Page 186 - "Xəzər"
P. 186
əlimi əlinə aldı, beş barmağı da yerində olan- – Mənə də?
2016 la. – Bağışla, – o, pərt oldu. Əlini yenə
dizinin üstünə qoydu. – Sən elə deyilsən.
Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə – Tokioya nə vaxt qayıdırsan? O, təbəssümlə başını tərpətdi, xəfifcə
– Gələn həftə. İmtahan... titrəyən əlləri ilə odu siqaretinə yaxınlaşdırdı.
Sükut. Saçlarına dolan tüstünü külək alıb apardı.
– Qışda yenə gələcəyəm. Milad bayramına. – Tək oturanda mənimlə danışan başqa-
Ad günüm 24 dekabrdadı. başqa adamları eşidirəm. Bəzilərini tanıyıram,
O, fikirli-fikirli başını tərpətdi. Sonra soruşdu: bəzilərini yox... Atam, anam, məktəb
– Sən Oğlaq bürcündənsən? müəllimlərim, ayrı-ayrı adamlar.
– Hə. Bəs sən? Mən başımı tərpətdim.
– Mən də. 10 yanvar. – Hamısı da murdar-murdar sözlər danışır.
– Nəyə görəsə o qədər də uğurlu bürc İstəyirik ki, sən öləsən və sairə. Ya da lap
sayılmır. İsa peyğəmbər də Oğlaq iyrənc şeylər...
bürcündəndir. – Nə cür?
– Aha. – Demək istəmirəm.
Əlimi daha rahat tutmağa çalışdı. O, iki qullab alıb siqareti dəri səndəli ilə
– Mənə elə gəlir sənsiz darıxacağam. söndürdü, barmaqlarının ucu ilə göz qapaqlarını
– Biz ki, yenə görüşəcəyik... yüngülcə sıxdı.
O dillənmədi. – Səncə, mən xəstəyəm?
Yanından keçdiyimiz anbarlar bir-birindən – Heç bilmirəm, – çaşqınlıqla başımı
köhnə idi, kərpiclərin arasını tünd-yaşıl, yellədim. – Amma bu səni narahat edirsə,
sürüşkən mamır basmışdı. Hündür, tutqun özünü həkimə göstər.
pəncərələr ağır çərçivələrlə bağlanmışdı; paslı – Yaxşı, yaxşı. Fikir vermə.
qapıların üstündə firmaların adı yazılmış İkinci siqareti yandırdı. Sonra gülməyə
lövhələr asılmışdı. Birdən dəniz qoxusu gəldi, cəhd elədi, amma gülüşü alınmadı.
anbarların sırası bitdi. Söyüd xiyabanı da – Sən bu barədə danışdığım birinci
sona yetdi, elə bil ağacları ağrıyan diş kimi adamsan.
çəkdilər. Biz ot basmış dəmiryolunu keçdik, Mən onun əlindən tutdum. Əlləri hələ də
sahibsiz qalmış bəndin daş pillələrində oturub, xəfifcə titrəyirdi. Barmaqlarının arasında soyuq
dənizə baxmağa başladıq. tər damcıları vardı.
Yükünü boşaltdığından su xətti üzə çıxmış – Amma, əslində, yalan danışmaq da
çirkli bir yunan gəmisi oradan aralanırdı. Dəniz istəməzdim...
küləyi onun göyərtəsinin ağ rəngini qırmızı – Başa düşürəm.
pasla əvəzləmişdi, yanları sanki balıqqulaqları Yenə susduq, bəndə çırpılan dalğaların
ilə qaysaq bağlamışdı. Kəlmə kəsmədən uzun- səsi altında sakitcə oturduq. O qədər oturduq
uzadı dənizə, göyə və gəmilərə baxdıq. ki, heç qədəri yadımda da qalmadı.
Dənizdən əsən axşam küləyi otları asta-asta Onun ağladığını görəndə, əlimi göz yaşları
tərpədirdi, alatoranlıq isə yavaş-yavaş rəngi içindəki yanağında gəzdirib çiyinlərini
qaçmış gecəyə çevrilirdi. Tərsanənin üstündə qucaqladım.
sayrışan ulduzlar görünməyə başladı. Yayın ətrini çoxdan yaddan çıxartmışdım.
Bir xeyli susandan sonra sol əlini yumruq Dənizin qoxusu, uzaqdakı gəmilərin fit səsi,
kimi sıxıb, bir neçə dəfə sağ əlinin ovcuna qız dərisinin təması, limon qoxuyan saçlar,
çırpdı. Sonra nəzərləri ruh düşkünlüyü ilə axşam küləyinin həniri, ürkək ümidlər və yay
qızarmış ovcuna dikildi. yuxusu üçün darıxmışdım. Amma indi hər şey
– Hamıya nifrət edirəm, – tək qalmış bir az başqa cür idi. Fərqlər xırda olsa da –
adamlar kimi dedi.
2016 la. – Bağışla, – o, pərt oldu. Əlini yenə
dizinin üstünə qoydu. – Sən elə deyilsən.
Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə – Tokioya nə vaxt qayıdırsan? O, təbəssümlə başını tərpətdi, xəfifcə
– Gələn həftə. İmtahan... titrəyən əlləri ilə odu siqaretinə yaxınlaşdırdı.
Sükut. Saçlarına dolan tüstünü külək alıb apardı.
– Qışda yenə gələcəyəm. Milad bayramına. – Tək oturanda mənimlə danışan başqa-
Ad günüm 24 dekabrdadı. başqa adamları eşidirəm. Bəzilərini tanıyıram,
O, fikirli-fikirli başını tərpətdi. Sonra soruşdu: bəzilərini yox... Atam, anam, məktəb
– Sən Oğlaq bürcündənsən? müəllimlərim, ayrı-ayrı adamlar.
– Hə. Bəs sən? Mən başımı tərpətdim.
– Mən də. 10 yanvar. – Hamısı da murdar-murdar sözlər danışır.
– Nəyə görəsə o qədər də uğurlu bürc İstəyirik ki, sən öləsən və sairə. Ya da lap
sayılmır. İsa peyğəmbər də Oğlaq iyrənc şeylər...
bürcündəndir. – Nə cür?
– Aha. – Demək istəmirəm.
Əlimi daha rahat tutmağa çalışdı. O, iki qullab alıb siqareti dəri səndəli ilə
– Mənə elə gəlir sənsiz darıxacağam. söndürdü, barmaqlarının ucu ilə göz qapaqlarını
– Biz ki, yenə görüşəcəyik... yüngülcə sıxdı.
O dillənmədi. – Səncə, mən xəstəyəm?
Yanından keçdiyimiz anbarlar bir-birindən – Heç bilmirəm, – çaşqınlıqla başımı
köhnə idi, kərpiclərin arasını tünd-yaşıl, yellədim. – Amma bu səni narahat edirsə,
sürüşkən mamır basmışdı. Hündür, tutqun özünü həkimə göstər.
pəncərələr ağır çərçivələrlə bağlanmışdı; paslı – Yaxşı, yaxşı. Fikir vermə.
qapıların üstündə firmaların adı yazılmış İkinci siqareti yandırdı. Sonra gülməyə
lövhələr asılmışdı. Birdən dəniz qoxusu gəldi, cəhd elədi, amma gülüşü alınmadı.
anbarların sırası bitdi. Söyüd xiyabanı da – Sən bu barədə danışdığım birinci
sona yetdi, elə bil ağacları ağrıyan diş kimi adamsan.
çəkdilər. Biz ot basmış dəmiryolunu keçdik, Mən onun əlindən tutdum. Əlləri hələ də
sahibsiz qalmış bəndin daş pillələrində oturub, xəfifcə titrəyirdi. Barmaqlarının arasında soyuq
dənizə baxmağa başladıq. tər damcıları vardı.
Yükünü boşaltdığından su xətti üzə çıxmış – Amma, əslində, yalan danışmaq da
çirkli bir yunan gəmisi oradan aralanırdı. Dəniz istəməzdim...
küləyi onun göyərtəsinin ağ rəngini qırmızı – Başa düşürəm.
pasla əvəzləmişdi, yanları sanki balıqqulaqları Yenə susduq, bəndə çırpılan dalğaların
ilə qaysaq bağlamışdı. Kəlmə kəsmədən uzun- səsi altında sakitcə oturduq. O qədər oturduq
uzadı dənizə, göyə və gəmilərə baxdıq. ki, heç qədəri yadımda da qalmadı.
Dənizdən əsən axşam küləyi otları asta-asta Onun ağladığını görəndə, əlimi göz yaşları
tərpədirdi, alatoranlıq isə yavaş-yavaş rəngi içindəki yanağında gəzdirib çiyinlərini
qaçmış gecəyə çevrilirdi. Tərsanənin üstündə qucaqladım.
sayrışan ulduzlar görünməyə başladı. Yayın ətrini çoxdan yaddan çıxartmışdım.
Bir xeyli susandan sonra sol əlini yumruq Dənizin qoxusu, uzaqdakı gəmilərin fit səsi,
kimi sıxıb, bir neçə dəfə sağ əlinin ovcuna qız dərisinin təması, limon qoxuyan saçlar,
çırpdı. Sonra nəzərləri ruh düşkünlüyü ilə axşam küləyinin həniri, ürkək ümidlər və yay
qızarmış ovcuna dikildi. yuxusu üçün darıxmışdım. Amma indi hər şey
– Hamıya nifrət edirəm, – tək qalmış bir az başqa cür idi. Fərqlər xırda olsa da –
adamlar kimi dedi.
