Page 189 - "Xəzər" 4/2016
P. 189
nnimcə, onu yaxşı tanıyıram. Amma ovcumdakını tutub saxlamaq istəyirəm, 189
bu sətirləri oxuyanda artıq uşaq ya- özü də çox istəyirəm. Amma “oğrular” 2016
şından çıxmış olacaqsan; qızılı rəngli artıq peyda olub, Georq. Bu çağırılma-
buruq telləri olan balaca oğlan keç- mış qonaqlar mənim qalan qüvvəmi, Yusteyn Qorder. Portağal qız
mişdə qalacaq. həyat enerjimi çırpışdırırlar. Lənətə
gəlsin onları!
Qoca xala-bibilər kimi uşaq dililə
danışdığımın fərqindəyəm, bu isə Səni bağçaya aparmaqdan bu günlər
səfehlikdir, axı mənim müraciət etdiyim daha çox məmnunluq duyuram, amma
Georq artıq uşaq deyil, böyük oğlandır. bu həm də ağırdır. Çünki hələ rahat
Heyif ki, onu yetkin yaşda görmək, ona hərəkət etsəm də, hətta səni yarış
ürəyimi açmaq mənə qismət olmadı. maşınında gəzdirməyə gücüm çatsa
da, bilirəm ki, bədənim çarəsiz azara
Saata baxıram. Səni bağçaya ötürüb, mübtəladır.
evə qayıtmağımdan cəmisi bircə saat
keçib. Xəstəni dərhal yatağa salan xoş-
xassəli xəstəliklər var. Pis xəstəlik isə
Biz balaca çayın üstündən keçəndə, adamı ömürlük sıradan çıxartmaq üçün
sən həmişə maşından çıxırsan ki, suya xeyli vaxt tələb edir. Həkim olduğum,
ya çubuq, ya daş atasan. Bir dəfə orada bəlkə, heç sənin yadında deyil, amma
boş mineral şüşəsi tapıb, çaya atdın. əminəm ki, anan bu barədə sənə
Mən səni saxlamadım. İndi sənə ürəyin- danışıb. Hazırda klinikadakı işimdən
dən keçən hər şeyi etməyə, demək azad olunsam da, nə dediyimi yaxşı
olar, icazə verilib. Bağçaya çatanda bilirəm: mən sadəlövh xəstələrdən
bəzən mənimlə sağollaşmağı unudub, deyiləm.
uşaqların yanına qaçırsan. Sanki vaxt
məni yox, səni sıxır. Qəribə fikirdir. Beləliklə, bizim riyazi məsələmizdə,
Belə çıxır ki, qocaların, bütün həyatı yaxud bu son görüşümüzdə iki zaman
hələ qarşıda olan uşaqlardan daha çox mövcuddur: sanki hərəmiz öz dağımızın
zamanı var. zirvəsində dayanmışıq və bir-birimizi
görməyə çalışırıq. Unutqanlıq dərəsi
Әlbəttə, şəxsən mən bununla qürrə- bizi bir-birimizdən ayırıb – sən o dərəni
lənə bilmərəm, çünki elə də qoca öz həyat yolunda çoxdan arxada qoy-
deyiləm, hətta özümə elə gəlir ki, çox musan, bu məsafəni artıq mənsiz qət
cavanam, ən azından, cavan atayam. etmisən. Bununla belə, çalışacam ki,
Amma, hər necə olsa, mənim əlçatmaz bu sətirləri yazdığım (sənin bağçada
arzum – zamanı saxlamaqdır. Təki bu olduğun) hazırkı zamana da sadiq qalım,
günlər heç vaxt bitməsin! Qoy ardıcıllığı sənin bu sətirləri oxuyacağın və yalnız
pozmadan axşamlar və gecələr öz səninki olacaq gələcək zamana da.
sırasıyla gəlsin, çünki günün öz ritmi,
öz ahəngi var, amma qoy növbəti gün Ürəkağrısıyla yazıram, Georq, başa
əvvəlki gündən başlansın. Mənim düş ki, həmişəlik tək qoyacağım oğluma
indiyədək macal tapıb gördüyümdən üz tutub bu məktubu yazanda, içimdə
artığını görmək, yaşadığımdan artığını hər şey alışıb-yanır. Məktubu oxuyanda
yaşamaq tələbatım yoxdur. Yalnız sənin də ürəyin ağrıyacaq. Amma sən
məndə olanı, necə deyərlər, əlimdəkini, daha böyümüsən, artıq yekə kişisən.
bu sətirləri oxuyanda artıq uşaq ya- özü də çox istəyirəm. Amma “oğrular” 2016
şından çıxmış olacaqsan; qızılı rəngli artıq peyda olub, Georq. Bu çağırılma-
buruq telləri olan balaca oğlan keç- mış qonaqlar mənim qalan qüvvəmi, Yusteyn Qorder. Portağal qız
mişdə qalacaq. həyat enerjimi çırpışdırırlar. Lənətə
gəlsin onları!
Qoca xala-bibilər kimi uşaq dililə
danışdığımın fərqindəyəm, bu isə Səni bağçaya aparmaqdan bu günlər
səfehlikdir, axı mənim müraciət etdiyim daha çox məmnunluq duyuram, amma
Georq artıq uşaq deyil, böyük oğlandır. bu həm də ağırdır. Çünki hələ rahat
Heyif ki, onu yetkin yaşda görmək, ona hərəkət etsəm də, hətta səni yarış
ürəyimi açmaq mənə qismət olmadı. maşınında gəzdirməyə gücüm çatsa
da, bilirəm ki, bədənim çarəsiz azara
Saata baxıram. Səni bağçaya ötürüb, mübtəladır.
evə qayıtmağımdan cəmisi bircə saat
keçib. Xəstəni dərhal yatağa salan xoş-
xassəli xəstəliklər var. Pis xəstəlik isə
Biz balaca çayın üstündən keçəndə, adamı ömürlük sıradan çıxartmaq üçün
sən həmişə maşından çıxırsan ki, suya xeyli vaxt tələb edir. Həkim olduğum,
ya çubuq, ya daş atasan. Bir dəfə orada bəlkə, heç sənin yadında deyil, amma
boş mineral şüşəsi tapıb, çaya atdın. əminəm ki, anan bu barədə sənə
Mən səni saxlamadım. İndi sənə ürəyin- danışıb. Hazırda klinikadakı işimdən
dən keçən hər şeyi etməyə, demək azad olunsam da, nə dediyimi yaxşı
olar, icazə verilib. Bağçaya çatanda bilirəm: mən sadəlövh xəstələrdən
bəzən mənimlə sağollaşmağı unudub, deyiləm.
uşaqların yanına qaçırsan. Sanki vaxt
məni yox, səni sıxır. Qəribə fikirdir. Beləliklə, bizim riyazi məsələmizdə,
Belə çıxır ki, qocaların, bütün həyatı yaxud bu son görüşümüzdə iki zaman
hələ qarşıda olan uşaqlardan daha çox mövcuddur: sanki hərəmiz öz dağımızın
zamanı var. zirvəsində dayanmışıq və bir-birimizi
görməyə çalışırıq. Unutqanlıq dərəsi
Әlbəttə, şəxsən mən bununla qürrə- bizi bir-birimizdən ayırıb – sən o dərəni
lənə bilmərəm, çünki elə də qoca öz həyat yolunda çoxdan arxada qoy-
deyiləm, hətta özümə elə gəlir ki, çox musan, bu məsafəni artıq mənsiz qət
cavanam, ən azından, cavan atayam. etmisən. Bununla belə, çalışacam ki,
Amma, hər necə olsa, mənim əlçatmaz bu sətirləri yazdığım (sənin bağçada
arzum – zamanı saxlamaqdır. Təki bu olduğun) hazırkı zamana da sadiq qalım,
günlər heç vaxt bitməsin! Qoy ardıcıllığı sənin bu sətirləri oxuyacağın və yalnız
pozmadan axşamlar və gecələr öz səninki olacaq gələcək zamana da.
sırasıyla gəlsin, çünki günün öz ritmi,
öz ahəngi var, amma qoy növbəti gün Ürəkağrısıyla yazıram, Georq, başa
əvvəlki gündən başlansın. Mənim düş ki, həmişəlik tək qoyacağım oğluma
indiyədək macal tapıb gördüyümdən üz tutub bu məktubu yazanda, içimdə
artığını görmək, yaşadığımdan artığını hər şey alışıb-yanır. Məktubu oxuyanda
yaşamaq tələbatım yoxdur. Yalnız sənin də ürəyin ağrıyacaq. Amma sən
məndə olanı, necə deyərlər, əlimdəkini, daha böyümüsən, artıq yekə kişisən.
