Page 175 - 2017-3
P. 175
ısı!” deyib vanna otağına keçdim, da zəhərsiz ilanlar seçə biləydik. Kaş öz 175
güzgünün qarşısında dayandım. Güzgüdən “mən”imizi hər zaman yaxşı tərəfə dəyişə 2017
konformistin konformisti üzümə baxırdı. biləydik, nə yaxşı olardı, elə deyil? Tə-
Saçları qara, gözləri qara, ağzı... bilmi- əssüf ki, necə və nə məqsədlə gəldiyimi- Mirça Kerteresku. Hekayələr
rəm (yəqin, o da konformistsayağı idi), zi belə bilmədiyimiz bu yer üzündə bizə
burnu isə... Nə isə, güzgüyə uzun-uzadı cəmi bir təşəbbüs imkanı verilir. Düşüncə-
baxa bilmədim. Dözülməz vəziyyət idi, mizdəki mənzərəni (günəşli və ya tutqun,
buna dərhal bir əlac tapmaq lazım gəlirdi. ürəkaçan və ya mənasız) isə özümüz
Kompüterin yanına qayıdıb proqramı ye- seçmirik. Amma hadisələrin axarı öz təsi-
nidən açdım. “Görək kim kimə üstün gə- rinə salsa da, tale burdan ora atsa da,
ləcək”, – dedim. Bu dəfə elementləri hər halda, hər bir insan, heç olmasa, bir-
düşünmədən, məsələn, böyrü əyri evi, cə dəfə özü haqqında uzaq, sevimli var-
qurumuş ağacı seçdim. Tutqun günəş sə- lıq kimi düşünür. İnsan o varlıq üçün çox
manın bir küncündən qorxu rəmzi kimi darıxır, onu yenidən axtarıb-tapmaq istə-
sallanırdı, əvəzində damın üstündə topa- yir.
lanan qara buludlar göy üzünə hakim kə-
silmişdi, indicə ildırım çaxacaqdı. Gölü Mən kiməm? Әsl “mən”im necədi? Әn
çox eybəcər şəkildə artırmaya tərəf çək- azı, on dörd yaşımdan özümə bu sualı
dim ki, evin sakinləri çıxanda yıxılıb qu- verirəm. Yadımdadı, gözəl bir gecəydi.
laqlarına kimi suya batsınlar. İlana gəlin- Səma ulduzlarla doluydu, yerdə isə ailə-
cə, ən böyüyünü və yoğununu seçib, mizin sərsəri həyat yaşayan qisminin təm-
gölün içinə atdım. O başıbəlalı evdə ya- silçisi əmim oğlunun əlində tutduğu siqa-
şayanları düşündükcə onlara yazığım gə- retin ucu közərirdi. Tətilimizi keçirdiyimiz
lirdi. Yenidən F4 düyməsini basdım: çox Banat kəndlərindən birində həyətə qoyul-
gözəl! “You are an artist, a wonderful dre- muş taxta stolun ətrafında oturmuşduq.
amer!”1 Әvvəli ürəyimə yağ kimi yayıldı, O, doqquz yaş böyük olsa da, yüksək
gerisi də yaxşı gəldi, başdan-ayağa tərif materiya, ölümsüzlük, Tanrı, kainat, mə-
idi. Bu dəfə bəxtimə dahi aktyor və yaxud həbbət haqqında şövqlə danışmağa baş-
da tanınmış heykəltəraş, bir sözlə, ulduz layanda məni heç vaxt ələ salıb gülməz-
karyerası düşmüşdü. Mənim üçün ən par- di. O gecə söhbətimiz dan yeri ağarana
laq məhəbbət tarixçələri və İsveçrə bank- qədər davam elədi. Ona öz yeni, dahiya-
larında sanballı hesab göstərilirdi. “Bu da nə kəşfim barədə danışırdım. Yeni kəş-
sənə texnika! Ay bunun...” – öz-özümə fim bundan ibarət idi ki, biz başqasının
təkəbbürlə deyib zavallı kompüteri kəna- bu dünyanı necə gördüyünü heç vaxt aş-
ra vızıldatdım. İnsan şüuru növbəti dəfə kar edə bilmirik. Bəlkə, mənim qırmızı
müəyyən bir mexanizmlə savaşdan qalib rəngdə gördüyüm nəsə sənin gözünə göy
çıxmışdı. rəngdə görünür, halbuki sən də o rəngi
qırmızı adlandırırsan. Buna görə də sə-
Kaş ki gündəlik həyatımızda da bu nin, əslində, nə gördüyünü mən heç vaxt
proqramdakı kimi böyük, ya da kiçik ölçüdə bilməyəcəyəm... Onda bilmirdim ki, bu
günəş, müxtəlif rəng və formada göllər, bəsit solipsizm dörd yeniyetmədən üçünün
ağaclar, ürəyin istəyən qədər zəhərli, ya ağlına gəlir. Әmioğlum da özündən da-
1 You are an artist, a wonderful dreamer! – Sən rəssamsan, yaxşı təxəyyülün var!
güzgünün qarşısında dayandım. Güzgüdən “mən”imizi hər zaman yaxşı tərəfə dəyişə 2017
konformistin konformisti üzümə baxırdı. biləydik, nə yaxşı olardı, elə deyil? Tə-
Saçları qara, gözləri qara, ağzı... bilmi- əssüf ki, necə və nə məqsədlə gəldiyimi- Mirça Kerteresku. Hekayələr
rəm (yəqin, o da konformistsayağı idi), zi belə bilmədiyimiz bu yer üzündə bizə
burnu isə... Nə isə, güzgüyə uzun-uzadı cəmi bir təşəbbüs imkanı verilir. Düşüncə-
baxa bilmədim. Dözülməz vəziyyət idi, mizdəki mənzərəni (günəşli və ya tutqun,
buna dərhal bir əlac tapmaq lazım gəlirdi. ürəkaçan və ya mənasız) isə özümüz
Kompüterin yanına qayıdıb proqramı ye- seçmirik. Amma hadisələrin axarı öz təsi-
nidən açdım. “Görək kim kimə üstün gə- rinə salsa da, tale burdan ora atsa da,
ləcək”, – dedim. Bu dəfə elementləri hər halda, hər bir insan, heç olmasa, bir-
düşünmədən, məsələn, böyrü əyri evi, cə dəfə özü haqqında uzaq, sevimli var-
qurumuş ağacı seçdim. Tutqun günəş sə- lıq kimi düşünür. İnsan o varlıq üçün çox
manın bir küncündən qorxu rəmzi kimi darıxır, onu yenidən axtarıb-tapmaq istə-
sallanırdı, əvəzində damın üstündə topa- yir.
lanan qara buludlar göy üzünə hakim kə-
silmişdi, indicə ildırım çaxacaqdı. Gölü Mən kiməm? Әsl “mən”im necədi? Әn
çox eybəcər şəkildə artırmaya tərəf çək- azı, on dörd yaşımdan özümə bu sualı
dim ki, evin sakinləri çıxanda yıxılıb qu- verirəm. Yadımdadı, gözəl bir gecəydi.
laqlarına kimi suya batsınlar. İlana gəlin- Səma ulduzlarla doluydu, yerdə isə ailə-
cə, ən böyüyünü və yoğununu seçib, mizin sərsəri həyat yaşayan qisminin təm-
gölün içinə atdım. O başıbəlalı evdə ya- silçisi əmim oğlunun əlində tutduğu siqa-
şayanları düşündükcə onlara yazığım gə- retin ucu közərirdi. Tətilimizi keçirdiyimiz
lirdi. Yenidən F4 düyməsini basdım: çox Banat kəndlərindən birində həyətə qoyul-
gözəl! “You are an artist, a wonderful dre- muş taxta stolun ətrafında oturmuşduq.
amer!”1 Әvvəli ürəyimə yağ kimi yayıldı, O, doqquz yaş böyük olsa da, yüksək
gerisi də yaxşı gəldi, başdan-ayağa tərif materiya, ölümsüzlük, Tanrı, kainat, mə-
idi. Bu dəfə bəxtimə dahi aktyor və yaxud həbbət haqqında şövqlə danışmağa baş-
da tanınmış heykəltəraş, bir sözlə, ulduz layanda məni heç vaxt ələ salıb gülməz-
karyerası düşmüşdü. Mənim üçün ən par- di. O gecə söhbətimiz dan yeri ağarana
laq məhəbbət tarixçələri və İsveçrə bank- qədər davam elədi. Ona öz yeni, dahiya-
larında sanballı hesab göstərilirdi. “Bu da nə kəşfim barədə danışırdım. Yeni kəş-
sənə texnika! Ay bunun...” – öz-özümə fim bundan ibarət idi ki, biz başqasının
təkəbbürlə deyib zavallı kompüteri kəna- bu dünyanı necə gördüyünü heç vaxt aş-
ra vızıldatdım. İnsan şüuru növbəti dəfə kar edə bilmirik. Bəlkə, mənim qırmızı
müəyyən bir mexanizmlə savaşdan qalib rəngdə gördüyüm nəsə sənin gözünə göy
çıxmışdı. rəngdə görünür, halbuki sən də o rəngi
qırmızı adlandırırsan. Buna görə də sə-
Kaş ki gündəlik həyatımızda da bu nin, əslində, nə gördüyünü mən heç vaxt
proqramdakı kimi böyük, ya da kiçik ölçüdə bilməyəcəyəm... Onda bilmirdim ki, bu
günəş, müxtəlif rəng və formada göllər, bəsit solipsizm dörd yeniyetmədən üçünün
ağaclar, ürəyin istəyən qədər zəhərli, ya ağlına gəlir. Әmioğlum da özündən da-
1 You are an artist, a wonderful dreamer! – Sən rəssamsan, yaxşı təxəyyülün var!
