Page 108 - "Xəzər" 4/2016

göy rəng aldı, külək isə elə hey dalğaları “Cenni Linn”in üzdüyü axarlarda on

qovub gətirirdi. Balıq mövsümünün son ildi heç kim balıq ovlamır. Dəniz qəbirlərin
günlərini yaşayırdıq. Soyuq küləkdə islanıb üstünə xaç qoymur, ancaq əcdadlarımız
buz bağlayan qalın sviterlər, ağır plaşlar onu əbədilik nişanlayıblar. İki dəfə buraya
zirehli geyimlər kimi bərkiyirdi, əlcəklər iri katerlər gələrək, iri torlar atıblar və hər
isə buz pəncələrə çevrilirdi, onları sobanın ikisində də kimsə qoruyucuları kəsib və
borusuna söykəyib əridirdik. Səhərlər

külək, adətən materikdən əsirdi, günortalar torlar həmişəlik dənizdə qalıb. Qəsəbəmizə

yerini mütləq şimal-qərb küləyinə verirdi iki dəfə polislər gəlib, çoxlu dolaşıq suallar

və biz ləngimədən sahilə dönürdük: otuz veriblər, ancaq öz komalarının qapısı
futluq qayıqda payızın şimal-qərb ağzında dayanan kişilər və qucaqlarında
dalğalarına qarşı getmək məhvə bərabərdi. körpə uşaqlar olan qadınlar laqeydcəsinə
polislərə baxaraq susublar. Polislər hədə-
Bir vaxtlar dayımın dayandığı sükanın
arxasında idim, atama baxmaq üçün

hərdən geriyə boylanırdım – o, qayığın qorxu gəliblər, balıqçılara izah eləyiblər

arxa tərəfində, sulu qarın üz-gözünə ki, dəniz də hava kimi hamıya məxsusdu,

çırpıldığı vəziyyətdə dayanmışdı və onu bölmək olmaz... Balıqçılar susublar.
108 qurğuşun kimi ağır dalğalar başı üstündən
Ulu babalarımız dənizi üç yüz il əvvəl
asılmışdı. Qayığın arxa tərəfi sonra alçaq
2016 səmaya tərəf qalxdı, istiqaməti yanılmamaq bölmüşdülər. Və dəniz “Cenni Linn”i

üçün üzümü çevirdim. Ancaq iyirmi bir gözləyirdi. Balıqçılar belə düşünürdü.

noyabrda – balıq mövsümünün son günü – Anam da belə düşünür.

mən atama tərəf döndüm, o isə yox idi. O, cüzi sığorta təqaüdü ilə boşalmış

Noyabrın sonunda, şimal-qərb küləyi evdə tək-tənha yaşayır. Səhərlər çəkmə-
əsəndə, qayığı dalğalara qarşı sürmək lərin tappıltısını eşidir, ancaq balıqçılar
labüd ölümə doğru getməkdi. Dəniz onun artırması önündə dayanmırlar: onların
qəbirlərin üstünə xaç qoymur və əgər gözlədiyi bir kəs yoxdu və keçib gedirlər.
sən, hər halda, geriyə dönə bilsən, At-

lantikin növbəti qurbanı dəfn etdiyi o lənətə Anam heç kimdən yardım ummur – o,

gəlmiş yeri tapa bilməzsən. Bunun nə məni gözləyir. Və mən əzabla dərk edirəm

Alister Makleod. Qayıq vaxt – sən dönəndən bir dəqiqə, ya on ki, o, məni gözləyə-gözləyə də öləcək.
dəqiqə əvvəl baş verdiyini hardan biləsən. Atamın artıq öldüyünü düşünmək mənə
Di gəl, atanın üzməyi bacarmadığına şəkk-
şübhən yoxdu. Nə atan, nə dayın, nə lap əzab verir. Onu noyabrın iyirmi
babaların, nə ulu babaların. Balıqçılar çox səkkizində sahildə tapmışdılar; iki sıldırım

əzab çəkməyi xöşlamırlar. qayanın arasındakı yarğandan asılmışdı

Şimali Amerikanın şərq sahillərində və dalğalar onu daşlara çırpırdı. Gödək-

omarla zəngin axarlar çoxdu. Yazda cənin qollarından və cırılmış şalvarından
omarları buzda dondurub, buzxanası olan xıncıım-xıncım olmuş sümükləri çıxmışdı
yük maşınlarında şəhərə göndərirlər. Yük – çəkmələrini, əlcəklərini dəniz sorub
maşınları gecə-gündüz avtostrada ilə aparmışdı, qalanlarını isə balıqlar və sərt
şütüyürlər, ancaq omara tələbat gün-

gündən artır, onlar bahalaşır, rəqabət qayalar etmişdi.

çoxalır...