Page 35 - "Xəzər"
P. 35
Madyanın gönü Sakariasın dәrisindәn diyimdәn xәbәri yoxdu. Ölü doğulan kü- 35
qalındı... Tövlәdәn çıxanda qolum sızılda- çüklәr üç dәnә idi, – hamısı bir-birinә 2015
yırdı, әllәrim bilәyә qәdәr qanın içindәydi. oxşayırdı, şirә kimi yapışqan, siçovul kimi
Heyvan cınqırını da çıxarmadı. Yalnız dәmrovlu. Lavanda kolunun altında çala Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
tövşüyürdü; ayğırı onun üstünә buraxanda qazıb onları basdırdım. Tәpәyә dovşan
heç belә tövşümәmişdi. ovuna çıxıb, dincәlmәk üçün dayananda,
qaçıb balalarının qәbrini iylәyirdi.
10
Dәqiq deyirәm, ancaq hirsim soyuyan- Sәkkiz aylığında, işlәr artıq öz yoluyla
da başqa cür düşündüm, hәmin an isә bey- gedib, senyora Enqrasiyanın mәslәhәti
nimi bir fikir deşirdi – Lolanın uşağı axı biz sayәsindә arvadımın hamilәliyi öz uğurlu
evlәnәnә qәdәr dә düşә bilәrdi! Bu dәrd, bu sonluğuna yaxınlaşanda, vaxt azalanda,
peşmançılıq da mәnim başıma gәlmәzdi! tәhlükә sovuşanda, mәnim hәyәcanım,
Bu bәdbәxt hadisә mәni üzmüşdü, narahatçılığım elә hәddә çatdı ki, çәtin
qara-qura fikirlәr başımdan çıxmırdı; dilxor vәziyyәtdәn ağlımı itirmәdәn çıxaraq, daha
halda kәnddә dolaşırdım, özümә gәlәnә heç nәdәn dәli olmayacağıma inandım.
qәdәr düz on iki ay ötdü. Bizә üz verәn
bәdbәxtlikdәn tәxminәn bir il keçәr-keçmәz Lola saat kimi işlәyirdi: senyora
Lola yenә uşağa qaldı vә ilk dәfә olduğu Enqrasiyanın dediyi müddәtdә – hәr şey o
kimi, sәbirsizliyin, narahatlığın mәni yenә qәdәr sadә oldu, hәtta tәәccüblәndim, –
diddiyini sevinclә hiss elәdim: vaxt ikinci oğlum, daha doğrusu, xaç suyuna
sürünürdü, istәdiyim kimi tez keçmirdi, hara salanda atasının, sadiq bәndәnizin şәrәfinә
getsәm dә, içimdәki acığı soyuda bilmirdim. adını Paskual qoyduğumuz birinci oğlum
Adamayovuşmaz, qaraqabaq, xoflu dünyaya gәldi. Müqәddәs Eduardo
olmuşdum, arvadım vә anam isә mәnim bu günündә anadan olduğu üçün, adını
halımdan baş çıxara bilmәdiklәrinә görә, Eduardo qoymaq istәyirdim, biz tәrәflәrdә
hamımız ehtiyatlı tәrpәnirdik, hәr dәqiqә adәt belәdi, ancaq o zaman çox mehri-
qalmaqal olacağından qorxurduq. banlıq göstәrәn arvadım tәkid elәdi ki,
Gәrginlikdәn üzülürdük, ancaq özümüz uşağa mәnim adımı qoyaq vә hissә
sanki onu qәsdәn artırırdıq; hәr şeydә qapıldığımdan saqqızımı oğurladı. İndi
eyham, hiylә, biclik görürdük. Bu ayların özümün dә inanmağım gәlmir, ancaq
necә ağır keçdiyini tәsәvvür elәyә bil- arvadımın mehribanlığı mәni, bığ yeri
mәzsiniz! tәrlәyәn oğlan kimi, yanıltdı, and içirәm, o
Arvadımın yenә uşağı salacağı fikri vaxt bu nәvazişә görә ona ürәkdәn
mәni dәli elәyirdi; dostlarım özümdә- minnәtdar idim.
sözümdә olmadığımı sezirdilәr, Qığılcım isә
– o vaxt hәlә sağ idi – mәnә elә dә Anadangәlmә möhkәm vә güclü olan
mehribançılıq göstәrmirdi. Lola iki günün içindә elә qaydaya düşdü ki,
Mәn hәmişәki kimi onunla danışırdım: sanki heç doğmamışdı. Hәyatda çox az şey
– Sәnә nә olub, hә? mәni bu lövhә qәdәr sarsıdıb – Lola saçları
Gözlәrindәn yalvarış oxunurdu, tez-tez dağınıq halda körpәni әmizdirir; bütün
quyruğunu bulayırdı, zingildәyirdi; gözlәri acılarımı unutmağa bircә bu bәs elәyirdi.
ürәyimi parçalayırdı. Onun da balaları
bәtnindә boğulmuşdu. Buna necә kәdәrlәn- Mәn saatlarla çarpayının yanında,
döşәmәdә otururdum. Lola utanırmış kimi
astadan mәnә deyirdi:
– Sәnin üçün artıq birini doğmuşam...
– Hә.
qalındı... Tövlәdәn çıxanda qolum sızılda- çüklәr üç dәnә idi, – hamısı bir-birinә 2015
yırdı, әllәrim bilәyә qәdәr qanın içindәydi. oxşayırdı, şirә kimi yapışqan, siçovul kimi
Heyvan cınqırını da çıxarmadı. Yalnız dәmrovlu. Lavanda kolunun altında çala Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
tövşüyürdü; ayğırı onun üstünә buraxanda qazıb onları basdırdım. Tәpәyә dovşan
heç belә tövşümәmişdi. ovuna çıxıb, dincәlmәk üçün dayananda,
qaçıb balalarının qәbrini iylәyirdi.
10
Dәqiq deyirәm, ancaq hirsim soyuyan- Sәkkiz aylığında, işlәr artıq öz yoluyla
da başqa cür düşündüm, hәmin an isә bey- gedib, senyora Enqrasiyanın mәslәhәti
nimi bir fikir deşirdi – Lolanın uşağı axı biz sayәsindә arvadımın hamilәliyi öz uğurlu
evlәnәnә qәdәr dә düşә bilәrdi! Bu dәrd, bu sonluğuna yaxınlaşanda, vaxt azalanda,
peşmançılıq da mәnim başıma gәlmәzdi! tәhlükә sovuşanda, mәnim hәyәcanım,
Bu bәdbәxt hadisә mәni üzmüşdü, narahatçılığım elә hәddә çatdı ki, çәtin
qara-qura fikirlәr başımdan çıxmırdı; dilxor vәziyyәtdәn ağlımı itirmәdәn çıxaraq, daha
halda kәnddә dolaşırdım, özümә gәlәnә heç nәdәn dәli olmayacağıma inandım.
qәdәr düz on iki ay ötdü. Bizә üz verәn
bәdbәxtlikdәn tәxminәn bir il keçәr-keçmәz Lola saat kimi işlәyirdi: senyora
Lola yenә uşağa qaldı vә ilk dәfә olduğu Enqrasiyanın dediyi müddәtdә – hәr şey o
kimi, sәbirsizliyin, narahatlığın mәni yenә qәdәr sadә oldu, hәtta tәәccüblәndim, –
diddiyini sevinclә hiss elәdim: vaxt ikinci oğlum, daha doğrusu, xaç suyuna
sürünürdü, istәdiyim kimi tez keçmirdi, hara salanda atasının, sadiq bәndәnizin şәrәfinә
getsәm dә, içimdәki acığı soyuda bilmirdim. adını Paskual qoyduğumuz birinci oğlum
Adamayovuşmaz, qaraqabaq, xoflu dünyaya gәldi. Müqәddәs Eduardo
olmuşdum, arvadım vә anam isә mәnim bu günündә anadan olduğu üçün, adını
halımdan baş çıxara bilmәdiklәrinә görә, Eduardo qoymaq istәyirdim, biz tәrәflәrdә
hamımız ehtiyatlı tәrpәnirdik, hәr dәqiqә adәt belәdi, ancaq o zaman çox mehri-
qalmaqal olacağından qorxurduq. banlıq göstәrәn arvadım tәkid elәdi ki,
Gәrginlikdәn üzülürdük, ancaq özümüz uşağa mәnim adımı qoyaq vә hissә
sanki onu qәsdәn artırırdıq; hәr şeydә qapıldığımdan saqqızımı oğurladı. İndi
eyham, hiylә, biclik görürdük. Bu ayların özümün dә inanmağım gәlmir, ancaq
necә ağır keçdiyini tәsәvvür elәyә bil- arvadımın mehribanlığı mәni, bığ yeri
mәzsiniz! tәrlәyәn oğlan kimi, yanıltdı, and içirәm, o
Arvadımın yenә uşağı salacağı fikri vaxt bu nәvazişә görә ona ürәkdәn
mәni dәli elәyirdi; dostlarım özümdә- minnәtdar idim.
sözümdә olmadığımı sezirdilәr, Qığılcım isә
– o vaxt hәlә sağ idi – mәnә elә dә Anadangәlmә möhkәm vә güclü olan
mehribançılıq göstәrmirdi. Lola iki günün içindә elә qaydaya düşdü ki,
Mәn hәmişәki kimi onunla danışırdım: sanki heç doğmamışdı. Hәyatda çox az şey
– Sәnә nә olub, hә? mәni bu lövhә qәdәr sarsıdıb – Lola saçları
Gözlәrindәn yalvarış oxunurdu, tez-tez dağınıq halda körpәni әmizdirir; bütün
quyruğunu bulayırdı, zingildәyirdi; gözlәri acılarımı unutmağa bircә bu bәs elәyirdi.
ürәyimi parçalayırdı. Onun da balaları
bәtnindә boğulmuşdu. Buna necә kәdәrlәn- Mәn saatlarla çarpayının yanında,
döşәmәdә otururdum. Lola utanırmış kimi
astadan mәnә deyirdi:
– Sәnin üçün artıq birini doğmuşam...
– Hә.
