Page 192 - 2017-3
P. 192
Cennaro (elə oradanca). Dayan… “bi- yətdəkilər düzgün adamlar olsaydılar, onda
zim” yox, sizin. Sənin ananın… Mən buna ancaq əclaf adam sizinlə indi mənim
imkan verməzdim… Bu iş xatalı işdi: polislər, danışdığım kimi danışmağa cürət eləyərdi…
karabinyerlər, faşistlər… Amma görəndə ki, nümunə olası adamlar
Mariya Rozariya. Әlbəttə… sizə qulaq özləri bir dəstə quldurdu, hər kəs belə
assaydıq, çoxdan acından ölmüşdük! deyəcək: “Həqiqəti bilmək istəyirsənsə,
Cennaro. Yaxşı olardı, deyəsən, vic- məgər sən doyunca tıxıb, enə verən yerdə
danla yaşayardıq… mən acından ölməliyəm? Sən
Mariya Rozariya. Nədi, bəyəm qəhvə oğurlayırsansa, mən də oğurlayacam! Hər
satmaq vicdansızlıqdı? kəs vəziyyətdən bacardığı kimi çıxır!”
Amedeo. Biz olmasaq da, yüzlərlə in- Cennaro. Yox, nə qədər ki mən bu
san bu işlə məşğul olacaq… Elə həmin o evdə varam, sən oğurlamayacaqsan!
Viçençanı götürək, o da qəhvə işinə girişdi. Amedeo. Mən elə-belə, sözgəlişi de-
Cennaro. Keçən həftə Ponte di Molada dim…
bir senyor dördüncü mərtəbədən özünü
yerə atdı… Dalandakı mübahisə, demək olar ki,
192 Amedeo. Bunun söhbətə nə dəxli? tamam kəsilib.
Cennaro. Sən niyə özünü atmayasаn?
2017 Amedeo. Ata, siz bəzi şeyləri başa Әvvəl bir qəhvə içim, sonra da yeyim.
düşmürsüz… Siz başqa dövrün adamısız. (Şifonerdən üstü qabla örtülmüş iri tava,
(Mariya Rozariya qardaşına işarəylə sanki qaşıq və bir tikə boyat çörək alır.)
deyir: “Ataya fikir vermə”.) Amma hər halda,
Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri ata düz deyir! Mariya Rozariya tərs-tərs ona baxır.
Cennaro. Düz deyirəmmi, hə? Bacın
sənə işarə elədi ki, “ona qulaq asma…” (Bunu görüb sərt şəkildə.) Nədi, nə olub?
Çünki mən zəhlətökənin biriyəm, qandığım Bu, mənim dünənki makaron payımdı.
bir şey yoxdu… Ay zavallılar… İtmiş nəsil…
(Qısa pauza.) Mən səndən soruşmaq Mariya Rozariya. Mən bəyəm sənə
istəyirəm… Bax, siz fincanı üç lirədən nəsə dedim?
qəhvə satırsız. Bəs sizə o qəhvəni gətirən
qaçaqmalçı onu haradan alır? Bununla o, Amedeo (stola tərəf gəlib əyləşir,
klinikaları, hospitalları, şəxsi xəstəxanaları yeməyə hazırlaşır, amma qabı qaldıranda
qəhvədən məhrum etmirmi? tavanın boş olduğunu görür). Bəs makaron
hanı?
Amedeo. Ata, susun… Siz, onsuz da,
həmişə tərsinə danışırsız, amma indi lap Mariya Rozariya. Mən nə bilim?
uşaqlıq eləyirsiz… Klinikalar nədi, hərbi Amedeo (özündə deyil). Dünən axşam
hospitallar nədi?! Mallar birbaşa rəislərin mən öz payımı bilə-bilə saxladım ki, bu
evlərinə daşınır! Bizə beş kilo qəhvəni səhər yeyim… (Şübhəli nəzərlərlə Cen-
yetmiş lirədən dünən kim gətirmişdi? O naronun hücrəsinə baxır.) Bəs kim yeyib?
Ata, siz yemisiz?
Cennaro. Bəyəm o makaron mənimki
adam faşist polis zabiti deyildimi? Hələ deyildi?
desən, ana götürmək istəmirdi, qorxurdu Amedeo (ümidsiz halda). Demişdim
ki, təxribat ola bilər. Siz də burda nəyi ki, bu evdən baş götürüb gedəcəm! Hə,
qoyub, nəyi axtarırsız… Әgər hakimiy- hə… bu cür yeməklə yaşamaq olar! (Cen-
zim” yox, sizin. Sənin ananın… Mən buna ancaq əclaf adam sizinlə indi mənim
imkan verməzdim… Bu iş xatalı işdi: polislər, danışdığım kimi danışmağa cürət eləyərdi…
karabinyerlər, faşistlər… Amma görəndə ki, nümunə olası adamlar
Mariya Rozariya. Әlbəttə… sizə qulaq özləri bir dəstə quldurdu, hər kəs belə
assaydıq, çoxdan acından ölmüşdük! deyəcək: “Həqiqəti bilmək istəyirsənsə,
Cennaro. Yaxşı olardı, deyəsən, vic- məgər sən doyunca tıxıb, enə verən yerdə
danla yaşayardıq… mən acından ölməliyəm? Sən
Mariya Rozariya. Nədi, bəyəm qəhvə oğurlayırsansa, mən də oğurlayacam! Hər
satmaq vicdansızlıqdı? kəs vəziyyətdən bacardığı kimi çıxır!”
Amedeo. Biz olmasaq da, yüzlərlə in- Cennaro. Yox, nə qədər ki mən bu
san bu işlə məşğul olacaq… Elə həmin o evdə varam, sən oğurlamayacaqsan!
Viçençanı götürək, o da qəhvə işinə girişdi. Amedeo. Mən elə-belə, sözgəlişi de-
Cennaro. Keçən həftə Ponte di Molada dim…
bir senyor dördüncü mərtəbədən özünü
yerə atdı… Dalandakı mübahisə, demək olar ki,
192 Amedeo. Bunun söhbətə nə dəxli? tamam kəsilib.
Cennaro. Sən niyə özünü atmayasаn?
2017 Amedeo. Ata, siz bəzi şeyləri başa Әvvəl bir qəhvə içim, sonra da yeyim.
düşmürsüz… Siz başqa dövrün adamısız. (Şifonerdən üstü qabla örtülmüş iri tava,
(Mariya Rozariya qardaşına işarəylə sanki qaşıq və bir tikə boyat çörək alır.)
deyir: “Ataya fikir vermə”.) Amma hər halda,
Eduardo de Filippo. Neapol – milyonçular şəhəri ata düz deyir! Mariya Rozariya tərs-tərs ona baxır.
Cennaro. Düz deyirəmmi, hə? Bacın
sənə işarə elədi ki, “ona qulaq asma…” (Bunu görüb sərt şəkildə.) Nədi, nə olub?
Çünki mən zəhlətökənin biriyəm, qandığım Bu, mənim dünənki makaron payımdı.
bir şey yoxdu… Ay zavallılar… İtmiş nəsil…
(Qısa pauza.) Mən səndən soruşmaq Mariya Rozariya. Mən bəyəm sənə
istəyirəm… Bax, siz fincanı üç lirədən nəsə dedim?
qəhvə satırsız. Bəs sizə o qəhvəni gətirən
qaçaqmalçı onu haradan alır? Bununla o, Amedeo (stola tərəf gəlib əyləşir,
klinikaları, hospitalları, şəxsi xəstəxanaları yeməyə hazırlaşır, amma qabı qaldıranda
qəhvədən məhrum etmirmi? tavanın boş olduğunu görür). Bəs makaron
hanı?
Amedeo. Ata, susun… Siz, onsuz da,
həmişə tərsinə danışırsız, amma indi lap Mariya Rozariya. Mən nə bilim?
uşaqlıq eləyirsiz… Klinikalar nədi, hərbi Amedeo (özündə deyil). Dünən axşam
hospitallar nədi?! Mallar birbaşa rəislərin mən öz payımı bilə-bilə saxladım ki, bu
evlərinə daşınır! Bizə beş kilo qəhvəni səhər yeyim… (Şübhəli nəzərlərlə Cen-
yetmiş lirədən dünən kim gətirmişdi? O naronun hücrəsinə baxır.) Bəs kim yeyib?
Ata, siz yemisiz?
Cennaro. Bəyəm o makaron mənimki
adam faşist polis zabiti deyildimi? Hələ deyildi?
desən, ana götürmək istəmirdi, qorxurdu Amedeo (ümidsiz halda). Demişdim
ki, təxribat ola bilər. Siz də burda nəyi ki, bu evdən baş götürüb gedəcəm! Hə,
qoyub, nəyi axtarırsız… Әgər hakimiy- hə… bu cür yeməklə yaşamaq olar! (Cen-
