Page 181 - "Xəzər"
P. 181
– Nədi, universiteti də atacaqsan? Mən başımı tərpətdim. 181
– Atmışam artıq. Geri qayıtmağa heç – Bax onda mən düşündüm: bu nəhəng 2016
həvəsim yoxdur. şey nə üçün düzəldilib? Əlbəttə, hər qəbirdə
Siçovulun qara eynəyin arxasında bir məna var. Hamımız nə vaxtsa öləcəyik – Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə
gizlənmiş gözləri hələ də üzən qızı izləyirdi. bu da xatirə kimidi. Amma bu çox nəhəng idi.
– Bəs nəyə görə atdın? Böyük ölçülər hərdən əşyaların mənasını
–E-e-e... Bezdim, ona görə. Əvvəl çox inanılmaz dərəcədə dəyişir. Əslində, heç qəbirə
həvəsli idim. İndi inanmağım gəlmir. Hamının də oxşamırdı. Bu, dağ idi. Xəndəkdə isə
işinə qarışırdım. Hətta polislər də məni buna qurbağalar üzürdü, sugülü bitmişdi, ətrafındakı
görə döymüşdülər. Ancaq vaxt gəlir ki, hərə hasarı hörümçək toru basmışdı. Mən sakitcə
öz yerinə qayıdır. Mənimsə qayıtmağa yerim kurqana baxır, xəndək tərəfdən əsən küləyin
yoxdur. Bilirsən, belə bir oyun var – hamı səsini dinləyirdim. Onda hiss elədiyimi sözlə
stulların ətrafında qaçışır, sonra otururlar – təsvir etmək mümkün deyil. Hətta hiss etmədim
amma birinə stul çatışmır. – məni elə bil nəyəsə bükdülər. Tamam,
– Bəs indi neyləməyə hazırlaşırsan? başdan-ayağa. Elə bir duyğu idi ki, sanki
Siçovul fikirli-fikirli dəsmalla ayaqlarını sil- cırcıramalar, qurbağalar, hörümçəklər, külək
di. – hər şey bütöv bir varlığa çevrilib Kosmosdan
– İstəyirəm kitab yazam. Nə fikirləşirsən? axırdı!
– Götür yaz, burda nə var ki. Siçovul qazı qaçmış kolasını içdi.
Siçovul başı ilə təsdiqlədi. – Bax belə. Mən indi nəsə yazmaq
– Nə cür kitab yazmaq istəyirsən? istəyəndə, həmin yay gününü, ağaclar bitmiş
– Yaxşısını. Mənim standartlarıma uyğun. kurqanı xatırlayıram. Fikirləşirəm ki, cırcırama,
Axı özümü istedadlı saymıram... Amma, hər hörümçək, qurbağa yaşıl ot və külək üçün
halda, yazıçılığın mənasını onda görürəm ki, yazmaq əla olardı.
özün nəsə öyrənəsən. Düz demirəm? Siçovul susdu, əllərini başının altına qoyub
– Düz deyirsən. göyə zilləndi.
– Özünçün yazmalısan. Ya da, deyək, – Bəs... bəs sən nəsə yazmağa cəhd
cırcıramalar üçün. eləmisən?
– Cırcıramalar üçün? – Yox. Bircə sətir də.
– Aha. – Heç bircə sətir də?
Siçovul çılpaq sinəsindən sallanan, – Siz – torpağın duzusunuz...
üstündə prezident Kennedinin portreti olan – Nə?
yarımdollarlıq dəmir pulu oynatdı. – Əgər duz gücünü itirərsə, onu nə ilə
– Neçə il əvvəl bir qızla Nara şəhərinə duzlu edərsən?1
getmişdik. Dəhşət isti gün idi, onunla üç saat Siçovul Belə Söylədi.
təpələrin arasında gəzişdik. Yolda isə rastımıza Göy üzünü axşama yaxın buludlar aldı.
ancaq kolların içindən pırıltıyla havaya qalxan Biz hovuzdan kiçik hotel barına keçib, Manto-
quşlar, bir də tapdaladığımız otların arasında vaninin oxuduğu italyan mahnılarının sədaları
durmadan oxuyan cırcıramalar çıxırdı. Başqa altında soyuq pivə içməyə başladıq. Geniş
heç nə. Bir sözlə, çox isti idi. Biz yorulduq, pəncərələrdə limanın işıqları əks olunurdu.
xırda ot bitmiş döşdə oturduq. Bir az özümüzü – O rəfiqənlə məsələ nə yerdə qaldı? –
küləyə verib, tərimizi soyutduq. Aşağıda dərin nəhayət, soruşdum.
xəndək, ondan arxada isə büsbütün ağaclıq Siçovul əlinin dalı ilə ağzının köpüyünü
olan sudan çıxmış adaya oxşar qədim kurqan sildi, gözünü tavana dikib fikrə daldı.
var idi. İmperator qəbri idi. Onu nə vaxtsa – Ümumiyyətlə desək, bu barədə sənə
görmüsən? heç nə danışmaq istəmirdim. Çox axmaq bir
vəziyyətdi...
1Mattanın İncili, 5, 13.
– Atmışam artıq. Geri qayıtmağa heç – Bax onda mən düşündüm: bu nəhəng 2016
həvəsim yoxdur. şey nə üçün düzəldilib? Əlbəttə, hər qəbirdə
Siçovulun qara eynəyin arxasında bir məna var. Hamımız nə vaxtsa öləcəyik – Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə
gizlənmiş gözləri hələ də üzən qızı izləyirdi. bu da xatirə kimidi. Amma bu çox nəhəng idi.
– Bəs nəyə görə atdın? Böyük ölçülər hərdən əşyaların mənasını
–E-e-e... Bezdim, ona görə. Əvvəl çox inanılmaz dərəcədə dəyişir. Əslində, heç qəbirə
həvəsli idim. İndi inanmağım gəlmir. Hamının də oxşamırdı. Bu, dağ idi. Xəndəkdə isə
işinə qarışırdım. Hətta polislər də məni buna qurbağalar üzürdü, sugülü bitmişdi, ətrafındakı
görə döymüşdülər. Ancaq vaxt gəlir ki, hərə hasarı hörümçək toru basmışdı. Mən sakitcə
öz yerinə qayıdır. Mənimsə qayıtmağa yerim kurqana baxır, xəndək tərəfdən əsən küləyin
yoxdur. Bilirsən, belə bir oyun var – hamı səsini dinləyirdim. Onda hiss elədiyimi sözlə
stulların ətrafında qaçışır, sonra otururlar – təsvir etmək mümkün deyil. Hətta hiss etmədim
amma birinə stul çatışmır. – məni elə bil nəyəsə bükdülər. Tamam,
– Bəs indi neyləməyə hazırlaşırsan? başdan-ayağa. Elə bir duyğu idi ki, sanki
Siçovul fikirli-fikirli dəsmalla ayaqlarını sil- cırcıramalar, qurbağalar, hörümçəklər, külək
di. – hər şey bütöv bir varlığa çevrilib Kosmosdan
– İstəyirəm kitab yazam. Nə fikirləşirsən? axırdı!
– Götür yaz, burda nə var ki. Siçovul qazı qaçmış kolasını içdi.
Siçovul başı ilə təsdiqlədi. – Bax belə. Mən indi nəsə yazmaq
– Nə cür kitab yazmaq istəyirsən? istəyəndə, həmin yay gününü, ağaclar bitmiş
– Yaxşısını. Mənim standartlarıma uyğun. kurqanı xatırlayıram. Fikirləşirəm ki, cırcırama,
Axı özümü istedadlı saymıram... Amma, hər hörümçək, qurbağa yaşıl ot və külək üçün
halda, yazıçılığın mənasını onda görürəm ki, yazmaq əla olardı.
özün nəsə öyrənəsən. Düz demirəm? Siçovul susdu, əllərini başının altına qoyub
– Düz deyirsən. göyə zilləndi.
– Özünçün yazmalısan. Ya da, deyək, – Bəs... bəs sən nəsə yazmağa cəhd
cırcıramalar üçün. eləmisən?
– Cırcıramalar üçün? – Yox. Bircə sətir də.
– Aha. – Heç bircə sətir də?
Siçovul çılpaq sinəsindən sallanan, – Siz – torpağın duzusunuz...
üstündə prezident Kennedinin portreti olan – Nə?
yarımdollarlıq dəmir pulu oynatdı. – Əgər duz gücünü itirərsə, onu nə ilə
– Neçə il əvvəl bir qızla Nara şəhərinə duzlu edərsən?1
getmişdik. Dəhşət isti gün idi, onunla üç saat Siçovul Belə Söylədi.
təpələrin arasında gəzişdik. Yolda isə rastımıza Göy üzünü axşama yaxın buludlar aldı.
ancaq kolların içindən pırıltıyla havaya qalxan Biz hovuzdan kiçik hotel barına keçib, Manto-
quşlar, bir də tapdaladığımız otların arasında vaninin oxuduğu italyan mahnılarının sədaları
durmadan oxuyan cırcıramalar çıxırdı. Başqa altında soyuq pivə içməyə başladıq. Geniş
heç nə. Bir sözlə, çox isti idi. Biz yorulduq, pəncərələrdə limanın işıqları əks olunurdu.
xırda ot bitmiş döşdə oturduq. Bir az özümüzü – O rəfiqənlə məsələ nə yerdə qaldı? –
küləyə verib, tərimizi soyutduq. Aşağıda dərin nəhayət, soruşdum.
xəndək, ondan arxada isə büsbütün ağaclıq Siçovul əlinin dalı ilə ağzının köpüyünü
olan sudan çıxmış adaya oxşar qədim kurqan sildi, gözünü tavana dikib fikrə daldı.
var idi. İmperator qəbri idi. Onu nə vaxtsa – Ümumiyyətlə desək, bu barədə sənə
görmüsən? heç nə danışmaq istəmirdim. Çox axmaq bir
vəziyyətdi...
1Mattanın İncili, 5, 13.
