Page 27 - "Xəzər"
P. 27
Ata, harada olduğunu unutmusan? Onlar indicə qayıdacaqlar!
Atası cavab vermək əvəzinə təpik atır, diziylə Vudinin qarnına zərbələr
endirir, kəllə vurmağa çalışırdı. Kəllə vurduqca dişləri şaqqıldayırdı. “Dişləməsə
yaxşıdır”, – Vudi fikirləşdi. Vudi necə olmasa da, dini
seminariyada oxuyurdu, odur ki: “İblis! İblisin özüdür”, – öz-özünə dedi. O, atasını
daha bərk qucaqladı. Atası yavaş-yavaş sakitləşdi. Daha çırpınmırdı, ancaq dişlərini
qıcıtmışdı, gözləri oyur-oyur oynayırdı. Lap durnabalığına oxşayırdı. Vudi atasını
buraxdı, qolundan tutub, ayağa qalxmasına kömək elədi. Birdən-birə anlaşılmaz,
nəhs hisslər Vudinin bütün varlığını sardı. Vudi yaxşı bilirdi ki, atası heç vaxt belə
hisslər keçirməyib. Heç vaxt. Atası heç vaxt özünü onun kimi rəzil-rüsvay hiss
etməyib. Bax, onun üstünlüyü də elə bundaydı – belə hisslər ona yaddır. Asiyalı atlı,
çinli quldur kimiydi atası. Əsl hissiyyatlı adam Vudinin anasıydı, Liverpulda ingilis
maneralarına yiyələnmiş anası. Başdan-ayağa qara geyinən, düyaya vaiz kimi gəlmiş
müqəddəs ata Kovner də kövrək hissləri ilə seçilirdi. Tutalım, siz də hissiyyatlı
adamsınız – bu, sizə nə verir ki? Yalnız narahatlıq, baş ağrısı. Əşşi, cəhənnəm olsun
zərif hisslər…
Hündür qapı taybatay açıldı və missis Skuqlund göründü:
– Qulağıma səs gəldi, yoxsa burada nəsə düşüb-qırıldı?
– Sobaya kömür atmaq istəyirdim, xakəndaz əlimdən düşdü, yöndəmsiz
davrandım, bağışlayın, – Vudi dedi.
Atası susurdu, deyəsən, əməlli-başlı incimişdi. Qan çanağına dönmüş gözləri
az qala hədəqəsindən çıxacaqdı, seyrək saçları alnına yapışmışdı, qarnını içinə
çəkmişdi – ağzını açıb, kəlmə kəsməsə də, görkəmindən bəlli olurdu ki, çox
qəzəblidir və indi, sadəcə, nəfəsini dərir.
– Dua elədim, – missis Skuqlund dedi.
– Ümid edirəm ki, hər şey yaxşıdır.
– Bilirsiniz, mən Tanrının rızası olmadan heç nə eləmirəm. Mənə icazə
verildi, indi düzgün iş tutuacağıma əminəm. Gözləyin, kabinetə gedib, sizə çek
yazacağam. Yurdisə demişəm, sizə kofe gətirəcək. Belə havada küçəyə çıxmaq!..
Atası cavab vermək əvəzinə təpik atır, diziylə Vudinin qarnına zərbələr
endirir, kəllə vurmağa çalışırdı. Kəllə vurduqca dişləri şaqqıldayırdı. “Dişləməsə
yaxşıdır”, – Vudi fikirləşdi. Vudi necə olmasa da, dini
seminariyada oxuyurdu, odur ki: “İblis! İblisin özüdür”, – öz-özünə dedi. O, atasını
daha bərk qucaqladı. Atası yavaş-yavaş sakitləşdi. Daha çırpınmırdı, ancaq dişlərini
qıcıtmışdı, gözləri oyur-oyur oynayırdı. Lap durnabalığına oxşayırdı. Vudi atasını
buraxdı, qolundan tutub, ayağa qalxmasına kömək elədi. Birdən-birə anlaşılmaz,
nəhs hisslər Vudinin bütün varlığını sardı. Vudi yaxşı bilirdi ki, atası heç vaxt belə
hisslər keçirməyib. Heç vaxt. Atası heç vaxt özünü onun kimi rəzil-rüsvay hiss
etməyib. Bax, onun üstünlüyü də elə bundaydı – belə hisslər ona yaddır. Asiyalı atlı,
çinli quldur kimiydi atası. Əsl hissiyyatlı adam Vudinin anasıydı, Liverpulda ingilis
maneralarına yiyələnmiş anası. Başdan-ayağa qara geyinən, düyaya vaiz kimi gəlmiş
müqəddəs ata Kovner də kövrək hissləri ilə seçilirdi. Tutalım, siz də hissiyyatlı
adamsınız – bu, sizə nə verir ki? Yalnız narahatlıq, baş ağrısı. Əşşi, cəhənnəm olsun
zərif hisslər…
Hündür qapı taybatay açıldı və missis Skuqlund göründü:
– Qulağıma səs gəldi, yoxsa burada nəsə düşüb-qırıldı?
– Sobaya kömür atmaq istəyirdim, xakəndaz əlimdən düşdü, yöndəmsiz
davrandım, bağışlayın, – Vudi dedi.
Atası susurdu, deyəsən, əməlli-başlı incimişdi. Qan çanağına dönmüş gözləri
az qala hədəqəsindən çıxacaqdı, seyrək saçları alnına yapışmışdı, qarnını içinə
çəkmişdi – ağzını açıb, kəlmə kəsməsə də, görkəmindən bəlli olurdu ki, çox
qəzəblidir və indi, sadəcə, nəfəsini dərir.
– Dua elədim, – missis Skuqlund dedi.
– Ümid edirəm ki, hər şey yaxşıdır.
– Bilirsiniz, mən Tanrının rızası olmadan heç nə eləmirəm. Mənə icazə
verildi, indi düzgün iş tutuacağıma əminəm. Gözləyin, kabinetə gedib, sizə çek
yazacağam. Yurdisə demişəm, sizə kofe gətirəcək. Belə havada küçəyə çıxmaq!..
