Page 112 - "Xəzər" 4/2016

içəri, adamın boyun-boğazını yalayan, taxtaları yığırdılar. Sarı taxtalar sakitcə

burnunun içini qıcıqlandıran ətirli bir isti suda üzüşürdü və gözlə görünməyən axı-

doldu. Son bir həftədə ilk dəfə idi ki, nın təsiri ilə bir ucları çaya tərəf dönürdü.

günəş çıxmışdı və hamı ona sevinirdi. Evin divarının yanından başlanğıcını

– Nə tez! – Aleksey Stepanoviç qışqırdı götürən axıntı buz bağlamış çökəkdə

və çaya baxan pəncərəyə doğru ayaqyalın özünə yol eləmişdi və yavaş-yavaş, aramla

qaçdı. Onun ötəri gördüyü şey o qədər şırıldayaraq sakitcə suya qarışırdı.

yeni, maraqlı və xoş idi ki, tələm-tələsik – Qalada sakitlikdir – Nikita sevincək

şalvarını əyninə keçirməyə, kiçik kəmərlərlə dedi. – İndi, qardaşım, getmək vaxtıdı;

dizlərində bağlanan uzunboğaz çəkmələrini dalınca qayıqla gəlməsəm, elə buradaca

geyinməyə başladı. O, geyinən vaxt Nikita məhv olacaqsan!

günəş şüalarının altında dayanıb üzünü Qayıq yaxınlıqda idi, pəncərə taxtasının

yuxarı qaldırdı və ləzzətlə gözlərini qıydı. boltuna bağlanmışdı. Aleksey Stepanoviç

Yavaş-yavaş onun sifəti dartıldı, qaşları və Nikita dəyirmana tərəf üzüb üç mərtəbə

yuxarı qalxdı; yenidən fışıltı ilə havanı yüksəklikdən çayın üzərindən asılan

burnuna çəkdi və elə möhkəm asqırdı ki, şüşəbəndə çıxdılar. Orada artıq camaat,

112 bir anlıq sərçələrin səsini batırdı. işçilər və təsərrüfat müdirinin ailəsi top-

– Hə, qardaşım, belə-belə işlər, – o, lanmışdı, qadınlar ah-vay edir, məhəc-
2016 burnunu sığallayıb gözlərini qırpa-qırpa cərlərə yaxınlaşmağa qorxurdular. Aleksey

dedi, – bu gün səhərdən asqırıram. Başımı Stepanoviç şişman, kürən müdirlə ağızucu

qaldırıb günəşə baxan kimi, səbir gətirirəm. salamlaşıb çaya baxmağa başladı.

Aleksey Stepanoviç özünü qapıdan – Ağsaqqalar deyirlər, otuz il olar ki,

bayıra atdı, az qaldı ki, başı alçaq qapı su bu qədər qalxmamışdı – yaşlı dəyir-

tirinə dəysin. Bayıra çıxdı və durdu: artıq mançı dedi. – Yazıq camaat.

keçisöyüdünü dövrələyən su düz ayaq- – Səhərə çəkilər, – müdir ciddi-ciddi

larının ucunda dayanmışdı və səthində cavab verdi. – Bu, daşqın yox, yağış suyu-

həyətdən yuyulub gələn kirli peyin çöpləri dur. Onsuz da qar artıq tam əriyib.

burula-burula üzürdü. Çay tərəfdə sakitlik – Deyirəm, camaat yazıqdı – əlini göz-

Leonid Andreyev. Çay kənarında idi, keçisöyüdü suda gah görünür, gah da lərinin üstünə qoyub sürətlə axan çaya

yoxa çıxırdı, zərif rənglərin yaratdığı sudakı baxa-baxa dəyirmançı davam elədi. –

əksi gözəl görünürdü. Bayırda ləzzətli isti Özü də bayramqabağı.

daha aydın hiss olunurdu və işıq təkcə Doğrudan da, su hər şeyi elə dəyiş-

günəşdən deyil, parlaq, mavi göy üzündən dirmişdi ki, Aleksey Stepanoviç uzun müd-

də axıb tökülürdü, sərçələr isə sərxoşlar dət tanış yerləri tanımadı. Uçmuş bəndin

kimi çığırışırdılar. Onların susmayan dirəkləri hələ bir həftə bundan əvvəl

çığırtısı fonunda digər səslər şən və görünürdü, indi isə onun yeri elə dümdüz

melodik idi. Həyətdə yaranmış üç adanın – və hamar idi ki, elə bil burada insan heç

dəyirman, barak və Aleksey Stepanoviçin vaxt təbii fəlakətə qarşı sədd ucaltmağa

evinin arasında iki böyük, yöndəmsiz çalışmamışdı. Qarşı sahil isə yerli-dibli

qayıq üzürdü, undan ağappaq olan yox olmuşdu. Su qəsəbənin küçə və da-

dəyirmançılar da gülə-gülə, zarafatlaşa- lanlarını doldurmuşdu. Qəsəbədən isə

zarafatlaşa suyun yuxarı qaldırdığı ensiz sadəcə evlərin damları qalmışdı, evlərin