Page 133 - "Xəzər"
P. 133
rpayıda oturub, təəccüblə mənə baxır. Mən çağırır, bizi “bədbəxt uşaqlar” adlandırırdılar. 133
də təəccüblənmişdim – Peqqi Blyunun Amma biz çox xoşbəxt idik. Nəhayət, Roza 2016
dodaqları bir-birinə sıxılmışdı, amma çığırtı Nənə bu konserti dayandırdı:
səsləri kəsilmirdi. Erik-Emmanuel Şmitt. Oskar və Çəhrayı xanım
– Əl çəkin uşaqlardan! Siz kimə qulluq
Nəhayət, o biri palataya keçib, gördüm ki, edirsiniz – xəstələrə, yoxsa rejimə? Tüpürüm
çığıran Bekondur. Bədənindəki yanıq yerləri sizin rejiminizə. Kəsin səsinizi! Gedin başqa
göynəyən Bekon yatağında qıvrılırdı. Yenidən yerdə çığır-bağır salın. Bura sizə bazar deyil.
vicdanım sızlamağa başladı. Evdə yanğın
törətdiyim günləri xatırladım: hər şey alova Həmişəki kimi hamı səsini kəsdi, etiraz
bürünmüşdü. İtlə pişiyin dərisi qarsımışdı, eləyən olmadı. Roza Nənə işə qarışanda
qızıl balıqlar belə, yanıb kül olmuşdu. Onların həmişə belə olur. O, məni palataya ötürdü.
halına acıdım və öz-özümə fikirləşdim: bəzən Yatağıma uzanıb yatdım. Ayılandan sonra
bundan da betər hadisələr olur. Bax, Bekona baş verənləri müzakirə eləməyə başladıq.
dəri köçürüblər, yaralarına məlhəm sürtüblər,
amma yenə də ağrıdan qışqırır. – Oskar, de görüm, Peqqiylə niyyətiniz
ciddidir?
Bir azdan Bekon yataqda yumaq kimi
qıvrılıb sakitləşdi. Mən Peqqi Blyunun yanına – Əlbəttə, Roza Nənə. Çox xoşbəxtəm,
qayıtdım. bu gecə biz evləndik.
– İnildəyən sən deyilmişsən, Peqqi… Elə – Evləndiniz?
bilirdim, gecələr qorxudan qışqıran sənsən. – Hə. Toydan sonra kişiylə qadın nə
eləməlidirsə, onu elədik.
– Bəs mən də elə bilirəm sənsən. – Belə de…
Daha bu söhbətə qayıtmadıq, məlum oldu – Bəs necə bilmişdiniz? Saat neçədir?
ki, ikimiz də səhv etmişik. Mənim artıq iyirmi yaşım var, həyatımı öz
Peqqi Blyunun dərisi göyərməyə başladı, bildiyim kimi qurmağa çalışıram.
o, həyəcanlananda həmişə belə olur. – Hə, əlbəttə.
– İndi neyləyəcəksən, Oskar? – Bilirsiniz, yeniyetmə vaxtlarımda iyrənc
– Bəs sən, Peqqi? hesab etdiyim şeylər – öpüşmək-filan artıq
İşə bax, biz eyni cür düşünür, bir-birimizə xoşuma gəlir. Gülməlidir, deyilmi?
eyni suallar veririk. – Oskar, səninlə fəxr edirəm. Xeyli
– Burada, mənimlə yatmaq istəyirsən? böyümüsən.
Qızlar qəribə məxluqdur. Bu sözləri dilə – Yalnız bir şeyi eləmədik – dillərimizi bir-
gətirmək üçün mən saatlarla, həftələrlə, aylarla birinə toxundurub öpüşmədik. Peqqi Blyu dedi
düşünüb-daşınmalı olardım. Amma belə şeylər ki, belə eləyəndə uşaq olur. Siz nə fikirləşirsiniz?
onun vecinə də deyil. – Məncə, düz deyir.
– Yaxşı. – Doğrudan? Bəs dodaqdan öpəndə necə,
Onun çarpayısına uzandım. Yerimiz dar uşaq olur? Elədirsə, çinli qızla mənim uşağımız
idi, ancaq gözəl gecə keçirdik. Peqqi Blyudan olacaq.
ceviz qoxusu gəlirdi, dərisi elə zərif idi ki! – Narahat olma, Oskar, bu, mümkün deyil.
Yanaşı uzanıb, arzularımızdan, öz həyatımız- Deyəsən, Roza Nənə əminliklə danışırdı.
dan danışa-danışa yuxuya getdik. Onun sözlərindən sonra bir az sakitləşdim,
Səhər-səhər tibb bacısı madam Homet çünki – Tanrı, bunu sənə deyirəm, təkcə sənə
bizi bir yerdə gördü, bax, əsl opera onda baş- – Peqqiylə dilimiz bir dəfə, yaxşı, iki dəfə, ola
ladı. O, səsini başına atıb qışqırmağa başladı, bilsin, üç-dörd dəfə bir-birinə dəymişdi.
növbətçi tibb bacısı da ona qoşuldu. Onlar Bir az yatdım. Sonra Roza Nənəylə birlikdə
səs-səsə vermişdilər, qapı tez-tez açılıb- nahar elədik, artıq özümü gümrah hiss edirdim.
örtülürdü – tibb bacıları hamını şahid olmağa – Bu səhər elə yorulmuşdum ki…
– Bu normaldır, iyirmi-iyirmi beş yaşında
oğlanlar kefə baxır, gecələr gəzib-dolaşır, du-
də təəccüblənmişdim – Peqqi Blyunun Amma biz çox xoşbəxt idik. Nəhayət, Roza 2016
dodaqları bir-birinə sıxılmışdı, amma çığırtı Nənə bu konserti dayandırdı:
səsləri kəsilmirdi. Erik-Emmanuel Şmitt. Oskar və Çəhrayı xanım
– Əl çəkin uşaqlardan! Siz kimə qulluq
Nəhayət, o biri palataya keçib, gördüm ki, edirsiniz – xəstələrə, yoxsa rejimə? Tüpürüm
çığıran Bekondur. Bədənindəki yanıq yerləri sizin rejiminizə. Kəsin səsinizi! Gedin başqa
göynəyən Bekon yatağında qıvrılırdı. Yenidən yerdə çığır-bağır salın. Bura sizə bazar deyil.
vicdanım sızlamağa başladı. Evdə yanğın
törətdiyim günləri xatırladım: hər şey alova Həmişəki kimi hamı səsini kəsdi, etiraz
bürünmüşdü. İtlə pişiyin dərisi qarsımışdı, eləyən olmadı. Roza Nənə işə qarışanda
qızıl balıqlar belə, yanıb kül olmuşdu. Onların həmişə belə olur. O, məni palataya ötürdü.
halına acıdım və öz-özümə fikirləşdim: bəzən Yatağıma uzanıb yatdım. Ayılandan sonra
bundan da betər hadisələr olur. Bax, Bekona baş verənləri müzakirə eləməyə başladıq.
dəri köçürüblər, yaralarına məlhəm sürtüblər,
amma yenə də ağrıdan qışqırır. – Oskar, de görüm, Peqqiylə niyyətiniz
ciddidir?
Bir azdan Bekon yataqda yumaq kimi
qıvrılıb sakitləşdi. Mən Peqqi Blyunun yanına – Əlbəttə, Roza Nənə. Çox xoşbəxtəm,
qayıtdım. bu gecə biz evləndik.
– İnildəyən sən deyilmişsən, Peqqi… Elə – Evləndiniz?
bilirdim, gecələr qorxudan qışqıran sənsən. – Hə. Toydan sonra kişiylə qadın nə
eləməlidirsə, onu elədik.
– Bəs mən də elə bilirəm sənsən. – Belə de…
Daha bu söhbətə qayıtmadıq, məlum oldu – Bəs necə bilmişdiniz? Saat neçədir?
ki, ikimiz də səhv etmişik. Mənim artıq iyirmi yaşım var, həyatımı öz
Peqqi Blyunun dərisi göyərməyə başladı, bildiyim kimi qurmağa çalışıram.
o, həyəcanlananda həmişə belə olur. – Hə, əlbəttə.
– İndi neyləyəcəksən, Oskar? – Bilirsiniz, yeniyetmə vaxtlarımda iyrənc
– Bəs sən, Peqqi? hesab etdiyim şeylər – öpüşmək-filan artıq
İşə bax, biz eyni cür düşünür, bir-birimizə xoşuma gəlir. Gülməlidir, deyilmi?
eyni suallar veririk. – Oskar, səninlə fəxr edirəm. Xeyli
– Burada, mənimlə yatmaq istəyirsən? böyümüsən.
Qızlar qəribə məxluqdur. Bu sözləri dilə – Yalnız bir şeyi eləmədik – dillərimizi bir-
gətirmək üçün mən saatlarla, həftələrlə, aylarla birinə toxundurub öpüşmədik. Peqqi Blyu dedi
düşünüb-daşınmalı olardım. Amma belə şeylər ki, belə eləyəndə uşaq olur. Siz nə fikirləşirsiniz?
onun vecinə də deyil. – Məncə, düz deyir.
– Yaxşı. – Doğrudan? Bəs dodaqdan öpəndə necə,
Onun çarpayısına uzandım. Yerimiz dar uşaq olur? Elədirsə, çinli qızla mənim uşağımız
idi, ancaq gözəl gecə keçirdik. Peqqi Blyudan olacaq.
ceviz qoxusu gəlirdi, dərisi elə zərif idi ki! – Narahat olma, Oskar, bu, mümkün deyil.
Yanaşı uzanıb, arzularımızdan, öz həyatımız- Deyəsən, Roza Nənə əminliklə danışırdı.
dan danışa-danışa yuxuya getdik. Onun sözlərindən sonra bir az sakitləşdim,
Səhər-səhər tibb bacısı madam Homet çünki – Tanrı, bunu sənə deyirəm, təkcə sənə
bizi bir yerdə gördü, bax, əsl opera onda baş- – Peqqiylə dilimiz bir dəfə, yaxşı, iki dəfə, ola
ladı. O, səsini başına atıb qışqırmağa başladı, bilsin, üç-dörd dəfə bir-birinə dəymişdi.
növbətçi tibb bacısı da ona qoşuldu. Onlar Bir az yatdım. Sonra Roza Nənəylə birlikdə
səs-səsə vermişdilər, qapı tez-tez açılıb- nahar elədik, artıq özümü gümrah hiss edirdim.
örtülürdü – tibb bacıları hamını şahid olmağa – Bu səhər elə yorulmuşdum ki…
– Bu normaldır, iyirmi-iyirmi beş yaşında
oğlanlar kefə baxır, gecələr gəzib-dolaşır, du-
