Page 110 - "Xəzər" 4/2016

LEONİD ANDREYEV Orijinaldan tərcümə:
Rövşən Әliyev
ÇAY KӘNARINDA

Bukovun dəyirmanında maşinist
işləyən Aleksey Stepanoviç ya
dünən saat səkkizdən bəri yatıb
yuxusunu aldığından, ya da qışın yeddi

ayı boyunca yadırğadığı, dəmir damı

döyəcləyən ahəstə yağış səsindən

gecəyarısı oyandı. Pəncərənin çərçivələri

artıq çıxarılmışdı, buna görə də səs gur

və aydın eşidilirdi. Sanki damın dəmirinin

üstünə bir kisə noxud tökmüşdülər və bu

tıqqıltının içində başqa bir səs də eşidilirdi.
110 Aleksey Stepanoviç şamı yandırdı, palto-

2016 sunu çiyninə atıb bayıra boylandı. Elə
qaranlıq idi ki, o, düz qapının ağzında qəribə bir vahimə hissi ilə su haqqında

əkilmiş keçisöyüdünü heç də o an görə düşündü. O, paltosunu başına atıb evinin

bilmədi. Damı döyəcləyən yağışın səsi ətrafındakı hələ əriməyən buz layının üstü

azalmış, o qəribə səs isə güclənmişdi; ilə addımladı və tinə boylandı. Orada çay

Aleksey Stepanoviç anladı ki, yağışın vardı, o yanda – o biri sahildə isə Strelets

damlaları suyu döyəcləyir və onun təpədə qəsəbəsinin sonuncu evləri səpələnmişdi.

duran evinin yan-yörəsində belə, suyun Amma indi heç nə görünmürdü, elə bil

haradan toplana biləcəyini düşünüb dünya Aleksey Stepanoviçdən iki addım

təəccübləndi. Get-gedə gözləri önündəki o yanda qurtarırdı, ondan o tərəfə ucsuz-

qaranlıq çəkilməyə başladı və tünd-boz bucaqsız uçurum idi, oradan nə bir səs-

Leonid Andreyev. Çay kənarında kətandakı yırtıqlara bənzəyən qara ləkələr səda eşidilir, nə işıq, nə də gözə çarpan

şəklində topa-topa oldu. Budur, gözləri bir şey görünürdü. Yağış şırıldayır, zülmət

önündə keçisöyüdü tutqun bir zolaq kimi uçurumdan xəfif külək əsir, təmiz hava, lil

dikəldi, içində sönmüş buxar qazanı olan qoxusu gəlir, yüngülcə buz, su və peyin

barak onun arxasında qara ləkə kimi qarışığının iyi duyulurdu. Aleksey Stepa-

göründü; bir az aralıda qəribə bir buluda noviç sanki çığırtı eşitdi; o, bir xeyli diqqətlə

oxşayan, kənarları qırçınlı görünən qulaq asdı və hətta paltosunu başından

dəyirmanın uca, dördmərtəbəli binası gözə götürdü, amma çayı ağuşuna alan ölü

dəydi. Yuxarıda bir pəncərədən zəif işıq sükutu, sadəcə, yağışın səsi pozurdu.

gəlirdi və düz onun altında, lap aşağıda Görünür, qulaqları onu aldatmışdı.

işıqlı nə idisə asta-asta titrəyib yırğalanırdı. Bütün bu coşqun həftə boyu Aleksey

“Oho, gör haracan gəlib!” – Aleksey Stepanoviçdən əl çəkməyən həmin o

Stepanoviç təbiətin öz qorxunc gücünü xoşagəlməz hiss yenidən qəlbində baş

göstərməsini görüb insanların keçirdikləri qaldırdı və gecənin müdhiş gözəlliyini heç