Page 122 - 2017-3
P. 122
ölüm uzaqdadır, hələ ömür irəlidədir; mən bəxtəvərlik yağır. Bir dəfə məndən soruş-
hər şeyi yoluna qoymağı bacararam, hə, du ki, gələn il müsabiqəyə qatılacağam,
əlbəttə, bacararam. Çətinliklə də olsa, ya yox? Kaş ki, ona “yox” cavabı verəndə
böyrü üstə çevrildim, ayaqlarımı yığıb, gözlərinin necə bərəldiyini görəydiniz.
qolumu başımın altına qoydum və eynilə – Ciddi sözündür?
körpə vaxtlarımda olduğu kimi, şirin yu- – Tamamilə ciddi, – dedim.
xuya getdim. Yaxşı yadımdadır, uşaq vax- – Bəs nə işlə məşğul olacaqsınız?
tı gecələr bəzən yuxudan oyanır, pəncə- – Hələ bilmirəm.
rəni döyən, navalçada inləyən küləyin sə- O çıxıb gedəndə üzündə çaşqınlıq ifa-
sindən qorxuya düşürdüm. İliyə işləyən dəsi vardı.
şaxtanın təsirindən evin tirləri çırtıldayır-
dı, elə bil tapançadan atəş açılır. Bu za-
man sakitcə ağlamağa başlayır, amma XI
yanımda uyuyan anamı yuxudan kal oyat- Dedov
mağa qıymırdım. Anam isə hər dəfə du-
122 yuq düşüb oyanır, yuxulu-yuxulu məni İki həftə elə bil duman içində yaşa-
öpüb ovudur, üzərimdə xaç çevirirdi. Yal- dım. Yalnız Varşava dəmir yolu vaqonu-
2017 nız bundan sonra sakitləşir, yorğanın al- na əyləşəndən sonra hiss etdim ki, bütün
tında büzüşüb, şirin yuxuya gedirdim.
həyəcanlar, narahatlıqlar arxada qalıb.
İlahi, gücdən düşmüşəm, taqətim qal-
mayıb! Bu gün yerimdən qalxıb, mənimlə Hələ də inana bilmirəm: mən – akademi-
üzbəüz çarpayıda yatan xəstə tələbəni yanın təqaüdçüsü, rəssamam, sənətimi
yoluxmaq istədim. Bir-iki addım atandan təkmilləşdirmək üçün dörd illiyə xaricə
sonra başım hərləndi, az qala, yerə səri- gedirəm. “Vivat Academia”!
Eh, Ryabinin, Ryabinin! Bu gün tə-
ləcəkdim. Amma baş bədəndən tez sa-
ğalır. Huşum özümə qayıdanda, demək sadüfən onunla görüşdüm. Vağzala get-
olar, heç nəyi xatırlamırdım, yaxın tanış- mək üçün karetaya minməyə hazırlaşır-
ların belə adını çətinliklə yadıma salır- dım. “Təbrik edirəm, – dedi, – siz də
dım. Artıq hər şey qaydasındadır, hər şey məni təbrik eləyin”.
Vsevolod Qarşin. Qırmızı çiçək – Nə münasibətlə?
qayıdıb, amma keçmiş gerçəklik kimi yox,
yuxu kimi. Artıq o, mənə əzab vermir. Bu – Elə indicə müəllimlər seminariya-
gerçəklik çoxdan həyatımdan silinib. sına qəbul olunmaq üçün imtahan ver-
Bu gün Dedov mənə bir qalaq qəzet dim.
gətirdi. Qəzetlərdə mənim “Sibir xoruzu”- Müəllimlər seminariyası! Rəssam, is-
mu və onun “Səhər” tablosunu tərifləyir- tedad sahibi! Kənddə məhv olub gedə-
lər. Yalnız L. mənim haqqımda xoş söz cək. Bu adam ağlını itirib, nədir?
demir. Amma bu, vecimə də deyil. Artıq
belə şeylərdən uzağam. Dedovun uğuru- ***
na sevinirəm: qızıl medalı qazanıb, tez- Bu dəfə Dedov haqlı çıxdı: Ryabinin,
liklə xaricə yola düşəcək. Taleyindən ra- doğrudan da, uğur qazana bilmədi. Am-
zıdır, çox xoşbəxt görünür, üz-gözündən ma bu, başqa söhbətin mövzusudur.
hər şeyi yoluna qoymağı bacararam, hə, du ki, gələn il müsabiqəyə qatılacağam,
əlbəttə, bacararam. Çətinliklə də olsa, ya yox? Kaş ki, ona “yox” cavabı verəndə
böyrü üstə çevrildim, ayaqlarımı yığıb, gözlərinin necə bərəldiyini görəydiniz.
qolumu başımın altına qoydum və eynilə – Ciddi sözündür?
körpə vaxtlarımda olduğu kimi, şirin yu- – Tamamilə ciddi, – dedim.
xuya getdim. Yaxşı yadımdadır, uşaq vax- – Bəs nə işlə məşğul olacaqsınız?
tı gecələr bəzən yuxudan oyanır, pəncə- – Hələ bilmirəm.
rəni döyən, navalçada inləyən küləyin sə- O çıxıb gedəndə üzündə çaşqınlıq ifa-
sindən qorxuya düşürdüm. İliyə işləyən dəsi vardı.
şaxtanın təsirindən evin tirləri çırtıldayır-
dı, elə bil tapançadan atəş açılır. Bu za-
man sakitcə ağlamağa başlayır, amma XI
yanımda uyuyan anamı yuxudan kal oyat- Dedov
mağa qıymırdım. Anam isə hər dəfə du-
122 yuq düşüb oyanır, yuxulu-yuxulu məni İki həftə elə bil duman içində yaşa-
öpüb ovudur, üzərimdə xaç çevirirdi. Yal- dım. Yalnız Varşava dəmir yolu vaqonu-
2017 nız bundan sonra sakitləşir, yorğanın al- na əyləşəndən sonra hiss etdim ki, bütün
tında büzüşüb, şirin yuxuya gedirdim.
həyəcanlar, narahatlıqlar arxada qalıb.
İlahi, gücdən düşmüşəm, taqətim qal-
mayıb! Bu gün yerimdən qalxıb, mənimlə Hələ də inana bilmirəm: mən – akademi-
üzbəüz çarpayıda yatan xəstə tələbəni yanın təqaüdçüsü, rəssamam, sənətimi
yoluxmaq istədim. Bir-iki addım atandan təkmilləşdirmək üçün dörd illiyə xaricə
sonra başım hərləndi, az qala, yerə səri- gedirəm. “Vivat Academia”!
Eh, Ryabinin, Ryabinin! Bu gün tə-
ləcəkdim. Amma baş bədəndən tez sa-
ğalır. Huşum özümə qayıdanda, demək sadüfən onunla görüşdüm. Vağzala get-
olar, heç nəyi xatırlamırdım, yaxın tanış- mək üçün karetaya minməyə hazırlaşır-
ların belə adını çətinliklə yadıma salır- dım. “Təbrik edirəm, – dedi, – siz də
dım. Artıq hər şey qaydasındadır, hər şey məni təbrik eləyin”.
Vsevolod Qarşin. Qırmızı çiçək – Nə münasibətlə?
qayıdıb, amma keçmiş gerçəklik kimi yox,
yuxu kimi. Artıq o, mənə əzab vermir. Bu – Elə indicə müəllimlər seminariya-
gerçəklik çoxdan həyatımdan silinib. sına qəbul olunmaq üçün imtahan ver-
Bu gün Dedov mənə bir qalaq qəzet dim.
gətirdi. Qəzetlərdə mənim “Sibir xoruzu”- Müəllimlər seminariyası! Rəssam, is-
mu və onun “Səhər” tablosunu tərifləyir- tedad sahibi! Kənddə məhv olub gedə-
lər. Yalnız L. mənim haqqımda xoş söz cək. Bu adam ağlını itirib, nədir?
demir. Amma bu, vecimə də deyil. Artıq
belə şeylərdən uzağam. Dedovun uğuru- ***
na sevinirəm: qızıl medalı qazanıb, tez- Bu dəfə Dedov haqlı çıxdı: Ryabinin,
liklə xaricə yola düşəcək. Taleyindən ra- doğrudan da, uğur qazana bilmədi. Am-
zıdır, çox xoşbəxt görünür, üz-gözündən ma bu, başqa söhbətin mövzusudur.
