Page 106 - "Xəzər" 4/2016

Fevral ayı bizdə balıq mövsümünə Altmış beş yaşlı ağsaç qoca gözünü

hazırlaşırlar, atam isə ayağa durmur, vaxt mənə zilləyib dinməzcə çarpayıda uzan-

keçirdi; onda toru anamla çıxarıb, qırılmış mışdı, sonra dikəldi – çarpayı cırıldadı, –
yerlərini bağlamağa başladıq. Biz axşamlar oturub düz gözlərimin içinə baxdı.
işləyirdik, tor isə cod idi – omar üçün ən
sərt gəmi ipindən tor hazırlanmalıdı, – – Necə hərəkət etməli olduğunu sənə
barmaqlarımız suluq olurdu, düyün vu- öyrətmirəm, – o dedi. – Sadəcə, xahiş
randa onları qoparırdıq, yazqabağı eləyirəm.
Labradorun dayaz yerlərindən üzüb gələn
suitilər isə artıq inildəyib zarıyırdılar. Sabah məktəbə hazırlaşdım. Anam
artırmaya çıxıb arxamca dedi: “Deməli,
Gündüzlər yalnız dayım işləyirdi – mən anan, atan acından ölsün. Belə yaxşıdı!”
məktəbdə olurdum, anam isə təsərrüfatla Mən geri baxmadım – yalnız addımlarımı
əlləşirdi – o, çoxdandı atamla birlikdə ba- yeyinlətdim.
lıq ovlayırdı və atamın belə əldən dü-
Həmin gün evə qayıdanda, atamla

şəcəyinə inanmağı gəlmirdi. dayım mətbəxdə oturmuşdular, tor isə

Martda işi çatdırmayacağımız aydın döşəməyə sərilmişdi.

oldu: biz axşamdan sabaha qədər torla Aprelin sonunda yenicə rənglənmiş

106 əlləşirdik, səhər açılmağına az qalmış şən, hövsələsiz “Cenni Linn” körpüdə rəqs
yatağa girirdik, balıq mövsümünə isə vur- eləyirdi. Buz örtüyü parçalanıb yırğalanır,
2016 tut səkkiz həftə qalmışdı, biz isə, hətta donmamış yerlərdə dəniz ləpələnir,
qayığa da əl gəzdirməmişdik. Dayımın
narahat olmağa başladığını görürdüm – qağayılar suya baş vurub, çırpınan siyənək
axı onun on iki uşağı var idi, dəniz isə balıqlarını tutaraq, buz parçasının üstünə
geridə qalanları yedizdirmir. Mən inadla qonurdular.
işləyirdim, ancaq yaz yaxınlaşırdı, biz heç
Axır ki, may gəldi və qayıqlar dənizə

cür çatdırmırdıq; balıqçılar artıq qayıqları çıxdılar, uzun müddət doklarda qalıb,
qatranlamağa başlamışdılar, biz isə tor- nəhayət, azadlığa buraxılan canlı varlıqlar

lardan üzülüşməmişdik. Başa düşdüm ki, kimi, qayıqlar iri yaşılımtıl-ağ aysberqlərin

məktəbin daşını atmalıyam. yanından ötüb, sevincək körfəzə girdilər

Səhərisi gün evdə qaldım. Anam və limanın dar boğazından çıxıb, ənənəvi

axşam harasa gedəndə, atam məni çağırıb olaraq hər ailəyə bölünmüş axarlara üz

dedi: “Axmaqlıq eləmə”. tutaraq, açıq dənizə səpələnirdilər. Mən

Alister Makleod. Qayıq Ona cavab verdim ki, hər şey həll olu- dərsdə oturub, pəncərəyə boylanırdım və
nub və heç nə müzakirayə etmək istə- qayıqlar tədricən üfüqdə görünməz olur-
mirəm. dular, onların arasında “Cenni Linn” də
dənizə çıxırdı – dayım ayaqlarını aralı
– Elə olmağına elədi, – atam dedi. – qoyaraq, sükanın arxasında durmuşdu
Sən qərar vermisən. Ancaq mən qərar və istiqamətdən yayınmamaq üçün buz
verməmişəm. Hesab eləyirəm ki, sən dağlarının lap yanından sivişib keçirdi,
hökmən oxumalısan. atam isə qayığın dal tərəfində dayanıb,
ciyə ilə göyərtəyə bağlanmış toru tutmuşdu.
Məktəbə görə onsuz da heyifsilənirdim,
bir yandan da atamın məsləhətləri məni Günortadan sonra “Cenni Linn”
özümdən çıxardı. Hirslə sözünü kəsdim,
az qala qışqırdım ki, məsləhəti özünə

saxlasın, necə hərəkət etməli olduğumu dalğaqırana yan aldı və anam atamdan

mənə öyrətməsin. soruşdu: “Qayıqda nə var, nə yox?”