Page 34 - "Xəzər"
P. 34
– Murdardı... oturmuşdu; sәrv ağacındakı bayquş kimi
– Hәr gecә burdadı. vağıldayırdı, sifәti dә elә ona oxşayırdı.
– Hәr gecә... – Siz burda neylәyirsiniz?
– Elә bil ölülәrlә bir yerdә olmaq xoşuna – Sәni gözlәyirәm, oğlum.
gәlir. – Mәni?
– Elә bil... – Hә.
– Sәnә nә olub? Senyora Enqrasiyanın müәmmalı
– Heç nә! Mәnә heç nә olmayıb! Sәnә danışığı ürәyimcә olmadı.
elә gәlir... – Buraxın mәn keçim!
Mәn Daminqoya baxdım; o, meyit kimi – Getmә!
ağarmışdı. – Niyә?
– Xәstәlәnmisәn? – Çünki getmә!
– Yox... – Bura mәnim evimdi!
– Qorxursan? – Bilirәm, oğlum, çoxdan bilirәm...
– Qorxmaq? Mәn? Kimdәn qorxmalı- Ancaq evә girmәyin lazım deyil.
– Axı niyә?
yam?
– Çünki olmaz, oğlum. Arvadının halı
– Heç kimdәn, qardaş, heç kimdәn!
pisdi!
34 Bunu elә-belә dedim.
– Pisdi?
2015 Senyorito Sebastyan söhbәtә qarışdı: – Hә.
– Bәsdirin! Bircә o qalıb ki, indi dә siz – Ona nә olub?
tutaşasınız. – Heç nә. Uşağı salıb.
– Yox әşi... – Salıb?
– Hәlә çox var, Paskual? – Hә. Madyan onu belindәn atıb...
– Yox, nәdi ki? Hirsimdәn gözüm ayağımın altını
– Heç. görmürdü, deyilәnlәr mәnә çatmırdı.
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi Elә bil kiminsә sehrli әli evimi get-gedә – Madyan hanı?
uzaqlaşdırırdı. – Tövlәdә.
– Birdәn keçib gedәrik? Tövlәnin ağıla açılan qapısının üst tiri
– Nә danışdığındı! Yәqin, indi lampaları alçaq idi. İçәri girәndә başımı әydim. Heç
yandırıblar.
nә görünmürdü.
Yenә susduq. Lap az qalmışdı.
– Ay sәni, madyan!
– Yoxsa odu?
Madyan axura qısılmışdı. Bıçağı
– Hә.
ehtiyatla açdım: belә anlarda bircә sәhv
– Bәs niyә demirdin?
addım fәlakәtlә nәticәlәnә bilәrdi.
– Nә üçün demәliyәm? Mәgәr sәn – Ay sәni, madyan!
bilmirsәn? Yenә xoruz banladı.
Evin sakitliyi mәni tәәccüblәndirdi. – Ay sәni, madyan!
Qadınlar, adәti üzrә, hәlә burda Madyan küncә sıxıldı. Ona arxa
olmalıydılar, onların boşboğazlığı sizә yaxşı tәrәfdәn yaxınlaşdım. Heyvan qulaqlarını
mәlumdu. şәklәmişdi.
– Deyәsәn, yatırlar. – Ay sәni, madyan!
– Ola bilmәz! İşıqları yanır! Hәr şey bir anda bitdi. Üstünә yeriyib
Evә yanaşdıq: doğrudan da, işıq bıçaqla zәrbәlәr endirmәyә başladım; ona
yanırdı. Senyora Enqrasiya kandarda iyirmiyә yaxın bıçaq vurdum.
– Hәr gecә burdadı. vağıldayırdı, sifәti dә elә ona oxşayırdı.
– Hәr gecә... – Siz burda neylәyirsiniz?
– Elә bil ölülәrlә bir yerdә olmaq xoşuna – Sәni gözlәyirәm, oğlum.
gәlir. – Mәni?
– Elә bil... – Hә.
– Sәnә nә olub? Senyora Enqrasiyanın müәmmalı
– Heç nә! Mәnә heç nә olmayıb! Sәnә danışığı ürәyimcә olmadı.
elә gәlir... – Buraxın mәn keçim!
Mәn Daminqoya baxdım; o, meyit kimi – Getmә!
ağarmışdı. – Niyә?
– Xәstәlәnmisәn? – Çünki getmә!
– Yox... – Bura mәnim evimdi!
– Qorxursan? – Bilirәm, oğlum, çoxdan bilirәm...
– Qorxmaq? Mәn? Kimdәn qorxmalı- Ancaq evә girmәyin lazım deyil.
– Axı niyә?
yam?
– Çünki olmaz, oğlum. Arvadının halı
– Heç kimdәn, qardaş, heç kimdәn!
pisdi!
34 Bunu elә-belә dedim.
– Pisdi?
2015 Senyorito Sebastyan söhbәtә qarışdı: – Hә.
– Bәsdirin! Bircә o qalıb ki, indi dә siz – Ona nә olub?
tutaşasınız. – Heç nә. Uşağı salıb.
– Yox әşi... – Salıb?
– Hәlә çox var, Paskual? – Hә. Madyan onu belindәn atıb...
– Yox, nәdi ki? Hirsimdәn gözüm ayağımın altını
– Heç. görmürdü, deyilәnlәr mәnә çatmırdı.
Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi Elә bil kiminsә sehrli әli evimi get-gedә – Madyan hanı?
uzaqlaşdırırdı. – Tövlәdә.
– Birdәn keçib gedәrik? Tövlәnin ağıla açılan qapısının üst tiri
– Nә danışdığındı! Yәqin, indi lampaları alçaq idi. İçәri girәndә başımı әydim. Heç
yandırıblar.
nә görünmürdü.
Yenә susduq. Lap az qalmışdı.
– Ay sәni, madyan!
– Yoxsa odu?
Madyan axura qısılmışdı. Bıçağı
– Hә.
ehtiyatla açdım: belә anlarda bircә sәhv
– Bәs niyә demirdin?
addım fәlakәtlә nәticәlәnә bilәrdi.
– Nә üçün demәliyәm? Mәgәr sәn – Ay sәni, madyan!
bilmirsәn? Yenә xoruz banladı.
Evin sakitliyi mәni tәәccüblәndirdi. – Ay sәni, madyan!
Qadınlar, adәti üzrә, hәlә burda Madyan küncә sıxıldı. Ona arxa
olmalıydılar, onların boşboğazlığı sizә yaxşı tәrәfdәn yaxınlaşdım. Heyvan qulaqlarını
mәlumdu. şәklәmişdi.
– Deyәsәn, yatırlar. – Ay sәni, madyan!
– Ola bilmәz! İşıqları yanır! Hәr şey bir anda bitdi. Üstünә yeriyib
Evә yanaşdıq: doğrudan da, işıq bıçaqla zәrbәlәr endirmәyә başladım; ona
yanırdı. Senyora Enqrasiya kandarda iyirmiyә yaxın bıçaq vurdum.
