Page 113 - "Xəzər" 4/2016
P. 113
ləri sanki yerə batmışdı. Bu damların dılar. Elə bu vaxt hamı birdən danışmağa 113
arası ilə iki-üç qayıq üzürdü və elə hay- başladı. Yaşlı dəyirmançı barmağını 2016
küy qalxmışdı ki, belə qıy-qışqırıq ancaq qəsəbəyə tərəf uzatmışdı, müdir nəsə
gecə vaxtı çıxan yanğın zamanı olur. fikirləşə-fikirləşə cib saatı zəncirinin həl- Leonid Andreyev. Çay kənarında
Qəsəbədən sağda, axınla üzüaşağı sahil qələrini qarnının üstündə bir-bir çevirirdi,
dağ kimi yüksəlirdi və orada şəhər qadınlar isə suyun dağın başında duran
tikililərinin şüşələri, ağ divarları parıldayırdı, təsərüffat müdirinin evinə və köməkçi
sahildə toplaşan camaat qara zolaqtək tikililərə qədər qalxmayacağını kiminsə
görünürdü. Kilsə xaçı ikinci balaca günəş söyləməsini, onları sakitləşdirməsini tələb
kimi bərq vururdu. Solda, bir verst aralıda edirdilər. Aleksey Stepanoviç bir dəfə də
sudan yüksəkdə dəmiryol körpüsü çaya göz gəzdirdi və çıxıb öz evinə getdi.
asılmışdı və bu körpü ilə yavaş-yavaş ağ Samovarın közü sönmüşdü, günəş işığı
tüstü topası sürünürdü. Aşağıda, düz da artıq pəncərədən içəri düşmürdü və
dənliyin yanında ağacların yalın təpələri yalnız ağ süfrənin bir hissəsi adamın
görünürdü və tənha bir dam qaralırdı. gözünü qamaşdırıb divara işıq salırdı.
Amma az sonra o da söndü və bir anın
Taxtaları toplayan dəyirmançıların cin- içində otaq darıxdırıcı, qaranlıq oldu.
giltili səsləri, göy üzünün, günəşin parıltısı, Dünən gecə olduğu kimi, Aleksey Ste-
o biri tərəfdən eşidilən və bu açıq-mavi panoviç yenə yerinə uzandı və fransız dili
səma altında çox şən səslənən ahəngsiz dərsliyini oxumağa çalışdı, amma mütaliə
qışqırıq, ağ tüstü topası – bütün bunlar çox ağır gedirdi. Həyətdəki çığır-bağır
canlı, xoş bir mənzərə yaradır, insan ru- kəsilmişdi. Arada bir-iki dəfə Nikita gəldi
hunu da elə bu cür gümrahlıq və iş görmək və streletslilərə artıq bir qayıq göndərdik-
həvəsi ilə doldururdu. lərini, suyun da, deyəsən, qalxdığını söy-
lədi. Sonra o, dadsız pəhriz yeməyi gətirdi.
– Gərək qayıq verək, – yaşlı dəyirmançı
əlini suya batmış qəsəbəyə tərəf uzadıb – Bax, suyun altında qalma ha, – o,
dedi. maşinistin soyuq şorbanı qaşıqla ağır-
ağır qurdaladığını görüb dedi. – Lap kan-
– Öz işlərimizi həll edək, sonra verərik – dara qədər gəlib çıxıb.
müdir dilləndi.
Aleksey Stepanoviç susurdu.
İçəri yarısevincək, yarıürkmüş halda – Pəhrizi açmağa gedəcəksən? – Nikita
təzə, qorxulu xəbər gətirən adam kimi bir soruşdu.
nəfər işçi girdi və uzaqdan qışqırdı: – İkiniz də cəhənnəm olun!
Nikita güldü.
– Qardaşlar, suyun hələ dalı gəlir! – Buna bax, hirsləndi! Qəribə adamsan!
Bu, sadəcə indi damları görünən o Qardaş, mən də indi üzüb gedəcəm. İkinci
daxmalar üçün, həqiqətən, qorxulu olsa qayığı veririk. Dəmirçi Baranokun daxması
da, hamı bir az da sevinirdi və yalnız yaşlı uçulub, az qala hamısı boğulacaqmış.
dəyirmançı hirsli-hirsli onun sözünü kəsdi: Baranok maşinisti döyənlərdən biri idi.
– Yalan danışma! – Gəl gedək, qardaşım, nə mısmırığını
– Vallah! Çubuğa nişan qoymuşdum. sallayıb oturmusan! – Nikita əlavə elədi. –
Su onu keçib! Orada sənə elə bir şey göstərəcəm... u-ah!
Hamı suya elə baxdı ki, sanki birinci
dəfə idi görürdülər və yalnız indi onun
necə qəddar, qorxunc olduğunu anlamış-
arası ilə iki-üç qayıq üzürdü və elə hay- başladı. Yaşlı dəyirmançı barmağını 2016
küy qalxmışdı ki, belə qıy-qışqırıq ancaq qəsəbəyə tərəf uzatmışdı, müdir nəsə
gecə vaxtı çıxan yanğın zamanı olur. fikirləşə-fikirləşə cib saatı zəncirinin həl- Leonid Andreyev. Çay kənarında
Qəsəbədən sağda, axınla üzüaşağı sahil qələrini qarnının üstündə bir-bir çevirirdi,
dağ kimi yüksəlirdi və orada şəhər qadınlar isə suyun dağın başında duran
tikililərinin şüşələri, ağ divarları parıldayırdı, təsərüffat müdirinin evinə və köməkçi
sahildə toplaşan camaat qara zolaqtək tikililərə qədər qalxmayacağını kiminsə
görünürdü. Kilsə xaçı ikinci balaca günəş söyləməsini, onları sakitləşdirməsini tələb
kimi bərq vururdu. Solda, bir verst aralıda edirdilər. Aleksey Stepanoviç bir dəfə də
sudan yüksəkdə dəmiryol körpüsü çaya göz gəzdirdi və çıxıb öz evinə getdi.
asılmışdı və bu körpü ilə yavaş-yavaş ağ Samovarın közü sönmüşdü, günəş işığı
tüstü topası sürünürdü. Aşağıda, düz da artıq pəncərədən içəri düşmürdü və
dənliyin yanında ağacların yalın təpələri yalnız ağ süfrənin bir hissəsi adamın
görünürdü və tənha bir dam qaralırdı. gözünü qamaşdırıb divara işıq salırdı.
Amma az sonra o da söndü və bir anın
Taxtaları toplayan dəyirmançıların cin- içində otaq darıxdırıcı, qaranlıq oldu.
giltili səsləri, göy üzünün, günəşin parıltısı, Dünən gecə olduğu kimi, Aleksey Ste-
o biri tərəfdən eşidilən və bu açıq-mavi panoviç yenə yerinə uzandı və fransız dili
səma altında çox şən səslənən ahəngsiz dərsliyini oxumağa çalışdı, amma mütaliə
qışqırıq, ağ tüstü topası – bütün bunlar çox ağır gedirdi. Həyətdəki çığır-bağır
canlı, xoş bir mənzərə yaradır, insan ru- kəsilmişdi. Arada bir-iki dəfə Nikita gəldi
hunu da elə bu cür gümrahlıq və iş görmək və streletslilərə artıq bir qayıq göndərdik-
həvəsi ilə doldururdu. lərini, suyun da, deyəsən, qalxdığını söy-
lədi. Sonra o, dadsız pəhriz yeməyi gətirdi.
– Gərək qayıq verək, – yaşlı dəyirmançı
əlini suya batmış qəsəbəyə tərəf uzadıb – Bax, suyun altında qalma ha, – o,
dedi. maşinistin soyuq şorbanı qaşıqla ağır-
ağır qurdaladığını görüb dedi. – Lap kan-
– Öz işlərimizi həll edək, sonra verərik – dara qədər gəlib çıxıb.
müdir dilləndi.
Aleksey Stepanoviç susurdu.
İçəri yarısevincək, yarıürkmüş halda – Pəhrizi açmağa gedəcəksən? – Nikita
təzə, qorxulu xəbər gətirən adam kimi bir soruşdu.
nəfər işçi girdi və uzaqdan qışqırdı: – İkiniz də cəhənnəm olun!
Nikita güldü.
– Qardaşlar, suyun hələ dalı gəlir! – Buna bax, hirsləndi! Qəribə adamsan!
Bu, sadəcə indi damları görünən o Qardaş, mən də indi üzüb gedəcəm. İkinci
daxmalar üçün, həqiqətən, qorxulu olsa qayığı veririk. Dəmirçi Baranokun daxması
da, hamı bir az da sevinirdi və yalnız yaşlı uçulub, az qala hamısı boğulacaqmış.
dəyirmançı hirsli-hirsli onun sözünü kəsdi: Baranok maşinisti döyənlərdən biri idi.
– Yalan danışma! – Gəl gedək, qardaşım, nə mısmırığını
– Vallah! Çubuğa nişan qoymuşdum. sallayıb oturmusan! – Nikita əlavə elədi. –
Su onu keçib! Orada sənə elə bir şey göstərəcəm... u-ah!
Hamı suya elə baxdı ki, sanki birinci
dəfə idi görürdülər və yalnız indi onun
necə qəddar, qorxunc olduğunu anlamış-
