Page 36 - "Xəzər"
P. 36
– Gözәl birini... – O, gümrahdı, hә?
– Şükürlәr olsun. Körpәdәn belә tez-tez danışdığına görә
– İndi onu qorumaq lazımdı. arvadımdan zәhlәm getmәyә başlamışdı.
– Hә, indi ancaq qorumalıyıq. Bilirdim ki, o bizi tәrk edәcәk vә biz
– Donuzlardan qorumalıyıq... ümidsizliyә qapılacağıq, böyürtkәn, gicitkan
Zavallı qardaşım Marionun xatirәsi basmış, qurbağaların, kәrtәnkәlәlәrin
mәnә rahatlıq vermirdi; әgәr oğlumun ümidinә qalmış xaraba yurd kimi
başına elә bәdbәxtlik gәlsәydi, әzabdan kimsәsizlәşәcәyik, – buna әmin idim, onun
qurtarmaq üçün onu öz әllәrimlә boğardım. ölümünü duyurdum, gec-tez bundan qaça
– Hә, donuzlardan... bilmәyәcәyimizә şübhә elәmirdim vә
– Hәm dә qızdırmadan. ürәyimә damanlar qarşısında acizliyim
– Hә. mәnә son dәrәcә әzab verirdi.
– Günvurmadan da... Hәrdәn uşağa baxanda, gözlәrim
Bu bir әlcә tifili – mәnim oğlumu – bu dolurdu. Ona deyirdim:
cür tәhlükәlәr gözlәdiyini fikirlәşәndә – Paskual, oğlum...
tüklәrim biz-biz oldu. Yumru gözlәrini üzümә dikib
– Onu çiçәyә qarşı peyvәnd elәyәrik. gülümsәyirdi. Arvadım söhbәtә qarışırdı:
36 – Qoy bir az böyüsün... – Paskual, körpәmiz gümrahdı, hә?
2015 – Hәmişә ayaqqabı geyindirәrik ki, – Hә, Lola. Tәki hәmişә belә olsun.
ayağını yaralamasın. – Nәyә görә belә deyirsәn?
– Yeddi yaşı olanda isә mәktәbә – Körpә uşaqların necә zәif olduğunu
yollayarıq... özün bilirsәn.
– Mәn dә ona ovçuluğu öyrәdәrәm... – O nә sözdü, pis şeylәr düşünmә!
Lola güldü – o, xoşbәxt idi! Nә gizlәdim, – Düşünmürәm, ancaq biz onu çox
Mәryәm ana kimi qucağında körpә tutmuş qorumalıyıq.
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi bu qadına baxanda, mәn dә özümü xoşbәxt – Çox.
hiss elәyirdim. – Çalışaq, soyuqlamasın.
– Biz onu adam arasına çıxaracağıq! – Hә... Bu onu öldürәrdi!
Hardan bilәydik ki, dünyanı nizama – Körpә uşaqlar soyuqdәymәdәn ölür...
salan Tanrı, bizim arzumuzu, bütün varımızı – Bir az qapı-pәncәrәni açıq qoysan...
– oğlumuzu – әlimizdәn alacaq, onu hәyata Ölәn quşlar, solan çiçәklәr kimi, söhbәt
qәdәm qoymamış itirәcәyik! Niyә sevgi dә yavaş-yavaş sönüb gedirdi, yelçәkәndә
hәmişә ona xüsusilә ehtiyac olanda bizi tәrk soyuqlayan körpәlәr dә o cür müticәsinә,
edir? yavaş-yavaş ölür...
İzahını bilmәsәm dә, uşaqla bu qәdәr – Mәn qorxuram, Paskual.
fәrәhlәnmәyimiz mәni çox narahat elәyirdi. – Nәdәn?
Ömür boyu fәlakәti әvvәlcәdәn hiss – Birdәn ölәr?
elәmişәm – bilmirәm, bu mәnim xeyrimәdi, – Nә danışırsan!
ya ziyanıma – vә üstündәn bir neçә ay – Uşaqlar bu yaşda çox zәif olur!
keçәndәn sonra, elә bil bu duyumum – Bizim körpә möhkәmdi, bәdәni
korşalmasın deyә, ürәyimә daman yenә çәhrayıdı, hәmişә gülür.
doğru çıxdı. – Elәdi, Paskual. Mәn axmağam!
Arvadım tez-tez oğlumdan söhbәt Körpәsini sinәsinә sıxıb әsәbi halda
salırdı: gülürdü.
– Şükürlәr olsun. Körpәdәn belә tez-tez danışdığına görә
– İndi onu qorumaq lazımdı. arvadımdan zәhlәm getmәyә başlamışdı.
– Hә, indi ancaq qorumalıyıq. Bilirdim ki, o bizi tәrk edәcәk vә biz
– Donuzlardan qorumalıyıq... ümidsizliyә qapılacağıq, böyürtkәn, gicitkan
Zavallı qardaşım Marionun xatirәsi basmış, qurbağaların, kәrtәnkәlәlәrin
mәnә rahatlıq vermirdi; әgәr oğlumun ümidinә qalmış xaraba yurd kimi
başına elә bәdbәxtlik gәlsәydi, әzabdan kimsәsizlәşәcәyik, – buna әmin idim, onun
qurtarmaq üçün onu öz әllәrimlә boğardım. ölümünü duyurdum, gec-tez bundan qaça
– Hә, donuzlardan... bilmәyәcәyimizә şübhә elәmirdim vә
– Hәm dә qızdırmadan. ürәyimә damanlar qarşısında acizliyim
– Hә. mәnә son dәrәcә әzab verirdi.
– Günvurmadan da... Hәrdәn uşağa baxanda, gözlәrim
Bu bir әlcә tifili – mәnim oğlumu – bu dolurdu. Ona deyirdim:
cür tәhlükәlәr gözlәdiyini fikirlәşәndә – Paskual, oğlum...
tüklәrim biz-biz oldu. Yumru gözlәrini üzümә dikib
– Onu çiçәyә qarşı peyvәnd elәyәrik. gülümsәyirdi. Arvadım söhbәtә qarışırdı:
36 – Qoy bir az böyüsün... – Paskual, körpәmiz gümrahdı, hә?
2015 – Hәmişә ayaqqabı geyindirәrik ki, – Hә, Lola. Tәki hәmişә belә olsun.
ayağını yaralamasın. – Nәyә görә belә deyirsәn?
– Yeddi yaşı olanda isә mәktәbә – Körpә uşaqların necә zәif olduğunu
yollayarıq... özün bilirsәn.
– Mәn dә ona ovçuluğu öyrәdәrәm... – O nә sözdü, pis şeylәr düşünmә!
Lola güldü – o, xoşbәxt idi! Nә gizlәdim, – Düşünmürәm, ancaq biz onu çox
Mәryәm ana kimi qucağında körpә tutmuş qorumalıyıq.
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi bu qadına baxanda, mәn dә özümü xoşbәxt – Çox.
hiss elәyirdim. – Çalışaq, soyuqlamasın.
– Biz onu adam arasına çıxaracağıq! – Hә... Bu onu öldürәrdi!
Hardan bilәydik ki, dünyanı nizama – Körpә uşaqlar soyuqdәymәdәn ölür...
salan Tanrı, bizim arzumuzu, bütün varımızı – Bir az qapı-pәncәrәni açıq qoysan...
– oğlumuzu – әlimizdәn alacaq, onu hәyata Ölәn quşlar, solan çiçәklәr kimi, söhbәt
qәdәm qoymamış itirәcәyik! Niyә sevgi dә yavaş-yavaş sönüb gedirdi, yelçәkәndә
hәmişә ona xüsusilә ehtiyac olanda bizi tәrk soyuqlayan körpәlәr dә o cür müticәsinә,
edir? yavaş-yavaş ölür...
İzahını bilmәsәm dә, uşaqla bu qәdәr – Mәn qorxuram, Paskual.
fәrәhlәnmәyimiz mәni çox narahat elәyirdi. – Nәdәn?
Ömür boyu fәlakәti әvvәlcәdәn hiss – Birdәn ölәr?
elәmişәm – bilmirәm, bu mәnim xeyrimәdi, – Nә danışırsan!
ya ziyanıma – vә üstündәn bir neçә ay – Uşaqlar bu yaşda çox zәif olur!
keçәndәn sonra, elә bil bu duyumum – Bizim körpә möhkәmdi, bәdәni
korşalmasın deyә, ürәyimә daman yenә çәhrayıdı, hәmişә gülür.
doğru çıxdı. – Elәdi, Paskual. Mәn axmağam!
Arvadım tez-tez oğlumdan söhbәt Körpәsini sinәsinә sıxıb әsәbi halda
salırdı: gülürdü.
