Page 114 - "Xəzər"
P. 114
Mariya xala, görünür, kədərləndi. Manuel dayı özünü saxlaya bilməyib
2016 – Of, kişi, belə danışma! Onlar mənə qışqırdı:
inanırlar. Uşaqlar elə sapsağlam doğulurlar
Jentil Markeş. Portuqaliya əfsanələri ki! – Sizə demədimmi, o, evdən çıxmayacaq!
– Hə, əlbəttə... ancaq sən xəstələnsən, Yad adam sanki Manuelin qışqırığını
kim dadına çatacaq? eşitmirdi.
Mariya xala cavab vermək istəyirdi ki, – Sizi aparacağım yerdə, ana və uşağı
uzaqdan eşidilən at ayaqlarının səsi onların xilas etmək lazımdı.
daxmasının yanında kəsildi. Qapını bərk-bərk Mariya ərinə baxdı.
döydülər. Mariya qapını açmağa tələsdi. Ancaq – Manuel! Mənim boyun qaçırmağa haqqım
əri üstünə qışqırdı: yoxdu.
– Hara? Dur, durduğun yerdə! Manuel dayı yad adama tərəf döndü.
Mariya ərinə baxdı; baxışlarında ərinin – Ancaq... siz kimsiniz?
hirsi qarşısında pərtlik və öz ləyaqət hissi bir- Yad adam sakitcə cavab verdi:
birinə qarışmışdı. – Əvvəllər burda yaşayan, indi isə bu
– Bu, yəqin, Felisminanın əridi. O, bu torpaqların əsiri olan adam.
günlərdə doğmalıdı. Manuel dayı donquldadı:
Manuel dayı lap bərkdən qışqırdı: – Bu, cavab deyil! Siz hardansınız?
– Qoy başqa qapını döysünlər! Bayırda – Yaxınlıqda yaşayıram. Sizin Teju çayının
yağış yağır, külək əsir, soyuqdu! sahilində.
Manuel dayının sözlərini təsdiqləyirmiş Manuel dayı yenə ona baxdı. İnamsız
kimi, külək pəncərələri və qapını silkələyib halda dedi:
lap bərk vıyıldadı. Lakin qapı daha möhkəm – Siz bizim kimi daxmalarda yaşayan-
döyüldü. Mariya dözmədi. lardan yaxşı geyinibsiniz!
– Sakit ol, kişi! Açmağa gedirəm. – Mən daxmada yaşamıram.
Qapı açılan kimi, içəri yad adam girdi. Manuel dayı ona zilləndi.
Otağa onunla birlikdə külək və soyuq doldu. – Necə yəni? Tejunun sahilində ev yoxdu!
Gələn adamın əynində yağışdan islanmış Yad adam susduğundan, Mariya söhbətə
qırmızı plaş var idi. O, şlyapasını çıxartdı. qarışdı:
Mariya salam verdi: – Manuel, çox sual vermə! Bəlkə senyorun
– Tanrı yardımçınız olsun! Siz kimsiniz? elə bir səbəbi var ki, yaşadığı yeri demək
Yad adam cavab əvəzinə soyuq tərzdə istəmir.
dedi: Yad adam gülümsədi.
– Yardımınıza ehtiyacı olan var, senyora – Məhz elədir, mənim senyoram.
Mariya. Manuel dayı yenə hirsləndi.
– Kim? Felismina? – Qulaq as, arvad! Sən yad adamla
– Yox. Siz onu tanımırsınız. gecənin bu vaxtı tanımadığımız yerə getmək
Manuel yad adama baxdı. O, cavan idi, istəyirsən? Yox, mənim arvadım tanımadığı
qəşəng, qarabuğdayı sifəti, qara, iri, parıltılı yerə getməyəcək!
gözləri varıydı. Ona bu yerlərdə heç vaxt rast Yad adam ilk dəfə səbirsizlik göstərdi.
gəlməmişdi. Manuel dayı qətiyyətlə dedi: – Mənim senyoram, vaxt itirmək olmaz.
– Mənim arvadım bu gün evdən çıx- İki insan həyatı bizdən asılıdı.
mayacaq. Mariya həyəcanlandı.
Ev sahibinin sözünü eşitmirmiş kimi, yad – Elədi, senyor, elədi!
adam Mariyaya baxdı. Və ərinə sarı dönüb dedi:
– Mənimlə gedərsinizmi? – Manuel, sakit ol... Sənin sözündən
çıxmalı olacağam!
2016 – Of, kişi, belə danışma! Onlar mənə qışqırdı:
inanırlar. Uşaqlar elə sapsağlam doğulurlar
Jentil Markeş. Portuqaliya əfsanələri ki! – Sizə demədimmi, o, evdən çıxmayacaq!
– Hə, əlbəttə... ancaq sən xəstələnsən, Yad adam sanki Manuelin qışqırığını
kim dadına çatacaq? eşitmirdi.
Mariya xala cavab vermək istəyirdi ki, – Sizi aparacağım yerdə, ana və uşağı
uzaqdan eşidilən at ayaqlarının səsi onların xilas etmək lazımdı.
daxmasının yanında kəsildi. Qapını bərk-bərk Mariya ərinə baxdı.
döydülər. Mariya qapını açmağa tələsdi. Ancaq – Manuel! Mənim boyun qaçırmağa haqqım
əri üstünə qışqırdı: yoxdu.
– Hara? Dur, durduğun yerdə! Manuel dayı yad adama tərəf döndü.
Mariya ərinə baxdı; baxışlarında ərinin – Ancaq... siz kimsiniz?
hirsi qarşısında pərtlik və öz ləyaqət hissi bir- Yad adam sakitcə cavab verdi:
birinə qarışmışdı. – Əvvəllər burda yaşayan, indi isə bu
– Bu, yəqin, Felisminanın əridi. O, bu torpaqların əsiri olan adam.
günlərdə doğmalıdı. Manuel dayı donquldadı:
Manuel dayı lap bərkdən qışqırdı: – Bu, cavab deyil! Siz hardansınız?
– Qoy başqa qapını döysünlər! Bayırda – Yaxınlıqda yaşayıram. Sizin Teju çayının
yağış yağır, külək əsir, soyuqdu! sahilində.
Manuel dayının sözlərini təsdiqləyirmiş Manuel dayı yenə ona baxdı. İnamsız
kimi, külək pəncərələri və qapını silkələyib halda dedi:
lap bərk vıyıldadı. Lakin qapı daha möhkəm – Siz bizim kimi daxmalarda yaşayan-
döyüldü. Mariya dözmədi. lardan yaxşı geyinibsiniz!
– Sakit ol, kişi! Açmağa gedirəm. – Mən daxmada yaşamıram.
Qapı açılan kimi, içəri yad adam girdi. Manuel dayı ona zilləndi.
Otağa onunla birlikdə külək və soyuq doldu. – Necə yəni? Tejunun sahilində ev yoxdu!
Gələn adamın əynində yağışdan islanmış Yad adam susduğundan, Mariya söhbətə
qırmızı plaş var idi. O, şlyapasını çıxartdı. qarışdı:
Mariya salam verdi: – Manuel, çox sual vermə! Bəlkə senyorun
– Tanrı yardımçınız olsun! Siz kimsiniz? elə bir səbəbi var ki, yaşadığı yeri demək
Yad adam cavab əvəzinə soyuq tərzdə istəmir.
dedi: Yad adam gülümsədi.
– Yardımınıza ehtiyacı olan var, senyora – Məhz elədir, mənim senyoram.
Mariya. Manuel dayı yenə hirsləndi.
– Kim? Felismina? – Qulaq as, arvad! Sən yad adamla
– Yox. Siz onu tanımırsınız. gecənin bu vaxtı tanımadığımız yerə getmək
Manuel yad adama baxdı. O, cavan idi, istəyirsən? Yox, mənim arvadım tanımadığı
qəşəng, qarabuğdayı sifəti, qara, iri, parıltılı yerə getməyəcək!
gözləri varıydı. Ona bu yerlərdə heç vaxt rast Yad adam ilk dəfə səbirsizlik göstərdi.
gəlməmişdi. Manuel dayı qətiyyətlə dedi: – Mənim senyoram, vaxt itirmək olmaz.
– Mənim arvadım bu gün evdən çıx- İki insan həyatı bizdən asılıdı.
mayacaq. Mariya həyəcanlandı.
Ev sahibinin sözünü eşitmirmiş kimi, yad – Elədi, senyor, elədi!
adam Mariyaya baxdı. Və ərinə sarı dönüb dedi:
– Mənimlə gedərsinizmi? – Manuel, sakit ol... Sənin sözündən
çıxmalı olacağam!
