Page 227 - "Xəzər"
P. 227
dәfә öpdüm. Bunu o vaxt bilmirdim; Gözümü yumub zәrbәlәr endirmәk 227
bilsәydim sarsılardım. istәdim. Yox, belә olmaz: gözüyumulu 2015
zәrbә endirmәk risklidi – zәrbә boşa
– Mәni niyә öpürsәn? da gedә bilәr... Gözlәrini geniş açıb, Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
Donub qaldım. zәrbәni bütün varlığınla hiss edәrәk
– Niyә dә öpmәmәliyәm? endirmәlisәn. Vә sakit olmalısan,
Onun sözlәri mәni fikirlәşmәyә sakitliyini qorumalısan, ancaq anamı
mәcbur elәdi. Deyәsәn, mәsәlәnin nә görәndә, deyәsәn, hәyәcanlanmağa
yerdә olduğunu başa düşürdü, hәr başladım. Vaxt keçirdi, mәnsә heykәl
şeyi duyurdu. kimi bir yerdә dayanıb hәlә dә mәsәlәni
Günәş hәmişә batdığı yerdә qürub bitirmәyә ürәk elәmirdim. Necә olsa
etdi. Şәr qarışdı. Şam elәdik. Onlar da, anam idi, mәni dünyaya gәtirmişdi,
yerlәrinә girdilәr. Mәnsә, hәmişә olduğu bircә buna görә onu bağışlamaq olardı.
kimi, kömürü qurdalaya-qurdalaya Yox, elә mәni doğduğu üçün onu
ocağın böyründә qaldım. Martineta bağışlaya bilmirdim. Mәni dünyaya
meyxanasına çoxdandı baş çәkmirdim. gәtirsә dә, heç vaxt qayğıma qalmayıb.
Gözlәdiyim vaxt yetişdi. İndi özümü Boş yerә vaxt itirmәyә dәymәz,
әlә alıb, mәsәlәni bacardıqca tez cәsarәtә gәlib mәsәlәni bitirmәk
bitirmәliydim. Gecә qısadı, hәr şey lazımdı. Elә an oldu ki, әlimdә bıçaq
gecә qurtarmalıydı vә sәhәr açılanda ayaq üstә yatdım, sanki canlı surәtdә
kәnddәn çox-çox uzaqda olmalıydım. cinayәtin özüydüm... Özümü әlә
Qulaq verdim. Sәs-sәmir yox idi. almağa, toparlanmağa, diqqәtimi
Arvadım yatan otağa girdim – yatırdı. cәmlәmәyә çalışdım. Bacardıqca
Qoy yatsın. Anam da, yәqin, yatırdı. mәsәlәni tezcә bitirmәk, buralardan
Mәtbәxә qayıdıb, ayaqqabımı baş götürüb ayağım tutduğu qәdәr
soyundum; döşәmә soyuqdu, xırda qaçmaq istәyirdim. Taqәtdәn
daşlar dabanıma batırdı. Bıçağı düşmüşdüm; onu, yuxusunu
çıxartdım, ocağın işığında gün işığında qoruyurammış kimi artıq xeyli vaxtdı
olduğu kimi parıldayırdı. yanında dayanmışdım. Ancaq mәn axı
O, üzünü balınca söykәyib mәlәfәyә onu öldürmәyә, mәhv elәmәyә, xәncәr
bürünmüşdü. Üstünә tullanıb bıçağı zәrbәlәriylә canını almağa gәlmişdim!
soxmaq qalırdı. Tәrpәnmәyә,
qışqırmağa belә macal tapmayacaq... Bir saat da belәcә dayanaram. Yox,
Əlim artıq ona çatır, o isә bәrk yatır heç dә yox, bu mәnim qüvvәm xa-
vә heç ağlına da gәlmir ki, – ilahi, öz ricindәdi, bu mәnim ürәyimi üzürdü.
aqibәtindәn qurbanın heç vaxt xәbәri Fikirlәşdim ki, gedim. Ancaq otaqdan
olmur! – başına nә gәlәcәk. Özümü çıxanda birdәn sәs salsam, oyanıb
toparladım, hәtta әlimi dә qaldırdım – mәni tanıyacaq! Yox, gedә dә
ancaq qolum yenә yanıma düşdü. bilmәzdim; ölüm qaçılmazdı... Vәziyyәt-
dәn yeganә çıxış – vurmaq, mәsәlәni
bilsәydim sarsılardım. istәdim. Yox, belә olmaz: gözüyumulu 2015
zәrbә endirmәk risklidi – zәrbә boşa
– Mәni niyә öpürsәn? da gedә bilәr... Gözlәrini geniş açıb, Kamilo Xose Sela. Paskual Duartenin ailәsi
Donub qaldım. zәrbәni bütün varlığınla hiss edәrәk
– Niyә dә öpmәmәliyәm? endirmәlisәn. Vә sakit olmalısan,
Onun sözlәri mәni fikirlәşmәyә sakitliyini qorumalısan, ancaq anamı
mәcbur elәdi. Deyәsәn, mәsәlәnin nә görәndә, deyәsәn, hәyәcanlanmağa
yerdә olduğunu başa düşürdü, hәr başladım. Vaxt keçirdi, mәnsә heykәl
şeyi duyurdu. kimi bir yerdә dayanıb hәlә dә mәsәlәni
Günәş hәmişә batdığı yerdә qürub bitirmәyә ürәk elәmirdim. Necә olsa
etdi. Şәr qarışdı. Şam elәdik. Onlar da, anam idi, mәni dünyaya gәtirmişdi,
yerlәrinә girdilәr. Mәnsә, hәmişә olduğu bircә buna görә onu bağışlamaq olardı.
kimi, kömürü qurdalaya-qurdalaya Yox, elә mәni doğduğu üçün onu
ocağın böyründә qaldım. Martineta bağışlaya bilmirdim. Mәni dünyaya
meyxanasına çoxdandı baş çәkmirdim. gәtirsә dә, heç vaxt qayğıma qalmayıb.
Gözlәdiyim vaxt yetişdi. İndi özümü Boş yerә vaxt itirmәyә dәymәz,
әlә alıb, mәsәlәni bacardıqca tez cәsarәtә gәlib mәsәlәni bitirmәk
bitirmәliydim. Gecә qısadı, hәr şey lazımdı. Elә an oldu ki, әlimdә bıçaq
gecә qurtarmalıydı vә sәhәr açılanda ayaq üstә yatdım, sanki canlı surәtdә
kәnddәn çox-çox uzaqda olmalıydım. cinayәtin özüydüm... Özümü әlә
Qulaq verdim. Sәs-sәmir yox idi. almağa, toparlanmağa, diqqәtimi
Arvadım yatan otağa girdim – yatırdı. cәmlәmәyә çalışdım. Bacardıqca
Qoy yatsın. Anam da, yәqin, yatırdı. mәsәlәni tezcә bitirmәk, buralardan
Mәtbәxә qayıdıb, ayaqqabımı baş götürüb ayağım tutduğu qәdәr
soyundum; döşәmә soyuqdu, xırda qaçmaq istәyirdim. Taqәtdәn
daşlar dabanıma batırdı. Bıçağı düşmüşdüm; onu, yuxusunu
çıxartdım, ocağın işığında gün işığında qoruyurammış kimi artıq xeyli vaxtdı
olduğu kimi parıldayırdı. yanında dayanmışdım. Ancaq mәn axı
O, üzünü balınca söykәyib mәlәfәyә onu öldürmәyә, mәhv elәmәyә, xәncәr
bürünmüşdü. Üstünә tullanıb bıçağı zәrbәlәriylә canını almağa gәlmişdim!
soxmaq qalırdı. Tәrpәnmәyә,
qışqırmağa belә macal tapmayacaq... Bir saat da belәcә dayanaram. Yox,
Əlim artıq ona çatır, o isә bәrk yatır heç dә yox, bu mәnim qüvvәm xa-
vә heç ağlına da gәlmir ki, – ilahi, öz ricindәdi, bu mәnim ürәyimi üzürdü.
aqibәtindәn qurbanın heç vaxt xәbәri Fikirlәşdim ki, gedim. Ancaq otaqdan
olmur! – başına nә gәlәcәk. Özümü çıxanda birdәn sәs salsam, oyanıb
toparladım, hәtta әlimi dә qaldırdım – mәni tanıyacaq! Yox, gedә dә
ancaq qolum yenә yanıma düşdü. bilmәzdim; ölüm qaçılmazdı... Vәziyyәt-
dәn yeganә çıxış – vurmaq, mәsәlәni
