Page 38 - "Xəzər"
P. 38
Günlәrlә, hәftәlәrlә belәcә davam guya onların qәribәliyini sezmirәm,
elәdi... Bu, dәhşәt idi, göylәrin cәzası, Tanrı istәyirdim qalmaqaldan qaçam, ancaq buna
lәnәtiydi. Mәn özümü zorla saxlayırdım. baxmayaraq, mәrәkә qopdu, xәstәlik vә
“Sevgi, – mәn fikirlәşirdim, – iradә- yanğın kimi, günәşin çıxması, ya ölüm kimi,
lәrindәn asılı olmayaraq, onları aman- heç nә onun qarşısını almaq gücündә
sızlaşdırır”. deyildi.
Onları eşitmәmәyә, kukla teatrında Ən dәhşәtli fәlakәt insana canavar kimi
olduğu kimi çıxardıqları oyunlara xәlvәtcә yaxınlaşır vә әqrәb kimi qәfil çalır.
baxmamağa, fikir vermәmәyә, sözlәrini Hәlә dә qarşımda oturublarmış kimi,
ürәyimә salmamağa çalışırdım... Deyirdim, onları tәsvir elәyә bilәrәm, – dodaqlarında
vaxt keçdikcә dәrd dәrilmiş qızılgül kimi sevgi hissi ölmüş qadınların istehzalı
solar vә mümkün qәdәr az әzab çәkmәk tәbәssümü, baxışları divarı deşib, evdәn
üçün sükutumu әn qiymәtli şey kimi çox-çox uzaqlara dikilib. Dәqiqәlәr
qoruyurdum. Mәni xoşbәxt etmәyәn bu insafsızcasına uzanır, sәslәri elә bil o
mәnasız arzuların xәyallarımda kök dünyadan eşidilir...
salmasını Tanrı necә dә rәva görür! – Gecә düşüb.
Günәşin batmasından, oddan, quduz- – Görürük...
38 luqdan qorxan kimi qorxurdum; axşam saat Bayquş, yәqin, sәrv ağacına qonub.
yeddiyә yaxın mәtbәxdә lampanı – O gecә dә belәydi...
2015 yandırmaq mәnim üçün gün әrzindә әn – Hә.
әzablı iş idi. Hәr şey oğlumu xatırladırdı – – Bundan bir az gec olardı...
kölgәlәr, alovun yanıb-sönmәsi, gecә – Hә.
sәslәri... O sәslәr ki, zorla eşidilir, ancaq – Zalım külәk hәlә çöllәrdә uçurdu...
qulaqlarında elә cingildәyir, elә bil zindanı – ...
çәkiclә döyürlәr. – Zeytunluqda dolaşırdı...
Qarğa kimi qara yas paltarında üç qadın – Hә.
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi meyit kimi dinmәzcә, sәrhәd keşikçisi kimi Sükut zәng sәsi kimi yenә otağı
qaşqabaqlı oturublar. Sükutun buzunu doldurdu.
sındırmaq üçün hәrdәn onlarla danışıram. – O külәk indi harda uçur?
– Havalar soyuqdu. – ...
– Hә... – O zalım külәk!
Yenә susduq. Mәn geri çәkilmәdim. Lola lәng cavab verdi:
– Senyor Qreqorio, deyәsәn, qatırını – Bilmirәm...
satmaq fikrindәn daşınıb. Yәqin, özünә – Yәqin, dәnizә uçub!
lazımdı. – Körpәlәri öldürüb...
– Hә... Heç yaralı şir dә dişlәrini mәnim
– Siz çaya getmişdiniz? arvadım kimi qıcamazdı.
– Yox... – Doğub nar kimi çatlayırsan! Xeyri
– Qәbiristana? nәdi? Doğduğunu külәk aparsın? O bunun
– Ora da yox... cәzasını çәkәcәk!
Onları bu vәziyyәtdәn çıxarmaq heç cür – Əgәr bataqlığa damcı-damcı yığılan
mümkün deyildi. Hәyatımda nә әvvәl, nә su, o külәyi batıra bilsәydi!
sonra heç kimә bu qәdәr dözüm
göstәrmәmişәm. Özümü elә aparırdım, Davamı gələn saydа
elәdi... Bu, dәhşәt idi, göylәrin cәzası, Tanrı istәyirdim qalmaqaldan qaçam, ancaq buna
lәnәtiydi. Mәn özümü zorla saxlayırdım. baxmayaraq, mәrәkә qopdu, xәstәlik vә
“Sevgi, – mәn fikirlәşirdim, – iradә- yanğın kimi, günәşin çıxması, ya ölüm kimi,
lәrindәn asılı olmayaraq, onları aman- heç nә onun qarşısını almaq gücündә
sızlaşdırır”. deyildi.
Onları eşitmәmәyә, kukla teatrında Ən dәhşәtli fәlakәt insana canavar kimi
olduğu kimi çıxardıqları oyunlara xәlvәtcә yaxınlaşır vә әqrәb kimi qәfil çalır.
baxmamağa, fikir vermәmәyә, sözlәrini Hәlә dә qarşımda oturublarmış kimi,
ürәyimә salmamağa çalışırdım... Deyirdim, onları tәsvir elәyә bilәrәm, – dodaqlarında
vaxt keçdikcә dәrd dәrilmiş qızılgül kimi sevgi hissi ölmüş qadınların istehzalı
solar vә mümkün qәdәr az әzab çәkmәk tәbәssümü, baxışları divarı deşib, evdәn
üçün sükutumu әn qiymәtli şey kimi çox-çox uzaqlara dikilib. Dәqiqәlәr
qoruyurdum. Mәni xoşbәxt etmәyәn bu insafsızcasına uzanır, sәslәri elә bil o
mәnasız arzuların xәyallarımda kök dünyadan eşidilir...
salmasını Tanrı necә dә rәva görür! – Gecә düşüb.
Günәşin batmasından, oddan, quduz- – Görürük...
38 luqdan qorxan kimi qorxurdum; axşam saat Bayquş, yәqin, sәrv ağacına qonub.
yeddiyә yaxın mәtbәxdә lampanı – O gecә dә belәydi...
2015 yandırmaq mәnim üçün gün әrzindә әn – Hә.
әzablı iş idi. Hәr şey oğlumu xatırladırdı – – Bundan bir az gec olardı...
kölgәlәr, alovun yanıb-sönmәsi, gecә – Hә.
sәslәri... O sәslәr ki, zorla eşidilir, ancaq – Zalım külәk hәlә çöllәrdә uçurdu...
qulaqlarında elә cingildәyir, elә bil zindanı – ...
çәkiclә döyürlәr. – Zeytunluqda dolaşırdı...
Qarğa kimi qara yas paltarında üç qadın – Hә.
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi meyit kimi dinmәzcә, sәrhәd keşikçisi kimi Sükut zәng sәsi kimi yenә otağı
qaşqabaqlı oturublar. Sükutun buzunu doldurdu.
sındırmaq üçün hәrdәn onlarla danışıram. – O külәk indi harda uçur?
– Havalar soyuqdu. – ...
– Hә... – O zalım külәk!
Yenә susduq. Mәn geri çәkilmәdim. Lola lәng cavab verdi:
– Senyor Qreqorio, deyәsәn, qatırını – Bilmirәm...
satmaq fikrindәn daşınıb. Yәqin, özünә – Yәqin, dәnizә uçub!
lazımdı. – Körpәlәri öldürüb...
– Hә... Heç yaralı şir dә dişlәrini mәnim
– Siz çaya getmişdiniz? arvadım kimi qıcamazdı.
– Yox... – Doğub nar kimi çatlayırsan! Xeyri
– Qәbiristana? nәdi? Doğduğunu külәk aparsın? O bunun
– Ora da yox... cәzasını çәkәcәk!
Onları bu vәziyyәtdәn çıxarmaq heç cür – Əgәr bataqlığa damcı-damcı yığılan
mümkün deyildi. Hәyatımda nә әvvәl, nә su, o külәyi batıra bilsәydi!
sonra heç kimә bu qәdәr dözüm
göstәrmәmişәm. Özümü elә aparırdım, Davamı gələn saydа
