Page 157 - 2017-3
P. 157
çrayıb çıxdı, pəncərəli gur işıqlı vaqon- gamə başlasa, axıracan durmalıyıq. 157
lar gurultuyla ötüb-keçdi. Dik dönüb qata- Görürəm qorxursan, qılçaların əsir. Ay 2017
rın arxasınca baxdı. körpə, yəqin, utanmasaydın, aradan çı-
xardın?! Con Steynbek. Basqın
– Sərnişin o qədər də çox deyil, – o,
məmnun səslə dedi. – Әgər səhv etmi- Rut daha dözə bilmədi:
rəmsə, sənin qocan dəmir yolunda işlə- – Nə özünü dartırsan, – dedi, – bir-iki
yir. Özün demisən. dəfə çıxış eləmisən deyə burnun göylə
gedir. Guya müdrik bir qocasan!
– Elədi. Әyləc konduktorudu. Biləndə – Hər halda, südəmər deyiləm.
ki, mən nəylə məşğulam, mitilimi çölə at- Rut kiridi. Başını aşağı saldı. Han-
dı. – Rut öz qüssəsini sezdirmədən da- dan-hana:
nışmağa çalışırdı. – O, öz iş yerini itir- – Dik, – asta və yazıq səslə dedi, –
məkdən dəhşətli qorxur. – Heç nə başa sən əminsən ki, qaçmayacaqsan? Әmin-
düşmək istəmir. Ha qandırdım, xeyri ol- sən ki, hər şeyə duruş gətirə biləcəksən?
madı. Nəinki başa düşmədi, üstəlik, məni – Aydın məsələdi, əlbəttə, əminəm.
evdən qovdu. – Rutun səsində elə bir kə- Birinci dəfə deyil ki, bizə belə tapşırılıb,
dər vardı ki, özü də qorxdu: indi Dik başa aydındı? Biz özümüzü elə aparmalıyıq ki,
düşəcək ki, o, ev üçün darıxıb, peşman- xalq bizdən nümunə götürsün, – o, qa-
dı. Buna görə kəskin səslə əlavə etdi: – ranlıqda Ruta nəzər saldı, – hey soruşur-
Elə bədbəxtlik də bundadı ki, iş yerlərini san, maraqlanırsan. Səbrin çatmır, ya
itirməkdən dəhşətli qorxurlar, öz burunla- qorxursan? Qorxursan ki, dözməyib qa-
rından uzağı görmürlər. Başa düşmürlər çasan? Әgər belədisə, bəri başdan de,
ki, onların başına nə oyun açırlar. Öz get evə.
qandallarından bərk-bərk yapışırlar. Rut titrək səslə:
– Dik, sən əla oğlansan, – dedi. – Mə-
– Bu sözləri sonraya saxla, – Dik məs- nim sənə dediklərimi heç kəsə demə,
ləhət gördü. – Zor deyib. Olmaya sənin yaxşı? Axı mən bir dəfə də olsun, tapşırı-
nitqindəndi? ğa getməmişəm. Hardan bilim ki, başıma
dəyənək vursalar, nə edəcəyəm. Bir də,
– Yox, ancaq bir halda ki, sənin xoşu- bunu kim bilə bilər axı? Ancaq mənə elə
na gəlir, bunları da deyərəm. gəlir ki, qaçmayacağam. Çalışacağam
qaçmayım.
İndi küçə fənərləri az-az rast gəlirdi. – Bu, başqa məsələ, körpə. Daha bu
Yolun kənarında ağ akasiya kolları bit- barədə danışmayaq. Ancaq bil ki, əkil-
mişdi: şəhərin qurtaracağıydı, tez-tez kənd mək istəsən, təşkilata xəbər verəcəyəm;
mənzərələrinə təsadüf olunurdu. Kənd- bizdə satqınlara yer yoxdu. Körpə, bunu
arası yolun hər iki tərəfində adda-budda yaxşı-yaxşı yadında saxla.
həyətli evlər gözə dəyirdi. – Bura bax, bəsdi mənə körpə dedin.
Qurtar.
– Tfu!.. Mən bu cür zülmət görməmi- Onlar şəhərdən uzaqlaşdıqca akasi-
şəm. – Rut yenə dilləndi. – Bir tərəfdən, ya kolları sıxlaşırdı. Tinlərin birində it
bu yaxşıdı. İşimiz əngələ düşsə, aradan hürdü; yəqin, onların səslərinə hürürdü.
çıxmaq asan olar. Ulduzların qabağını kəsərək, yerə seyrək
duman çökməkdəydi.
Gödəkcəsinin boyunluğunu qaldırmış
Dik fınxırdı, amma heç nə demədi. Bir
müddət dinməzcə getdilər.
– Dik, birdən dəyənəklər işə düşsə,
sən qaçacaqsan, ya yox? – Rut soruşdu.
– Qaçmaq nədi, lənət şeytana! Ol-
maz qaçmaq. Bizə tapşırılıb ki, əgər hən-
lar gurultuyla ötüb-keçdi. Dik dönüb qata- Görürəm qorxursan, qılçaların əsir. Ay 2017
rın arxasınca baxdı. körpə, yəqin, utanmasaydın, aradan çı-
xardın?! Con Steynbek. Basqın
– Sərnişin o qədər də çox deyil, – o,
məmnun səslə dedi. – Әgər səhv etmi- Rut daha dözə bilmədi:
rəmsə, sənin qocan dəmir yolunda işlə- – Nə özünü dartırsan, – dedi, – bir-iki
yir. Özün demisən. dəfə çıxış eləmisən deyə burnun göylə
gedir. Guya müdrik bir qocasan!
– Elədi. Әyləc konduktorudu. Biləndə – Hər halda, südəmər deyiləm.
ki, mən nəylə məşğulam, mitilimi çölə at- Rut kiridi. Başını aşağı saldı. Han-
dı. – Rut öz qüssəsini sezdirmədən da- dan-hana:
nışmağa çalışırdı. – O, öz iş yerini itir- – Dik, – asta və yazıq səslə dedi, –
məkdən dəhşətli qorxur. – Heç nə başa sən əminsən ki, qaçmayacaqsan? Әmin-
düşmək istəmir. Ha qandırdım, xeyri ol- sən ki, hər şeyə duruş gətirə biləcəksən?
madı. Nəinki başa düşmədi, üstəlik, məni – Aydın məsələdi, əlbəttə, əminəm.
evdən qovdu. – Rutun səsində elə bir kə- Birinci dəfə deyil ki, bizə belə tapşırılıb,
dər vardı ki, özü də qorxdu: indi Dik başa aydındı? Biz özümüzü elə aparmalıyıq ki,
düşəcək ki, o, ev üçün darıxıb, peşman- xalq bizdən nümunə götürsün, – o, qa-
dı. Buna görə kəskin səslə əlavə etdi: – ranlıqda Ruta nəzər saldı, – hey soruşur-
Elə bədbəxtlik də bundadı ki, iş yerlərini san, maraqlanırsan. Səbrin çatmır, ya
itirməkdən dəhşətli qorxurlar, öz burunla- qorxursan? Qorxursan ki, dözməyib qa-
rından uzağı görmürlər. Başa düşmürlər çasan? Әgər belədisə, bəri başdan de,
ki, onların başına nə oyun açırlar. Öz get evə.
qandallarından bərk-bərk yapışırlar. Rut titrək səslə:
– Dik, sən əla oğlansan, – dedi. – Mə-
– Bu sözləri sonraya saxla, – Dik məs- nim sənə dediklərimi heç kəsə demə,
ləhət gördü. – Zor deyib. Olmaya sənin yaxşı? Axı mən bir dəfə də olsun, tapşırı-
nitqindəndi? ğa getməmişəm. Hardan bilim ki, başıma
dəyənək vursalar, nə edəcəyəm. Bir də,
– Yox, ancaq bir halda ki, sənin xoşu- bunu kim bilə bilər axı? Ancaq mənə elə
na gəlir, bunları da deyərəm. gəlir ki, qaçmayacağam. Çalışacağam
qaçmayım.
İndi küçə fənərləri az-az rast gəlirdi. – Bu, başqa məsələ, körpə. Daha bu
Yolun kənarında ağ akasiya kolları bit- barədə danışmayaq. Ancaq bil ki, əkil-
mişdi: şəhərin qurtaracağıydı, tez-tez kənd mək istəsən, təşkilata xəbər verəcəyəm;
mənzərələrinə təsadüf olunurdu. Kənd- bizdə satqınlara yer yoxdu. Körpə, bunu
arası yolun hər iki tərəfində adda-budda yaxşı-yaxşı yadında saxla.
həyətli evlər gözə dəyirdi. – Bura bax, bəsdi mənə körpə dedin.
Qurtar.
– Tfu!.. Mən bu cür zülmət görməmi- Onlar şəhərdən uzaqlaşdıqca akasi-
şəm. – Rut yenə dilləndi. – Bir tərəfdən, ya kolları sıxlaşırdı. Tinlərin birində it
bu yaxşıdı. İşimiz əngələ düşsə, aradan hürdü; yəqin, onların səslərinə hürürdü.
çıxmaq asan olar. Ulduzların qabağını kəsərək, yerə seyrək
duman çökməkdəydi.
Gödəkcəsinin boyunluğunu qaldırmış
Dik fınxırdı, amma heç nə demədi. Bir
müddət dinməzcə getdilər.
– Dik, birdən dəyənəklər işə düşsə,
sən qaçacaqsan, ya yox? – Rut soruşdu.
– Qaçmaq nədi, lənət şeytana! Ol-
maz qaçmaq. Bizə tapşırılıb ki, əgər hən-
