Page 49 - 2017-3
P. 49
ləlik heç kimin qoyununu oğurlamamı- Dirsəyin eyvanın dirəyinə dəyib bərk 49
şam, oğurlamaq fikrində də döyüləm. ağrıyır. Lakin bir anlığa duyduğun, səni 2017
özündən çox istəyən kiçik qardaşında bu
– Ona görə də elə, bu günə qalmısan kin-küdurət hardandır fikrindən elə sarsı- Şahmar. Qoyungöz
da, – kiçik qardaş kimi o, sənə bu sözləri lırsan, ağrı yadından çıxır. Bu vaxt atanın
deməyəydi gərək. Sən ona dişinin dibin- səsi eyvanı başına götürür:
dən çıxanı desəydin də, lap təpiyinin altı-
na salsaydın da, o, bu sözləri sənə de- – Boğuşun, boğuşun, köpəy uşağı.
məməliydi. Ay it, qoyma. Çəmbər, boğ onu, Bozdar,
öldür, ayə, qoyma, hay-huy, ayə, su gəti-
– Nə günə, hansı günə, küçük? rin. Harf, harf, itdər qırdı bir-birini.
– Korsan, ə, sən. – O, səsi titrəyə-tit-
rəyə güldü, tez də gülüşünü kəsib, səsi Anan südü yerə calanmış qazan əlin-
bu dəfə gərginlikdən qırıla-qırıla: – Sənin də qoyunların arasından çıxır, əl atıb
bozarmış şalvar-pencəyinə baxanda az üzünü cırır.
qalıram yerə girəm, – dedi.
Sən işıqlı, ümidli bir şey xatırlamalıy- – A dəli köpək oğlu, niyə qırdırırsan
dın, ondan yapışmalı, pənah aparmalıy- bunları bir-birinə? Ürəyindən tikan çıxar-
dın ona, yoxsa əlindən xata çıxardı, qan dırsan?!
tökülərdi ortalığa. Yadındadımı? Әlbəttə,
yadındadı. On üç il əvvəl sən institutun Atanın gur-gur guruldayan, qeyzli-qə-
sonuncu kursunda oxuyanda evinizə gəl- zəbli, özündən güclü səsi hamımızı don-
mişdin, anan səhər-səhər sevincindən durur.
gülə-gülə deyirdi: “Qardaşın yaman çox
istəyir səni. Sən bayır-bacaya çıxanda – Donuz qızı donuz, mən bunları ək-
xəlvətcə dalınca baxır. Bütün qonşuların mişəm ki, bir-birini qırsınlar?
gözüylə sənin yerişinə, oturuşuna, duru-
şuna tamaşa eləyir. Abbas kişinin, Məs- Bax bu anda qanın üşüyür, bütün qəl-
mə arvadın gözüylə baxır sənə, ağlına binlə atanı Allahtək sevirsən. Sarsılmış
kül olmuş (anan utana-utana gülmüşdü) halda fikirləşirsən: sən atanı indiki kimi
Dəmirin qızı Qəndabın gözünnən də ba- heç vaxt bu cür aydın başa düşməmisən,
xır sənə”. Belə məhəbbət, istək sehrində anlamamısan.
yaşamaq gözəliydi. İndi nə olmuşdu? Aşıq
demişkən, mənmi dəyişmişəm, ya zama- Səhər ananın şirin səsi səni yuxudan
namı? oyadır.
Sən indi yumruqla onun ağız-burnunu
dağıdacaq, qanına qəltan eləyəcək, diş- – Dur, qadan alım, ay Şahmar. Dədən
lərini tökəcəksən ki, bir də belə qələt elə- qoyun kəsib, dur bir kabab çək.
məsin. Sağ qolunu qaldırıb, onun sifətinə
dəhşətli zərbə endirirsən, ancaq qarda- Durursan. Köynəyinin yaxasını düymə-
şın cəld tərpənir, əlbəəl biləyini tutub mən- ləyəndə görürsən ki, barmaqların xoş bir
gənə kimi sıxır və bütün gücüylə səni ge- duyğudan titrəyir, əsir. Düşünürsən ki, yə-
ri itələyir. qin, bugünkü günün səhərinə, gələcəyi-
– Baxmaram böyüklüyünə, öldürrəm nə ümiddəndir. Eşiyə çıxırsan. Eyvandan
səni. aralı qan gölməçəsi var, gölməçənin də
qırağında axşamkı qaşı-gözü qara, boy-
nu muncuqlu şişəyin başı. Sən donub-
qalırsan, heç cür gözlərini qoyunun şüşə-
tək mənasız, boz, donuq gözlərindən ayı-
ra bilmirsən. İndi yadına düşür ki, kimsə
nə vaxtsa sənə eyhamla demişdi: “Qo-
yungöz”.
şam, oğurlamaq fikrində də döyüləm. ağrıyır. Lakin bir anlığa duyduğun, səni 2017
özündən çox istəyən kiçik qardaşında bu
– Ona görə də elə, bu günə qalmısan kin-küdurət hardandır fikrindən elə sarsı- Şahmar. Qoyungöz
da, – kiçik qardaş kimi o, sənə bu sözləri lırsan, ağrı yadından çıxır. Bu vaxt atanın
deməyəydi gərək. Sən ona dişinin dibin- səsi eyvanı başına götürür:
dən çıxanı desəydin də, lap təpiyinin altı-
na salsaydın da, o, bu sözləri sənə de- – Boğuşun, boğuşun, köpəy uşağı.
məməliydi. Ay it, qoyma. Çəmbər, boğ onu, Bozdar,
öldür, ayə, qoyma, hay-huy, ayə, su gəti-
– Nə günə, hansı günə, küçük? rin. Harf, harf, itdər qırdı bir-birini.
– Korsan, ə, sən. – O, səsi titrəyə-tit-
rəyə güldü, tez də gülüşünü kəsib, səsi Anan südü yerə calanmış qazan əlin-
bu dəfə gərginlikdən qırıla-qırıla: – Sənin də qoyunların arasından çıxır, əl atıb
bozarmış şalvar-pencəyinə baxanda az üzünü cırır.
qalıram yerə girəm, – dedi.
Sən işıqlı, ümidli bir şey xatırlamalıy- – A dəli köpək oğlu, niyə qırdırırsan
dın, ondan yapışmalı, pənah aparmalıy- bunları bir-birinə? Ürəyindən tikan çıxar-
dın ona, yoxsa əlindən xata çıxardı, qan dırsan?!
tökülərdi ortalığa. Yadındadımı? Әlbəttə,
yadındadı. On üç il əvvəl sən institutun Atanın gur-gur guruldayan, qeyzli-qə-
sonuncu kursunda oxuyanda evinizə gəl- zəbli, özündən güclü səsi hamımızı don-
mişdin, anan səhər-səhər sevincindən durur.
gülə-gülə deyirdi: “Qardaşın yaman çox
istəyir səni. Sən bayır-bacaya çıxanda – Donuz qızı donuz, mən bunları ək-
xəlvətcə dalınca baxır. Bütün qonşuların mişəm ki, bir-birini qırsınlar?
gözüylə sənin yerişinə, oturuşuna, duru-
şuna tamaşa eləyir. Abbas kişinin, Məs- Bax bu anda qanın üşüyür, bütün qəl-
mə arvadın gözüylə baxır sənə, ağlına binlə atanı Allahtək sevirsən. Sarsılmış
kül olmuş (anan utana-utana gülmüşdü) halda fikirləşirsən: sən atanı indiki kimi
Dəmirin qızı Qəndabın gözünnən də ba- heç vaxt bu cür aydın başa düşməmisən,
xır sənə”. Belə məhəbbət, istək sehrində anlamamısan.
yaşamaq gözəliydi. İndi nə olmuşdu? Aşıq
demişkən, mənmi dəyişmişəm, ya zama- Səhər ananın şirin səsi səni yuxudan
namı? oyadır.
Sən indi yumruqla onun ağız-burnunu
dağıdacaq, qanına qəltan eləyəcək, diş- – Dur, qadan alım, ay Şahmar. Dədən
lərini tökəcəksən ki, bir də belə qələt elə- qoyun kəsib, dur bir kabab çək.
məsin. Sağ qolunu qaldırıb, onun sifətinə
dəhşətli zərbə endirirsən, ancaq qarda- Durursan. Köynəyinin yaxasını düymə-
şın cəld tərpənir, əlbəəl biləyini tutub mən- ləyəndə görürsən ki, barmaqların xoş bir
gənə kimi sıxır və bütün gücüylə səni ge- duyğudan titrəyir, əsir. Düşünürsən ki, yə-
ri itələyir. qin, bugünkü günün səhərinə, gələcəyi-
– Baxmaram böyüklüyünə, öldürrəm nə ümiddəndir. Eşiyə çıxırsan. Eyvandan
səni. aralı qan gölməçəsi var, gölməçənin də
qırağında axşamkı qaşı-gözü qara, boy-
nu muncuqlu şişəyin başı. Sən donub-
qalırsan, heç cür gözlərini qoyunun şüşə-
tək mənasız, boz, donuq gözlərindən ayı-
ra bilmirsən. İndi yadına düşür ki, kimsə
nə vaxtsa sənə eyhamla demişdi: “Qo-
yungöz”.
