Page 25 - "Xəzər" 4/2016

ssalam. Daha heç nə baş vermədi. Ken-
tavr yana bir neçə addım atıb çaparaq
ordan uzaqlaşdı. O, çöllərin gecəsində
qaçır, insan isə üzünü göylərə tutub qışqırır, da şahə qalxdı, dəli kimi yerində dövrə
ayı yumruğuyla hədələyirdi. Təqibçilər
qadını tapanda, o, yerindən tərpənmirdi.
Örtüyə büküb evlərinə tərəf aparanda isə,
onu qucağında tutmuş adam qadının
sakitcə ağladığını eşitdi.
Həmin gecə bütün əyalət kentavrların
həqiqət olduğundan xəbər tutdu. Әvvəllər
sərhədin o üzündən gələn və onların maraqlı
xəbər hesab etdikləri bir şey indi dəhşətli
həqiqətə çevrilmişdi, bunun sübutuysa göz
yaşları içində tir-tir əsən çılpaq qadın idi.
Kentavr uzaq dağlara çapanda, qonşu
kəndlərdən və şəhərlərdən özləriylə tor,
kəndir gətirmiş adamlarla rastlaşırdı;
bəzilərinin tüfəngi də vardı, amma yalnız
qorxutmaq istəyirdilər onu. Deyirdilər ki,
kentavrı mütləq diri tutmaq lazımdır. Ordunu
da səfərbər etmişdilər. Səhər açılan kimi,
axtarışlara vertolyotlar da qoşulmalıydı.
Kentavr öz sığınacağından gah yaxınlaşan,
gah uzaqlaşan it səslərini eşidir, hərdən
ayın solğun işığında dağları dolaşan adam-
ların fiqurlarını görürdü. Bütün gecəni dayan- göylər oldu. Öz bədəninə baxdı. Qanı
madan cənuba sarı getdi. Günəş onu bir
dağın zirvəsində haqladı, oradan baxanda
dəniz görünürdü. Dəniz düz üfüqə kimi
uzanıb gedir, adaların heç biri onun mavi
ənginliyinə bəyaz köpük fəvvarələriylə ləkə
salmır, küləyin qovub gətirdiyi havadan
küknar qoxusu gəlirdi. Nə dalğaların gurul-
tusu vardı, nə kəskin duz iyi. İndi dünya
ona ev bilib sığınan məxluqların yolunu
gözləyən geniş səhraya bənzəyirdi.
Amma səhra deyildi. Atəş səsi gəldi.
Və bu vaxt daşların arxasından səf çəkib
gələn, torlu və kəndirli, kəməndli və dəyə-
nəkli adamlar göründü. Hay-harayla gəlir- 25
dilər, amma qorxularını gizlədə bilmirdilər. 2016
At qabaq ayaqlarını havada oynada-oyna-
vurdu, düşmənləriylə üz-üzə qarşılamaq
istədi. İnsan geri çəkilməyə cəhd göstərdi.
Onların hər ikisi çox döyüşmüşdü – irəlidən,
arxadan olan hücumları necə dəf etmək
lazım olduğunu bilirdilər. Lakin bu an atın
dırnaqları qayadan sürüşdü, dayaq nöqtəsi
axtararaq göydə oynadı, insan əlləriylə
havadan yapışmaq istədi, ağır bədən
müvazinətini itirib sıldırımdan uçdu. Uçu-
rumun altında, qırx dirsəklik məsafədə
bir qayanın əsrlər boyu soyuqdan, istidən
cilalanmış, yağışların suyundan və günün
istisindən, küləkdən və qardan itilənmiş
ucu kentavrın bədənini insan vücudunun
at belinə keçən yerindən iki böldü. Onun
uçuşu elə həmin qayadaca başa çatdı.
Nəhayət ki, insan arxası üstə uzanıb
səmaya baxırdı. Başının üstündə xırdaca
bulud topaları olan nəhayətsiz boşluq və
əbədi həyat vardı. İnsan başını əvvəl sağ,
sonra sol tərəfə çevirdi: gördüyü nəhayətsiz
boşluq dənizin sonsuzluğuyla birləşən
daşların üstünə süzülürdü. Yarımadam.
İnsan. O, göylərdən ona tərəf gələn tanrıları
gördü. Ölmək zamanı yetişmişdi.
Joze Saramaqo. Kentavr