…” Amma, don Cennaro,
var. Hə, bilirəm, bu dəqiqə ürəyimdən əzizim, mənimki hamısı qurdlandı. Yuyub
keçən hər şeyi siz mənə verəcəksiz… qurumağa qoyduq – yarısını siçan yedi,
Donna Amaliya, əgər istəsəydim, özümə yarısı da çürüdü. Әlbəttə, nəsə bir iş
toxtaqlıq üçün sizin Neapol boyu necə düzüb-qoşmaq olardı… Amma nəyimə
qaçdığınıza tamaşa eləyərdim… Körpəm lazım? Xüsusən də indi. Arvadım bom-
xəstələnəndə bir tikə manna yarması tap- bardmanda öldü… Don Cennaro, elə
maq üçün özüm də belə eləmişəm… dəhşət idi… (Həmin dəhşətli səhnəni
xatırlayaraq.) Biz sığınacaqdaydıq, eynilə
Amaliya diksinir. indi sizinlə dayandığımız kimi dayanmışdıq.
Küçəyə göydən mərmi yağır, amma biz
İstəsəm, sizə belə də deyərəm: “Qaçın, söyüşürük. “Sus, mumla, deyirəm, camaat
donna Amaliya, o yoldan bu yola, o evdən eşidər!” O da öz işindədi… (Arvadının
bu evə keçin…” Amma mən belə eləmə- dilini ağzına qoya bilməməsini təqlid
yəcəm! Mən yalnız bir şeyi sizə anlatmaq edərək.) Tra-ta-ta. Qəflətən divar o
dayanan tərəfdən uçub gəldi… Cəmi bir
