Page 193 - "Xəzər" 4/2016
P. 193
xdığı kağız paket yaman ağır idi, hətta ikimizin bir həyatımız olmuşdusa, 193
onu görəndə ağlıma gələn ilk fikir bu deməli, həmin ağacda iki dələ varmış. 2016
olmuşdu ki, qız ağır paketi istənilən an Tanımadığım bu sirli Portağal Qızla
əlindən sala bilər. Amma necə də olsa, dələ oyunu haqqındakı fikir ürəyimə Yusteyn Qorder. Portağal qız
diqqətimi ilk çəkən paket yox, qız özü yağ kimi yayıldı.
olmuşdu. O dəqiqə başa düşmüşdüm
ki, bu qız hamı kimi deyil, onda sözlə Amma təbəssümü niyə belə kinayəli
ifadə olunmayası sirli və qənirsiz nəsə idi, niyə bu qədər açıq-saçıq gülüm-
var. səyirdi? Və görəsən, kimə gülürdü:
mənə, yoxsa xəyalındakı adama? Bəlkə,
Onun necə baxdığını, tramvaya girən yaddaşında nəsə xoş bir xatirə oyan-
adamların içindən məni seçib ayırdığını mışdı və bu təbəssümün mənə zərrə
dərhal sezdim. Buna bircə saniyə vaxt qədər aidiyyəti yox idi? Ya bəlkə,
getdi və bu müddətdə sanki bir-birimizlə həqiqətən, mənə gülürdü? Hər halda,
gizli ittifaq bağladıq. İçəri girməyə macal mənim zahiri görünüşümdə gülməli
tapmamış, qızın kəskin baxışları qəl- heç nə yox idi, tamamilə adi görkəmim
bimə hakim kəsildi və deyəsən, gözümü vardı; ona qalsa, qarnına sıxıb durduğu
birinci mən çəkdim, çünki o vaxtlar yekə portağal paketiylə daha çox o
utancaq idim, özü də ifrat dərəcədə. özü mənə gülməli görsənə bilərdi. Hə-
Lakin uzun sürməyən birgə gedişimiz hə, yəqin, elə öz görkəminə gülürdü.
müddətində yaxşı başa düşürdüm ki, Yəqin, onda özünə qarşı kəskin ironiya
bu qızı artıq heç zaman unutmayacam. hissi var. Bu heç də hamıya xas ol-
Bilmirdim kimdir, nəçidir, adı nədir, mayan çox yüksək keyfiyyətdir.
amma ilk baxışdan məni öz əsirinə
çevirmişdi. Onunla yenidən göz-gözə gəlməyə,
baxışmağa cürət eləmədim. Gözlərimi
Boyu məndən bir baş aşağı idi; yekə portağal paketinə dikib durmuş-
uzun, qara saçları, qonur gözləri vardı. dum, fikirləşirdim ki, indicə əlindən
Yaşıd olardıq – yəqin, mənim kimi on yerə salacaq. Təki bu, baş verməsin.
doqquz yaşındaydı. Gözlərini qaldırıb, Amma axırda elə bu cür də oldu.
mənə sanki “hə” işarəsi verdi, hərçənd,
başını heç tərpətməmişdi də. Məzəli Paketdə azından beş kilo portağal
və bir qədər qıcıqlandırıcı tərzdə elə vardı, ola bilsin, lap on kilo.
gülümsədi ki, sanki biz tanış idik, ya
da – bunu deməkdən çəkinmirəm – Çalış, bu mənzərəni təsəvvür edə-
sanki haçansa, çoxdan, lap çoxdan sən, Georq. Drammensveyen boyunca
ikimizin bir həyatımız olmuşdu. Bu, dartına-dartına, yellənə-yellənə gedən
xatırlatmanı onun baxışlarından oxu- tramvay əvvəl Amerika səfirliyinin
dum. yanında, sonra Soli-plassda dayanır,
ardınca da sağa burulur və bu vaxt,
Gülümsəyəndə yanaqlarında bir cüt Froqnerveyenə dönən yerdə mənim
xırda batıq onu dələyə oxşatdı. Bu, qorxduğum həmin hadisə baş verir.
təkcə qızın sifətindəki batıqlara görə
deyildi, amma, hər halda, dələ kimi o Deməli, tramvay gözlənilmədən yana
da qəşəng idi. Әgər, həqiqətən, haçansa əyilir (hər halda, mənə belə göründü),
Portağal Qız müvazinətini güclə saxlayır
və mən başa düşürəm ki, portağal dolu
onu görəndə ağlıma gələn ilk fikir bu deməli, həmin ağacda iki dələ varmış. 2016
olmuşdu ki, qız ağır paketi istənilən an Tanımadığım bu sirli Portağal Qızla
əlindən sala bilər. Amma necə də olsa, dələ oyunu haqqındakı fikir ürəyimə Yusteyn Qorder. Portağal qız
diqqətimi ilk çəkən paket yox, qız özü yağ kimi yayıldı.
olmuşdu. O dəqiqə başa düşmüşdüm
ki, bu qız hamı kimi deyil, onda sözlə Amma təbəssümü niyə belə kinayəli
ifadə olunmayası sirli və qənirsiz nəsə idi, niyə bu qədər açıq-saçıq gülüm-
var. səyirdi? Və görəsən, kimə gülürdü:
mənə, yoxsa xəyalındakı adama? Bəlkə,
Onun necə baxdığını, tramvaya girən yaddaşında nəsə xoş bir xatirə oyan-
adamların içindən məni seçib ayırdığını mışdı və bu təbəssümün mənə zərrə
dərhal sezdim. Buna bircə saniyə vaxt qədər aidiyyəti yox idi? Ya bəlkə,
getdi və bu müddətdə sanki bir-birimizlə həqiqətən, mənə gülürdü? Hər halda,
gizli ittifaq bağladıq. İçəri girməyə macal mənim zahiri görünüşümdə gülməli
tapmamış, qızın kəskin baxışları qəl- heç nə yox idi, tamamilə adi görkəmim
bimə hakim kəsildi və deyəsən, gözümü vardı; ona qalsa, qarnına sıxıb durduğu
birinci mən çəkdim, çünki o vaxtlar yekə portağal paketiylə daha çox o
utancaq idim, özü də ifrat dərəcədə. özü mənə gülməli görsənə bilərdi. Hə-
Lakin uzun sürməyən birgə gedişimiz hə, yəqin, elə öz görkəminə gülürdü.
müddətində yaxşı başa düşürdüm ki, Yəqin, onda özünə qarşı kəskin ironiya
bu qızı artıq heç zaman unutmayacam. hissi var. Bu heç də hamıya xas ol-
Bilmirdim kimdir, nəçidir, adı nədir, mayan çox yüksək keyfiyyətdir.
amma ilk baxışdan məni öz əsirinə
çevirmişdi. Onunla yenidən göz-gözə gəlməyə,
baxışmağa cürət eləmədim. Gözlərimi
Boyu məndən bir baş aşağı idi; yekə portağal paketinə dikib durmuş-
uzun, qara saçları, qonur gözləri vardı. dum, fikirləşirdim ki, indicə əlindən
Yaşıd olardıq – yəqin, mənim kimi on yerə salacaq. Təki bu, baş verməsin.
doqquz yaşındaydı. Gözlərini qaldırıb, Amma axırda elə bu cür də oldu.
mənə sanki “hə” işarəsi verdi, hərçənd,
başını heç tərpətməmişdi də. Məzəli Paketdə azından beş kilo portağal
və bir qədər qıcıqlandırıcı tərzdə elə vardı, ola bilsin, lap on kilo.
gülümsədi ki, sanki biz tanış idik, ya
da – bunu deməkdən çəkinmirəm – Çalış, bu mənzərəni təsəvvür edə-
sanki haçansa, çoxdan, lap çoxdan sən, Georq. Drammensveyen boyunca
ikimizin bir həyatımız olmuşdu. Bu, dartına-dartına, yellənə-yellənə gedən
xatırlatmanı onun baxışlarından oxu- tramvay əvvəl Amerika səfirliyinin
dum. yanında, sonra Soli-plassda dayanır,
ardınca da sağa burulur və bu vaxt,
Gülümsəyəndə yanaqlarında bir cüt Froqnerveyenə dönən yerdə mənim
xırda batıq onu dələyə oxşatdı. Bu, qorxduğum həmin hadisə baş verir.
təkcə qızın sifətindəki batıqlara görə
deyildi, amma, hər halda, dələ kimi o Deməli, tramvay gözlənilmədən yana
da qəşəng idi. Әgər, həqiqətən, haçansa əyilir (hər halda, mənə belə göründü),
Portağal Qız müvazinətini güclə saxlayır
və mən başa düşürəm ki, portağal dolu
