Page 191 - "Xəzər"
P. 191
ib idi. Bu kolleksiyaya bəlkə də təkcə zenit qəbiristanlığa girdim. O, ölçülərinə görə 191
qurğuları və tank əleyhinə qumbaraatanlar şəhərdən heç də geri qalmırdı. Sərçələr 2016
daxil deyildi. Əvəzində isə bu kolleksiyaya başımın üstündə cikkildəyir, havada dairələr
onun qürur mənbəyi daxil idi – 38 kalibrli, cızırdılar. Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə
dəstəyi mirvari ilə bəzədilmiş, barabanında
bircə güllə olan revolver. “Nə vaxtsa mən onu Hartfildin məzarını düz bir saat axtarandan
alnıma sıxacağam”, – Hartfild tez-tez deyərmiş. sonra tapdım. Bir az aralıdan qopartdığım
tozlu qızılgülləri onun məzarının üstünə qoyub,
Amma 1938-ci ildə, anasının ölümündən əllərimi dua edirmiş kimi birləşdirdim, sonra
sonra Nyu-Yorka gedib, Empayr Steyt Bildinqə oturub siqaret yandırdım. May günəşinin ilıq
qalxaraq özünü damdan atmış, qurbağa kimi şüaları altında həm həyat, həm ölüm mənə
asfalta yapışmışdı. səadət kimi görünürdü. Üzümü tutub gözlərimi
yumdum – və bir neçə saat sərçələrin
Onun qəbir daşında vəsiyyətinə görə nəğməsini dinlədim. Bu hekayə elə oradan
Nitşedən bir sitat həkk olunub: başlayıb. Amma hara gətirib çıxardığını heç
özüm də anlamıram. “Kosmosun mürəkkəbliyi
“Biz gün işığında gecənin dərinliyini anla- ilə müqayisədə, – Hartfild yazır, – bizim
maq qüdrətindəyikmi?” dünyamız soxulcan beyninə oxşayır”.
Hartfild haqqında (sözardı əvəzinə). Mən istərdim ki, belə də olsun.
Demək olmaz ki, Derek Hartfildin kitablarına
rast gəlməsəm, yazmağa başlamayacaqdım. ***
Amma bir şeyi bilirəm: onda mən tamam Sonda Tomas Makklerin gərgin zəhmətinin
başqa bir yolun yolçusu olardım. bəhrəsi olan “Qısır ulduzlar əfsanəsi” kitabını
Yuxarı sinifdə oxuyanda, Hartfildin yumşaq (Thomas McClure; "The Legend of Sterile
üz qabıqlı bir neçə kitabını almışdım – onları Stars", 1968) xatırlatmalıyam, Hartfildin
Kobe bukinist dükanlarına əcnəbi dənizçilər əsərlərindən danışanda orada yazılanlardan
verirdilər. Bir nüsxəsinin qiyməti 50 iyen olurdu. istifadə etmişəm. Cənab Makklerə öz minnət-
Əgər bütün bunlar kitab dükanında baş darlığımı bildirirəm.
verməsəydi, çətin ki, mən bu kağız qalağını
kitab adlandırardım. Yöndəmsiz üzlüklər, May 1979-cu il
saralmış səhifələr... Onlar Sakit okeanı hansısa Haruki Murakami
yükdaşıyan və ya hərbi gəmilərdəki dənizçilərin
yastıqlarının altında keçirdilər ki, sonra mənim
stolumun üstündə peyda olsunlar.
***
Bir neçə ildən sonra özüm okeanın o
üzünə keçdim. Mənim qısa səfərimin Hartfildin
məzarını ziyarət etməkdən başqa məqsədi
yox idi. Məzarın yerini onun yaradıcılığı ilə
maraqlanan (yeganə şəxs) Tomas Makklerin
məktubundan öyrəndim. “Məzar çox kiçikdir,
dabandan da kiçik. Bax ha, ötüb keçməyəsən”,
– o mənə yazmışdı. Nyu-Yorkda tabuta
oxşayan böyük avtobusa mindim və səhər
saat yeddidə Ohayo ştatındakı kiçik şəhərciyə
çatdım. Bu dayanacaqda məndən başqa heç
kim düşmədi. Ot basmış sahəni keçib,
qurğuları və tank əleyhinə qumbaraatanlar şəhərdən heç də geri qalmırdı. Sərçələr 2016
daxil deyildi. Əvəzində isə bu kolleksiyaya başımın üstündə cikkildəyir, havada dairələr
onun qürur mənbəyi daxil idi – 38 kalibrli, cızırdılar. Haruki Murakami. Küləyin nəğməsini dinlə
dəstəyi mirvari ilə bəzədilmiş, barabanında
bircə güllə olan revolver. “Nə vaxtsa mən onu Hartfildin məzarını düz bir saat axtarandan
alnıma sıxacağam”, – Hartfild tez-tez deyərmiş. sonra tapdım. Bir az aralıdan qopartdığım
tozlu qızılgülləri onun məzarının üstünə qoyub,
Amma 1938-ci ildə, anasının ölümündən əllərimi dua edirmiş kimi birləşdirdim, sonra
sonra Nyu-Yorka gedib, Empayr Steyt Bildinqə oturub siqaret yandırdım. May günəşinin ilıq
qalxaraq özünü damdan atmış, qurbağa kimi şüaları altında həm həyat, həm ölüm mənə
asfalta yapışmışdı. səadət kimi görünürdü. Üzümü tutub gözlərimi
yumdum – və bir neçə saat sərçələrin
Onun qəbir daşında vəsiyyətinə görə nəğməsini dinlədim. Bu hekayə elə oradan
Nitşedən bir sitat həkk olunub: başlayıb. Amma hara gətirib çıxardığını heç
özüm də anlamıram. “Kosmosun mürəkkəbliyi
“Biz gün işığında gecənin dərinliyini anla- ilə müqayisədə, – Hartfild yazır, – bizim
maq qüdrətindəyikmi?” dünyamız soxulcan beyninə oxşayır”.
Hartfild haqqında (sözardı əvəzinə). Mən istərdim ki, belə də olsun.
Demək olmaz ki, Derek Hartfildin kitablarına
rast gəlməsəm, yazmağa başlamayacaqdım. ***
Amma bir şeyi bilirəm: onda mən tamam Sonda Tomas Makklerin gərgin zəhmətinin
başqa bir yolun yolçusu olardım. bəhrəsi olan “Qısır ulduzlar əfsanəsi” kitabını
Yuxarı sinifdə oxuyanda, Hartfildin yumşaq (Thomas McClure; "The Legend of Sterile
üz qabıqlı bir neçə kitabını almışdım – onları Stars", 1968) xatırlatmalıyam, Hartfildin
Kobe bukinist dükanlarına əcnəbi dənizçilər əsərlərindən danışanda orada yazılanlardan
verirdilər. Bir nüsxəsinin qiyməti 50 iyen olurdu. istifadə etmişəm. Cənab Makklerə öz minnət-
Əgər bütün bunlar kitab dükanında baş darlığımı bildirirəm.
verməsəydi, çətin ki, mən bu kağız qalağını
kitab adlandırardım. Yöndəmsiz üzlüklər, May 1979-cu il
saralmış səhifələr... Onlar Sakit okeanı hansısa Haruki Murakami
yükdaşıyan və ya hərbi gəmilərdəki dənizçilərin
yastıqlarının altında keçirdilər ki, sonra mənim
stolumun üstündə peyda olsunlar.
***
Bir neçə ildən sonra özüm okeanın o
üzünə keçdim. Mənim qısa səfərimin Hartfildin
məzarını ziyarət etməkdən başqa məqsədi
yox idi. Məzarın yerini onun yaradıcılığı ilə
maraqlanan (yeganə şəxs) Tomas Makklerin
məktubundan öyrəndim. “Məzar çox kiçikdir,
dabandan da kiçik. Bax ha, ötüb keçməyəsən”,
– o mənə yazmışdı. Nyu-Yorkda tabuta
oxşayan böyük avtobusa mindim və səhər
saat yeddidə Ohayo ştatındakı kiçik şəhərciyə
çatdım. Bu dayanacaqda məndən başqa heç
kim düşmədi. Ot basmış sahəni keçib,
