Page 114 - "Xəzər"
P. 114
tulladı. Qırmızı turp dilimlәrini yağ Cәnab fon Blayxorden eşitmәk istәdik-
kürәciklәrindәn çәkib çıxardı, rәssamların lәrinin hamısını eşitdi. O qәdәr hәyәcanlıydı
qırmızı papaqlarını qamarlayıb çölә atdı. ki, gözünә yuxu getmirdi. Sonra meyxanaya
Qırmızıya çalan nә vardısa, hamısından keçib, әsgәrlәrә dağılışmağı әmr etdi.
qurtulmaq istәyirdi. Sonra yatağa uzandı. Bundan sonra başını su dolu lәyәnә
Ancaq yorğun gözlәrini yuma bilmirdi. Bir soxdu. Şopenhauerin kitabını götürüb, yatağa
müddәt belәcә uzandıqdan sonra uzandı vә oxumağa başladı: “Doğuluş vә
meyxananın zalından gәlәn sәslәri eşitmәyә ölüm – bunların hәr ikisi hәyata mәxsusdur,
başladı. onlar bir-biri ilә tarazlıq tәşkil edir, biri digәrini
– İkisi ürәkli oğlan idi, amma hündürboylu şәrtlәndirir; ikisi birlikdә insan hәyatının iki
zәif çıxdı. qütbünü tәcәssüm etdirir. Mifologiyaların
– Divarın önündә büzüşüb yıxıldı deyә, әn ağıllısı olan hind mifologiyasında ölümü,
ona zәif demәk olmaz. Axı demişdi ki, onu faniliyi tәcәssüm etdirәn Tanrı – Şivanın
divara bәnd elәsinlәr – ona qalsa, yıxılmazdı. atributu hәm kәllә sümüklәrindәn düzәldilmiş
– Amma o ikisi, lәnәt şeytana, görürdün boyunbağı, hәm dә, yaranış simvolu olan
necә dayanmışdılar? Qollarını sinәlәrindә fallosdur… Ölüm – ehtirasların girdabından
çarpazlayıb durmuşdular, elә bil şәkil çәk- qurtuluş, varlığımızın әsas sәhvinin
114 dirirdilәr. düzәldilmәsi, sәrgәrdanlığımızın sonu
– Keşiş bilyardxanaya gedib, bәd xәbәri demәkdir”.
2015 çatdıranda hamısı sarsılıb, döşәmәyә otu- O, qәflәtәn öz yatağında qәribә bir
rublar, hәr halda serjant belә deyir, amma hәrәkәtlilik, sәs-küy eşitdi vә kitabı әlindәn
heç biri haray-hәşir salmayıb, әfv dilәmәyib. saldı. Burada kim ola bilәr axı? Aşağı hissәsi
– Hә, cәsur uşaqlar idi! Sәnin sağlığına! qıc olmuş, sinәsi isә çәllәk kimi şişmiş bir
Cәnab fon Blayxroden başını balışın bәdәn gördü. Mәlәfәnin üstünә sәrәlәnmiş
altına soxdu, qulaqlarını mәlәfәylә tıxadı. bәdәndәn dәhşәtli boğuq sәslәr çıxırdı. Bu,
Amma sonra yerindәn qalxmalı oldu. onun öz bәdәniydi! Doğrudanmı o dәrәcәdә
Anlaşılmaz bir qüvvә onu içki içәnlәrin ikilәşmiş, haçalanmışdı ki, özünü kәnardan
yanına çәkirdi. O, başqa tәfәrrüatları da görә bilir, öz sәsini kәnar adamın sәsi kimi
eşitmәk istәyirdi, ancaq әsgәrlәr, nәdәnsә eşidirdi? Qapı açıldı, fağır, itaәtkar xadimә
sakit sәslә danışmağa başlamışdı. O, qapının otağa girdi. Yәqin ki, qapını tıqqıldatmağı
yanına gәlib çömbәlәrәk qulağını açar da unutmamışdı.
deşiyinә dayadı. – Nә buyurursunuz, cәnab leytenant? –
– Sәn bizim uşaqlara fikir verdinmi? Qadın soruşdu. Gözlәri alışıb-yanırdı,
Korifeylәr. Vicdan әzabı Rәnglәri bozarmışdı, bu qәlyandakı kül kimi. dodaqlarına qәribә bir gülüş qonmuşdu.
Çoxusu havaya atәş açdı. Bax ha, heç – Mәn? – Xәstә leytenant tәәccüblәndi.
kimә demә. Amma, bunun xeyri olmadı, – Heç nә. Özümü yaxşı hiss etmirәm, xahiş
üçü dә yerindәcә keçindi. Bu, qırmayla edirәm, hәkim çağırasınız.
sәrçә ovlamaq kimi bir şey idi. – Buralarda hәkim olmur, adәtәn, bizә
– Bәs sәn dua oxuyan qırmızı paltarlı keşiş kömәk elәyir, – qadın cavab verdi; o
oğlanları gördünmü? Noxud tarlasında alova artıq gülümsәmirdi.
bәnzәyirdilәr. Yaylım atәşi açılanda, dediyin – Elә isә adam göndәrin, keşişi çağırsın,
sәrçәlәr kimi tarlaya sәpәlәndilәr. İlahi! – leytenant dedi, – düzdür, keşişlәrlә aram
Müharibәdir dә, neylәyәsәn? Sәnin yoxdur… Amma xәstәsәnsә, istәr-istәmәz,
sağlığına! aranı düzәltmәli olursan.
kürәciklәrindәn çәkib çıxardı, rәssamların lәrinin hamısını eşitdi. O qәdәr hәyәcanlıydı
qırmızı papaqlarını qamarlayıb çölә atdı. ki, gözünә yuxu getmirdi. Sonra meyxanaya
Qırmızıya çalan nә vardısa, hamısından keçib, әsgәrlәrә dağılışmağı әmr etdi.
qurtulmaq istәyirdi. Sonra yatağa uzandı. Bundan sonra başını su dolu lәyәnә
Ancaq yorğun gözlәrini yuma bilmirdi. Bir soxdu. Şopenhauerin kitabını götürüb, yatağa
müddәt belәcә uzandıqdan sonra uzandı vә oxumağa başladı: “Doğuluş vә
meyxananın zalından gәlәn sәslәri eşitmәyә ölüm – bunların hәr ikisi hәyata mәxsusdur,
başladı. onlar bir-biri ilә tarazlıq tәşkil edir, biri digәrini
– İkisi ürәkli oğlan idi, amma hündürboylu şәrtlәndirir; ikisi birlikdә insan hәyatının iki
zәif çıxdı. qütbünü tәcәssüm etdirir. Mifologiyaların
– Divarın önündә büzüşüb yıxıldı deyә, әn ağıllısı olan hind mifologiyasında ölümü,
ona zәif demәk olmaz. Axı demişdi ki, onu faniliyi tәcәssüm etdirәn Tanrı – Şivanın
divara bәnd elәsinlәr – ona qalsa, yıxılmazdı. atributu hәm kәllә sümüklәrindәn düzәldilmiş
– Amma o ikisi, lәnәt şeytana, görürdün boyunbağı, hәm dә, yaranış simvolu olan
necә dayanmışdılar? Qollarını sinәlәrindә fallosdur… Ölüm – ehtirasların girdabından
çarpazlayıb durmuşdular, elә bil şәkil çәk- qurtuluş, varlığımızın әsas sәhvinin
114 dirirdilәr. düzәldilmәsi, sәrgәrdanlığımızın sonu
– Keşiş bilyardxanaya gedib, bәd xәbәri demәkdir”.
2015 çatdıranda hamısı sarsılıb, döşәmәyә otu- O, qәflәtәn öz yatağında qәribә bir
rublar, hәr halda serjant belә deyir, amma hәrәkәtlilik, sәs-küy eşitdi vә kitabı әlindәn
heç biri haray-hәşir salmayıb, әfv dilәmәyib. saldı. Burada kim ola bilәr axı? Aşağı hissәsi
– Hә, cәsur uşaqlar idi! Sәnin sağlığına! qıc olmuş, sinәsi isә çәllәk kimi şişmiş bir
Cәnab fon Blayxroden başını balışın bәdәn gördü. Mәlәfәnin üstünә sәrәlәnmiş
altına soxdu, qulaqlarını mәlәfәylә tıxadı. bәdәndәn dәhşәtli boğuq sәslәr çıxırdı. Bu,
Amma sonra yerindәn qalxmalı oldu. onun öz bәdәniydi! Doğrudanmı o dәrәcәdә
Anlaşılmaz bir qüvvә onu içki içәnlәrin ikilәşmiş, haçalanmışdı ki, özünü kәnardan
yanına çәkirdi. O, başqa tәfәrrüatları da görә bilir, öz sәsini kәnar adamın sәsi kimi
eşitmәk istәyirdi, ancaq әsgәrlәr, nәdәnsә eşidirdi? Qapı açıldı, fağır, itaәtkar xadimә
sakit sәslә danışmağa başlamışdı. O, qapının otağa girdi. Yәqin ki, qapını tıqqıldatmağı
yanına gәlib çömbәlәrәk qulağını açar da unutmamışdı.
deşiyinә dayadı. – Nә buyurursunuz, cәnab leytenant? –
– Sәn bizim uşaqlara fikir verdinmi? Qadın soruşdu. Gözlәri alışıb-yanırdı,
Korifeylәr. Vicdan әzabı Rәnglәri bozarmışdı, bu qәlyandakı kül kimi. dodaqlarına qәribә bir gülüş qonmuşdu.
Çoxusu havaya atәş açdı. Bax ha, heç – Mәn? – Xәstә leytenant tәәccüblәndi.
kimә demә. Amma, bunun xeyri olmadı, – Heç nә. Özümü yaxşı hiss etmirәm, xahiş
üçü dә yerindәcә keçindi. Bu, qırmayla edirәm, hәkim çağırasınız.
sәrçә ovlamaq kimi bir şey idi. – Buralarda hәkim olmur, adәtәn, bizә
– Bәs sәn dua oxuyan qırmızı paltarlı keşiş kömәk elәyir, – qadın cavab verdi; o
oğlanları gördünmü? Noxud tarlasında alova artıq gülümsәmirdi.
bәnzәyirdilәr. Yaylım atәşi açılanda, dediyin – Elә isә adam göndәrin, keşişi çağırsın,
sәrçәlәr kimi tarlaya sәpәlәndilәr. İlahi! – leytenant dedi, – düzdür, keşişlәrlә aram
Müharibәdir dә, neylәyәsәn? Sәnin yoxdur… Amma xәstәsәnsә, istәr-istәmәz,
sağlığına! aranı düzәltmәli olursan.
